- 23 Ağustos 2011
- 5.411
- 9.343
- 148
- Konu Sahibi iyotsuztuz
-
- #1
Ben birinden hoşlanıyorum. Yani hoşlanmak değil de, beğendim işte. Annemin iş arkadaşı. Annem, çalıştığı yerdeki herkesin annesi/ablası gibidir. Beğendiğim kişi de benim yaşlarımda. Annemle araları çok iyi. İş arkadaşı gibi değil, abla kardeş gibi.
Ben ilk karşılaştığımızda onu fark etmemiştim. Telefonla oynuyordum aptal aptal. Hatta annem ona o arada şaka yapınca gözüyle "abla demesene öyle" falan diyerek beni işaret etti. Zira o da o sırada benim annemin kızı olduğumu bilmiyordu. Sonra annem söyledi, X sana bakıyordu dikkat ettin mi diye. Sonra merak ettim X kimmiş ya diye bakmaya gittim annemin iş yerine. Sadede geleyim çocuğu beğendim.
Daha sonrasında üç defa daha aynı ortamda bulunduk. Kalabalık bir ortamda, ben varken asla konuşmuyor. Ağzını bıçak açmıyor, yani iş makinesiyle girilse laf alınmıyor o ağızdan! Herkesin muhabbet ettiği ortamda beyefendinin sesini duymak mümkün olmadı. Halbuki annemle o kadar şakalaştıklarına göre gayet neşeli biri, sordum da anneme. Neşelidir, konuşkandır falan diyor.
Elimizdeki şeyler sadece, annemin dikkatlice fark ettiği bakış, ben varken 180 derece tavır değişimi, 5 6 defa da uzaktan bana bakarken yakaladığım bakış. Beni beğeniyormuş gibi hissediyorum. Tabi uyduruyor da olabilirim ama hislerim bu yönde. Annem de aynısını düşünüyor, ki ketum biridir muhtemelen emin olmasa kalkıp bana söylemezdi. Sonuç olarak ben onu beğeniyorum, muhtemelen o da beni. (Beğenmiyorsa da kendi kaybeder
Şimdiiiii, kalkıp bana açılmasını ya da numaramı istemesini falan beklemiyorum. Çünkü muhabbetimiz yok. Birebir diyalogumuz sıfır. Kalkıp anneme ben senin kızını beğendim falan diyecek hali yok. Facebooktan bulması için de biraz zorlaması gerekli. Çünkü annemle soyadlarımız bir değil ve annem şu an facebook kullanmıyor. Yani durum pek olacak gibi değil, akıl var mantık var. Ortak bir tanıdığımız daha var aslında, ama inanılmaz safça bir kız, eskiden benimkinden hoşlanmış ve annemle de inanılmaz samimi. Yani ona ufak çıtlatsa anlamaz, anlatsa anneme söyler diye onu da katamaz. Ki neden yapsın yani böyle şeyleri, saçma.
Bunların üzerine falcı bana dedi ki; "seni beğeniyor, annene gerçekten değer verdiği için senden yeşil bir ışık görmeden hayatta adım atmayacak. Adım at, en azından muhabbet kur. Gerisi gelecek vs vs" Baktırdığım falcıyla bayağı fal geçmişim var, tarihi tavsiyesi falan tutuyor.
Ama ben de diyorum ki muhabbet kurmak için bile olsa neden ilk adımı ben atıyorum? Yani atıyorum şu an ben onu beğenmesem o beni beğense ve çabalasa nasıl garip bir durum olacaksa aynısı benim için de geçerli. Annem de "dışarıda görüşmesen de muhabbetin olan elli tane insan var işyerinde sende ona karşı bir garip davranıyorsun bari onu bırak" diyor. Evet ben de o varken asla yüzüne bakmıyorum nedense.
Ortada bir beğeni varsa o adım atsın istiyorum, arkadaşlığı bile o kursun istiyorum. Kime anlatsam "eee açılmazsayı geç arkadaş bile olmazsanız senin ne çıkarın olacak bu işten? rahat ol azıcık" diyor. Bu düşüncem çok mu katı? Değiştirmeli miyim? Adım atmamı öneriyorsanız ne yapmalıyım? Normalde adım atmaktan gocunmam da, ne bileyim niye ben atıyorum yani. Beğenisi varsa bile annemle arkadaş olması onu çözümsüz mü bırakıyor gerçekten?
Ben ilk karşılaştığımızda onu fark etmemiştim. Telefonla oynuyordum aptal aptal. Hatta annem ona o arada şaka yapınca gözüyle "abla demesene öyle" falan diyerek beni işaret etti. Zira o da o sırada benim annemin kızı olduğumu bilmiyordu. Sonra annem söyledi, X sana bakıyordu dikkat ettin mi diye. Sonra merak ettim X kimmiş ya diye bakmaya gittim annemin iş yerine. Sadede geleyim çocuğu beğendim.
Daha sonrasında üç defa daha aynı ortamda bulunduk. Kalabalık bir ortamda, ben varken asla konuşmuyor. Ağzını bıçak açmıyor, yani iş makinesiyle girilse laf alınmıyor o ağızdan! Herkesin muhabbet ettiği ortamda beyefendinin sesini duymak mümkün olmadı. Halbuki annemle o kadar şakalaştıklarına göre gayet neşeli biri, sordum da anneme. Neşelidir, konuşkandır falan diyor.
Elimizdeki şeyler sadece, annemin dikkatlice fark ettiği bakış, ben varken 180 derece tavır değişimi, 5 6 defa da uzaktan bana bakarken yakaladığım bakış. Beni beğeniyormuş gibi hissediyorum. Tabi uyduruyor da olabilirim ama hislerim bu yönde. Annem de aynısını düşünüyor, ki ketum biridir muhtemelen emin olmasa kalkıp bana söylemezdi. Sonuç olarak ben onu beğeniyorum, muhtemelen o da beni. (Beğenmiyorsa da kendi kaybeder
Şimdiiiii, kalkıp bana açılmasını ya da numaramı istemesini falan beklemiyorum. Çünkü muhabbetimiz yok. Birebir diyalogumuz sıfır. Kalkıp anneme ben senin kızını beğendim falan diyecek hali yok. Facebooktan bulması için de biraz zorlaması gerekli. Çünkü annemle soyadlarımız bir değil ve annem şu an facebook kullanmıyor. Yani durum pek olacak gibi değil, akıl var mantık var. Ortak bir tanıdığımız daha var aslında, ama inanılmaz safça bir kız, eskiden benimkinden hoşlanmış ve annemle de inanılmaz samimi. Yani ona ufak çıtlatsa anlamaz, anlatsa anneme söyler diye onu da katamaz. Ki neden yapsın yani böyle şeyleri, saçma.
Bunların üzerine falcı bana dedi ki; "seni beğeniyor, annene gerçekten değer verdiği için senden yeşil bir ışık görmeden hayatta adım atmayacak. Adım at, en azından muhabbet kur. Gerisi gelecek vs vs" Baktırdığım falcıyla bayağı fal geçmişim var, tarihi tavsiyesi falan tutuyor.
Ama ben de diyorum ki muhabbet kurmak için bile olsa neden ilk adımı ben atıyorum? Yani atıyorum şu an ben onu beğenmesem o beni beğense ve çabalasa nasıl garip bir durum olacaksa aynısı benim için de geçerli. Annem de "dışarıda görüşmesen de muhabbetin olan elli tane insan var işyerinde sende ona karşı bir garip davranıyorsun bari onu bırak" diyor. Evet ben de o varken asla yüzüne bakmıyorum nedense.
Ortada bir beğeni varsa o adım atsın istiyorum, arkadaşlığı bile o kursun istiyorum. Kime anlatsam "eee açılmazsayı geç arkadaş bile olmazsanız senin ne çıkarın olacak bu işten? rahat ol azıcık" diyor. Bu düşüncem çok mu katı? Değiştirmeli miyim? Adım atmamı öneriyorsanız ne yapmalıyım? Normalde adım atmaktan gocunmam da, ne bileyim niye ben atıyorum yani. Beğenisi varsa bile annemle arkadaş olması onu çözümsüz mü bırakıyor gerçekten?