- 7 Mart 2015
- 236
- 162
- 23
- 50
- Konu Sahibi elifsu0225
-
- #1
Merhaba bayanlar,
Farklı bir durumla ilgili fikirlerinizi almak istiyorum.
Gerçekten duygularım yok gibi. Aşırı bi sogukkanlilik ve sakinim var üzerimde. Ve bu durumdan çok rahatsızım.çünkü önceden böyle değildim.
Mesela ailemden uzakta yaşıyorum ve hiç ozlemiyorum sanki. Bazi zamanlar 1 yıl memleketimize gidemedigimiz oluyor. Gidince anneme veya Kardeşime sarilsam da içimde sevgi yok sanki. Canım kadar sevdiğim annannemi geçen yıl gözümün önünde ambulansla acilen götürdüler. En ufak bi korku telaş hissedemedim ve cok uzulmustum.
Sevdiğim birinden ayrılırken hiç üzüntü yasamiyorum.kalbimde sanki hiç duygu yok o anda. Ruh gibiyim adeta.
Esime olan duygularımi anlayamıyorum. Önceden aşk dolu şiirler yazardım. Artık alışkanlık falan oldu diye düşünürdüm ama normal gelmiyor.hic şiir veya mektup yazasim gelmiyor.
2.cocuguma hissettiğim duygular ilk anne olduğum zamankinden daha az sanki. İlk çocuğumda hersey çok farklıydı sanki duygularım.
Bi şeye zarar gelse mesela bi bardak kırılma, sevdiğim bi eşya zarar görse umrumda değil adeta.
Geçenlerde burada konu acmistim.eve gelen misafir altinlarimdan bi kaçını almıştı. En sevdiğim bilezigimdi. Çok böyle bi üzüntü yaşamadım. Günlerce dert etmedim.
Uğradığı bi kaç haksızlık sonrası agladigim uzuldugum oldu. Hayal kırıklığı olmuştu çünkü. Ama sonra geçti.hiç olmamış gibi
Nedir bu sizce?
Psikolojik destek mi almam lazım. En ufak bi şeyde duygulanip ağlayan ben taş kesildi sanki ve cok rahatsizim bu durumdan
Farklı bir durumla ilgili fikirlerinizi almak istiyorum.
Gerçekten duygularım yok gibi. Aşırı bi sogukkanlilik ve sakinim var üzerimde. Ve bu durumdan çok rahatsızım.çünkü önceden böyle değildim.
Mesela ailemden uzakta yaşıyorum ve hiç ozlemiyorum sanki. Bazi zamanlar 1 yıl memleketimize gidemedigimiz oluyor. Gidince anneme veya Kardeşime sarilsam da içimde sevgi yok sanki. Canım kadar sevdiğim annannemi geçen yıl gözümün önünde ambulansla acilen götürdüler. En ufak bi korku telaş hissedemedim ve cok uzulmustum.
Sevdiğim birinden ayrılırken hiç üzüntü yasamiyorum.kalbimde sanki hiç duygu yok o anda. Ruh gibiyim adeta.
Esime olan duygularımi anlayamıyorum. Önceden aşk dolu şiirler yazardım. Artık alışkanlık falan oldu diye düşünürdüm ama normal gelmiyor.hic şiir veya mektup yazasim gelmiyor.
2.cocuguma hissettiğim duygular ilk anne olduğum zamankinden daha az sanki. İlk çocuğumda hersey çok farklıydı sanki duygularım.
Bi şeye zarar gelse mesela bi bardak kırılma, sevdiğim bi eşya zarar görse umrumda değil adeta.
Geçenlerde burada konu acmistim.eve gelen misafir altinlarimdan bi kaçını almıştı. En sevdiğim bilezigimdi. Çok böyle bi üzüntü yaşamadım. Günlerce dert etmedim.
Uğradığı bi kaç haksızlık sonrası agladigim uzuldugum oldu. Hayal kırıklığı olmuştu çünkü. Ama sonra geçti.hiç olmamış gibi
Nedir bu sizce?
Psikolojik destek mi almam lazım. En ufak bi şeyde duygulanip ağlayan ben taş kesildi sanki ve cok rahatsizim bu durumdan