- 27 Mayıs 2009
- 255
- 4
- 318
artık dayanamıyorum.. ailemden km.ce uzakta yaşıyorum, üniversite sonrasında da 4 yıl boyunca onlardan ayrı başka bi şehirde yaşıyodum ama en azından sadece aramızda 100 km. vardı şimdiyse bu uzaklığın kat kat fazlası var.. ülkenin en kuzeydoğusunda sayılırım hiç bilmediğim tanımadığım bi yer ve insanlar..farklı bi yere alışmak öyle zor ki alışmaya alıştım sanırdım ama pek becerememişim hala zorlanıyorum..
17 yaşımdan 25 yaşıma kadar hayatım öyle hızlı ve dolu dolu geçti ki o zamanlarda günleri yoğunluktan şaşırırken şimdiyse hiç bişey yapmadığımdan hergün birbirinin aynısı gibi geldiğinden şaşırıyorum.. ha p.tesi ha cuma farketmiyo yani..
şimdi ewde vakit öldürüyorum saçma sapan, tv den nefret eden ben boş boş tv izliyorum, ewlenirken çeyizim bile yoktu doğru düzgün ama şimdi vakit geçsin diye elişi bile yapıyorum ama o da sıkıyo, ew temizliği en fazla 2 saatimi alıyo, ve eşimin çoğu vakti işte geçtiğinden ev bile kirlenmiyo, netten italyanca derslerine başladım ama nereye kadar yardımcı olabilir ki o da yetmedi briç öğrenmeye çalıştım o da aynı hüsranla sonuçlandı, komşularımla bi merhabam bile yok hepsi yaşlı bu 6500 nüfuslu ilçenin yerlileri ve bu yüzden biriyle konuşmuş olmam diğer 6499unun haberdar olması demek ayrıca şiveleri farklı olduğundan pek anlamıyorum zaten.. yakınlarda eşimin iş yerinden biri daha ewlenmiş bizim yan bloğa taşındılar ama eşiyle de pek görüşemiyoruz pek kafa dengim diil ama buna da şükür tabii.. buraya ilk geldiğimiz dönemde tam 46 gün boyunca eşimden başka bi yüz görmemiştim tv.deki ana haber bültenlerindeki amcaları ve marketteki asık suratlı kasiyeri saymazsak tabii:) o zamanları düşününce hele, çok şükür bu günüme..
sözün özü bana akıl verin lütfen bu 4 duvar arasında bi işe yaradığımı düşünmüyorum bi şeyler yapmam lazım bi uğraş bulmam lazım kendime, gitgide kendime olan güwenim azalıyo, yavaş yavaş kayboluyo gibiyim..
17 yaşımdan 25 yaşıma kadar hayatım öyle hızlı ve dolu dolu geçti ki o zamanlarda günleri yoğunluktan şaşırırken şimdiyse hiç bişey yapmadığımdan hergün birbirinin aynısı gibi geldiğinden şaşırıyorum.. ha p.tesi ha cuma farketmiyo yani..
şimdi ewde vakit öldürüyorum saçma sapan, tv den nefret eden ben boş boş tv izliyorum, ewlenirken çeyizim bile yoktu doğru düzgün ama şimdi vakit geçsin diye elişi bile yapıyorum ama o da sıkıyo, ew temizliği en fazla 2 saatimi alıyo, ve eşimin çoğu vakti işte geçtiğinden ev bile kirlenmiyo, netten italyanca derslerine başladım ama nereye kadar yardımcı olabilir ki o da yetmedi briç öğrenmeye çalıştım o da aynı hüsranla sonuçlandı, komşularımla bi merhabam bile yok hepsi yaşlı bu 6500 nüfuslu ilçenin yerlileri ve bu yüzden biriyle konuşmuş olmam diğer 6499unun haberdar olması demek ayrıca şiveleri farklı olduğundan pek anlamıyorum zaten.. yakınlarda eşimin iş yerinden biri daha ewlenmiş bizim yan bloğa taşındılar ama eşiyle de pek görüşemiyoruz pek kafa dengim diil ama buna da şükür tabii.. buraya ilk geldiğimiz dönemde tam 46 gün boyunca eşimden başka bi yüz görmemiştim tv.deki ana haber bültenlerindeki amcaları ve marketteki asık suratlı kasiyeri saymazsak tabii:) o zamanları düşününce hele, çok şükür bu günüme..
sözün özü bana akıl verin lütfen bu 4 duvar arasında bi işe yaradığımı düşünmüyorum bi şeyler yapmam lazım bi uğraş bulmam lazım kendime, gitgide kendime olan güwenim azalıyo, yavaş yavaş kayboluyo gibiyim..
