Merhabalar.
Yıllarca hasta bir baba ve onu iyileştirme normalleştirme çabasında olan bir anneye sahiptim.Babamı birkaç yıl evvel sağlık problemlerinden dolayı kaybettik.
Babam yaşadığı hastalıktan dolayı benim çocukluk dönemimde kendisi de çocuk gibi olmak durumunda kaldı.Ben kardeşim ve kendim kendi çabalarımızla büyüdük.Ben kardeşime abladan daha fazlası olmak durumunda kaldım her zaman.annem babamla ilgilenirken biz bir köşede büyüme mücadelesi verdik.anneme koca olmak durumunda kaldım manevi olarak.kendimi bildim bileli hep olgun bir insanım.Hicbir zaman şımarıklık yapan bir ergen olmadım.İsteklerini direten biri olmadım.ailemi zor duruma sokcak birsey hiçbir zaman istemedim.
kendi halimde aynı sehirde bir üniversite bitirdim.Birkac yıl iş aradım.yasadıgımız şehirde iş imkanı kısıtlıydı.Annemle babamı hiçbir zaman bırakıp gitmeyi düşünmedim.Cünkü evde ya anne eksikti ya baba birilerinin eksiğini tamamlamak zorunda hissettim kendimi her zaman.Cok iş kapısından olumsuz döndüm.KPSS çalıştım olmadı yapamadım.Kurslara gittim olmadı.İş bulamama sürecinde yüksek lisans kazandım dedim Rabbim bir kapı açtı.Bir nebze rahatladım.
Evlendim ailemle aynı şehirde yaşıyorum.Babamı kaybettik.allah anneme sağlıklı uzun ömürler versin.evlendikten bir süre sonra babamın sağlık problemleri yeniden başladı.Cok acılı süreçler geçirdik 2 yıl kadar.Bu sürede hem okula devam ettim hem kendi işimi kurdum.işim büyüdü evde başladığım işimde iş veren oldum bir işletmem oldu.Oldu ama ben benden de gittim.
Cok sancılıydı geldiğim yaşa kadarki süreçlerim Suan 32 yaşındayım.terapi almak için psikoloğa da gittim psikiyatriye de gittim ancak öyle bir durumdayım ki sen şakrak bir insan değilim kıpır kıpır değilim öyle ağır bi insanım ki bu ağırlık bile bana ağır geliyo.kimse geleceğimi düşünmemiş ortalık yerde kendi kendime mücadele etmişim şimdi kızımın herseyini düşünmeye çalışırken anlıyorum.Hala öyle verici bir insanım ki annemin de kardeşimin de sanki ebeveyni benim herseylerini düşünüyorum.
Mutlu muyum değilim bu ağırlıktan nefret ediyorum atmaya çalışıyorum kendimi yine başkalarını çok düşünürken buluyorum.Biliyorum çok uzun oldu ama özetin de özetiyle yazmaya çalıştım.Ben de düşünülmek istiyorum ben de evlat gibi olmak istiyorum ben de bu ağırlıkları taşımak istemiyorum.Ne olabilecekken şimdi nasılım diye kendimi düşünmekten alamıyorum.potansiyelime bakıp olduğum yer ve kişiye karşı üzüntü içerisindeyim.İlac kullanmakla geçmiyo bu psikolojiden çıkamıyorum hersey çok farklı olabilirdi ben de bambaşka bir insan olabilirdim.Herkesi düşünmekten çok agırım.Düşündüğüm kadar hiçbir zaman düşünülmemiş olmak da beni en yaralayan kısım.Ben de yüzüm gülerken içim de gülsün istiyorum evimde ailemleyken aklım sadece burda olsun istiyorum. Koyverildiğim gibi bosvermek istiyorum.Benim yapmamam gereken şeyleri bile ben düşünmek durumunda kalmak istemiyorum ama öyle bi içime işlemiş ki bu durumdan çıkamıyorum.uzmanı olan arkadaşlar daha iyi bilirler psikolojide sanırım buna Ebeveynleştirme deniliyor gel gelelim gittiğim doktor hiçbir zaman böyle demedi.bu şekilde yaklaşmadı.Elinden geleni yaptığını söyledi ailelerimiz için de ancak durum kendimle alakalı.
Yıllarca hasta bir baba ve onu iyileştirme normalleştirme çabasında olan bir anneye sahiptim.Babamı birkaç yıl evvel sağlık problemlerinden dolayı kaybettik.
Babam yaşadığı hastalıktan dolayı benim çocukluk dönemimde kendisi de çocuk gibi olmak durumunda kaldı.Ben kardeşim ve kendim kendi çabalarımızla büyüdük.Ben kardeşime abladan daha fazlası olmak durumunda kaldım her zaman.annem babamla ilgilenirken biz bir köşede büyüme mücadelesi verdik.anneme koca olmak durumunda kaldım manevi olarak.kendimi bildim bileli hep olgun bir insanım.Hicbir zaman şımarıklık yapan bir ergen olmadım.İsteklerini direten biri olmadım.ailemi zor duruma sokcak birsey hiçbir zaman istemedim.
kendi halimde aynı sehirde bir üniversite bitirdim.Birkac yıl iş aradım.yasadıgımız şehirde iş imkanı kısıtlıydı.Annemle babamı hiçbir zaman bırakıp gitmeyi düşünmedim.Cünkü evde ya anne eksikti ya baba birilerinin eksiğini tamamlamak zorunda hissettim kendimi her zaman.Cok iş kapısından olumsuz döndüm.KPSS çalıştım olmadı yapamadım.Kurslara gittim olmadı.İş bulamama sürecinde yüksek lisans kazandım dedim Rabbim bir kapı açtı.Bir nebze rahatladım.
Evlendim ailemle aynı şehirde yaşıyorum.Babamı kaybettik.allah anneme sağlıklı uzun ömürler versin.evlendikten bir süre sonra babamın sağlık problemleri yeniden başladı.Cok acılı süreçler geçirdik 2 yıl kadar.Bu sürede hem okula devam ettim hem kendi işimi kurdum.işim büyüdü evde başladığım işimde iş veren oldum bir işletmem oldu.Oldu ama ben benden de gittim.
Cok sancılıydı geldiğim yaşa kadarki süreçlerim Suan 32 yaşındayım.terapi almak için psikoloğa da gittim psikiyatriye de gittim ancak öyle bir durumdayım ki sen şakrak bir insan değilim kıpır kıpır değilim öyle ağır bi insanım ki bu ağırlık bile bana ağır geliyo.kimse geleceğimi düşünmemiş ortalık yerde kendi kendime mücadele etmişim şimdi kızımın herseyini düşünmeye çalışırken anlıyorum.Hala öyle verici bir insanım ki annemin de kardeşimin de sanki ebeveyni benim herseylerini düşünüyorum.
Mutlu muyum değilim bu ağırlıktan nefret ediyorum atmaya çalışıyorum kendimi yine başkalarını çok düşünürken buluyorum.Biliyorum çok uzun oldu ama özetin de özetiyle yazmaya çalıştım.Ben de düşünülmek istiyorum ben de evlat gibi olmak istiyorum ben de bu ağırlıkları taşımak istemiyorum.Ne olabilecekken şimdi nasılım diye kendimi düşünmekten alamıyorum.potansiyelime bakıp olduğum yer ve kişiye karşı üzüntü içerisindeyim.İlac kullanmakla geçmiyo bu psikolojiden çıkamıyorum hersey çok farklı olabilirdi ben de bambaşka bir insan olabilirdim.Herkesi düşünmekten çok agırım.Düşündüğüm kadar hiçbir zaman düşünülmemiş olmak da beni en yaralayan kısım.Ben de yüzüm gülerken içim de gülsün istiyorum evimde ailemleyken aklım sadece burda olsun istiyorum. Koyverildiğim gibi bosvermek istiyorum.Benim yapmamam gereken şeyleri bile ben düşünmek durumunda kalmak istemiyorum ama öyle bi içime işlemiş ki bu durumdan çıkamıyorum.uzmanı olan arkadaşlar daha iyi bilirler psikolojide sanırım buna Ebeveynleştirme deniliyor gel gelelim gittiğim doktor hiçbir zaman böyle demedi.bu şekilde yaklaşmadı.Elinden geleni yaptığını söyledi ailelerimiz için de ancak durum kendimle alakalı.