Kızlar yazdıklarınızı tek tek okudum ama herkese tek tek cevap veremiyorum kusura bakmayın o yüzden genel bir cevap vereceğim.
Hepinize tek tek tşk ederim, her zaman yanımdasınız
Evet ben rahat büyüdüm ve şımartıldım. Ailemin biricik kızı oldum çoğu zaman. Annem & babam prenses modunda büyüttüler genelde beni. Diyorum ya kimse bana okulunu bitir işini eline al ve öyle evlen demedi.Ben okurken bile iş kaygısı gütmeyen gezip tozan bir ailenin maaşını bir ayda sırf gezmeye yemeye ve kıyafete harcayan bir tip oldum. Ailem kızsa söylense de yine de bu ehliyeti onlar verdi. Evlenirken ya bi dur iş bul filan demedi kimse. Ben para biriktirmeyi bilmem mesela, öyle çok kimsenin kahrını çekmemişimdir, evlendikten sora gördüm hayatın zorluklarını daha çok, bana göre evlendikten sora büyüdüm, size göre hala küçük bir kız çocuğu modunda olabilirim.
Ailem beni böyle şımartırken bir yandanda aşırı başarılar bekledi benden evet tembelim tembel oldum ama kimse çalışmıyorum diye beni çalışmaya da teşvik etmedi?
Boşanınca şok yaşadılar ve maalesef her zaman yanımda olan ailem öyle yanımda olmadı. Her gün laf yiyorum annemden, babam daha merhametli ama yeri gelsin o da acımıyor. Belki başkası duysa o lafları umrunda olmaz ama ben kaldıramıyorum.
İstediğiniz gibi bir amazon kadını değilim yani. Ben korkudan kaydıraktan kaymayan bir kız çocuğuydum. Annesinin yanında put gibi oturan yaramazlık yapmayan sessiz sakin olan ve giderken uyuyakalan kucaklarda taşınan kızdım.
Küçük yerdeyiz ve okuduğum bölüm kötü bi bölüm. Benim iş ayırtetmeyip garsonluk kasiyerlik filanda olsa yapmam lazım. Ama buna asla izin vermezler nasıl olsun? Bilmemkimin kızı kasiyerlik mi yapıyo yani hemde boşanmış gelmiş? Büyük şehirde yaşamıyoruz.. bunlar dezavantajım. İş bulamamak ve kafama göre davranamamak...
Bana diyosunuz ya melankoli seviyorsun. Hayır sevmiyorum. Siz benim geyik yapan eğlenceli kahkaha atan hallerimi biliyor musunuz? Ben ünideyken ortamın aranan kızıydım çünkü müge gülerdi eglenmesini bilirdi ve tartışsamda kırılsam da kötü seyler yasasamda en azından yoluma bakabılıyordum. Şimdi yapamıyorum. Şuan için yapamıyorum en azından. Çünkü kapana kısılmış kalmış gibiyim.İşlere başvuruyorum bir şeylere niyet ediyorum deniyorum filan filan olmadıkça ve ğstüste geldikçe dibe çöküyorum. Bayılmıyorum kendini jiletleyen müslüm baba fanı gibi takılmaya. Ama içimdeki hüzün bu.
Terapiye başladım. Terapi ne zaman işe yarar bilmiyorum. Yardım alıyorum ve yapabileceğim şeyleri yapıyorum. Yine de her sabah uyandığımda keşke böyle olmasaydı diyorum.
Ben hastalara, çocuklara acımıyorum. Acımak benım ıcın kötü bir kelime.Acınmak ancak pisliklere yakışır. Ben onlara üzülüyorum, dua ediyorum hatta elimden gelen yardım varsa ediyorum. Elbetteki benden kötü durumda olan insanlar var ama bu durum beni teselli etmiyor.
Aaa müge bak o da boynuzu yemiş ve cocuklu, hadi kalk göbek at, senin cocugun yok dıyemıyorum. Cocugum olsa belkı daha amazon kadını olurdum belkı sebeplerım olurdu umutlarım olurdu. Hastanelki bir hastanın yaşama umudu ve savasma sebebi var. Sende savaş bi seyler için diyorsunuz ama ben dunya barısı hasta cocuklar yada english home daki bir takım ıcın savasacak gucu bulamıyorum ıcımde. Bapayım?Almışlar sankı ıcımden.
Evet şımarığım ve eleştirilmeyi aevmiyorum. Eleştiriye bayılan varmı? Ama beni eleştiri kamçılamaz, sen bana egoist şımarık güçsüzsün dedin diye ben kalkıp hayır öyle değilim demem evet belki öyleyimdir der oturur ağlarım.
Belki bir gün yazarım bir kitap ve siz okursunuz :)
Siz okusanız yeter zaten.
Bu arada ben çokkere yazdım ama gene yazıcam.
Tüm günümü tv karşısında esra erol izleyerek geçirmiyorum. Melankoli yapmıyorum, bunu bi bilin.
