- 25 Aralık 2019
- 195
- -16
- 34
- Konu Sahibi huzurarayan
- #1
Bu dert mi bilmiyorum. Ama tanımadığım insanlara içimi dökesim geldi. Memurum, eşimin işi iyi, dünya tatlısı bir oğlum var, sağlığımız yerinde, rahat bir hayatım var, annem babam sağ çok şükür şikayet edebileceğim birşey yok ama hep bir yanım eksik . Ufak bir sıkıntıda tükenmiş ve çaresiz hissediyorum. Ufacık birşey de sinirleniyorum. Kendi kendimi tedavi etmek istiyorum. Çoğu şeyi aştım ama aileme olan öfkemi aşamıyorum. Annemin ve babamin yanında gergin hissediyorum. Biliyorum onlar da böyle olmasını istemezdi, belki farklı bir hayatlari olsa biz de farklı olabilirdik. Beni büyüttüler haklarını ödeyemem ama çocukluğum o kadar kötü geçti ki. Demir sopayla, bıçakla, ayakkabıyla yediğim dayakları unutamıyorum. Ellerimden ayaklarımdan bağlandığım anları unutamıyorum.Bayramlarda anneannem ve dedem vefat ettiği için yıllarca elini opmemize izin vermeyen, kavga çıkaran annemi unutamıyorum. Annem herşeyde küstü. Ondan izinsiz dışarı çıktığım için ölüm orucuna bile girdi. En mutlu anlarımı zehir etti. Şimdi çok iyi bir anneanne. Benim oğluma azıcık sesim yükselsin kızıyor. Ona sarılıp, onu öpmek , derdimi paylaşmak istiyorum . Bir yanım çok istiyor bir yanım kaçmak istiyo. Şimdi telafi etmek istiyorum.Ya benim mahvolmuş çocukluğum? Kardeşlerimin bozulan psikolojisi... Nasıl gelecek geçen o günlerim...