Elindekinin kiymetini bilmek

Gondergelsin · 21 Nisan 2018

35 yasindayim 14 aylik bir bebeğim var. Bu ara oyle garip hissediyorum ki kendimi;ici oyulmus gibi. Bebege kendim bakiyorum çalışıyordum evdeyim yaklasik 1 sene daha bu durum devam edecek. Uzun yillar calismanin getirisidir belki, evde cok bunaldim birakabilecegim kimse yok. Krese baslatip ise devam etmeyi dusunuyorum. Bu süreçte sürekli esimle tartışıyoruz ben sariyorum o da geri kalmiyor. Lohusaligim tam bir faciaydi zaten cok cok uzun surdu etkisi bitmis degil. Her hafta bir kere birbirimize giriyoruz cogu zaman aklimda bosanma düşüncesi ama barisinca beni ikna ediyor. Yani çocuğum babasiz kalir falan diye korkularim yok daha dogrusu oyle bir noktaya geliyorum ki once kendimi bir kurtarayim da cocuguma da aslanlar gibi bakarim diyorum. Neyse 2 3 gune barisiyoruz ama bu kisir donguden cikamiyoruz aile danışmanina yanasmiyor. Geri kafali biraz. Asil anlatmak istediklerim esimle problemlerimden cok ote;beni hicbir sey mutlu etmiyor hergun yuruyus yapiyorum o biraz iyi geliyor isi gucu bosverip bebegimle ilgileniyorum o da iyi hissettiriyor ama bu kadar. Hatta yasadigim sehirden nefret edip ailemin olduğu sehre gitmek orda yasamak istiyorum Deniz kenari çıkıp nefes alabileceğim bi yer olsun istiyorum. Esimin tum ailesi burda birakip da gelmez. Biraz da bosanmak istememim altinda bu yatıyor hani nerde degilsem orda mutlu olacakmisim gibi. Gitmek istedigim yerde de mutlu olacağımdan emin degilim ama kafamda hep gitmek dusuncesi. Bunun ötesinde rutinimde hicbirsey tatmin etmiyor sukrediyorum ama yetmiyor icim oyuk gibi. Belki de bu kavgalar yipratti beni. Cok arkadaşım komşum da yok kaldi ki oyle herkese acamam kendimi dertlesecegim insan da yok. Allah inancim var elimdekileri goruyorum sahip olduguma sukrediyorum ama sanki kendimi avutuyorum gibi geliyor. Hani bir siir var ya baska turlu birsey benim istedigim ayni oyle. Karsima oyle biri ciksa ki beni sarssa elimdekileri gösterse kiymet bil dese istiyorum. Bebegime oyle zor kavustum ki mesela o olunca tum dertlerim bitecek sanmistim bitmedi.simdi bi ev alma durumumuz var onu alinca esimle evliligimiz duzelecek gibi geliyor bazi puruzler var gecikiyor ama sanki o mucize yaratacak gibi sacma fikirlerim var. Zamaninda psikolaga gittim yine gitme fikrim var ama simdi tek maasla zor olabilir diye gitmiyorum ilac kullanamam bebegim emiyor. Derdimi anlattim ama asil sormak istedigim suydu;elinizdekilerde nasil mutlu oluyorsunuz? Tamam tek odak mutluluk olmasin sonsuz mutluluk diye birsey yok ama genel olarak nasil hayattan keyif aliyorsunuz cok merak ediyorum. Okuduğunuz icin tesekkurler sevgiler

ATTRAENTE · 21 Nisan 2018

minenet .!.:
35 yasindayim 14 aylik bir bebeğim var. Bu ara oyle garip hissediyorum ki kendimi;ici oyulmus gibi. Bebege kendim bakiyorum çalışıyordum evdeyim yaklasik 1 sene daha bu durum devam edecek. Uzun yillar calismanin getirisidir belki, evde cok bunaldim birakabilecegim kimse yok. Krese baslatip ise devam etmeyi dusunuyorum. Bu süreçte sürekli esimle tartışıyoruz ben sariyorum o da geri kalmiyor. Lohusaligim tam bir faciaydi zaten cok cok uzun surdu etkisi bitmis degil. Her hafta bir kere birbirimize giriyoruz cogu zaman aklimda bosanma düşüncesi ama barisinca beni ikna ediyor. Yani çocuğum babasiz kalir falan diye korkularim yok daha dogrusu oyle bir noktaya geliyorum ki once kendimi bir kurtarayim da cocuguma da aslanlar gibi bakarim diyorum. Neyse 2 3 gune barisiyoruz ama bu kisir donguden cikamiyoruz aile danışmanina yanasmiyor. Geri kafali biraz. Asil anlatmak istediklerim esimle problemlerimden cok ote;beni hicbir sey mutlu etmiyor hergun yuruyus yapiyorum o biraz iyi geliyor isi gucu bosverip bebegimle ilgileniyorum o da iyi hissettiriyor ama bu kadar. Hatta yasadigim sehirden nefret edip ailemin olduğu sehre gitmek orda yasamak istiyorum Deniz kenari çıkıp nefes alabileceğim bi yer olsun istiyorum. Esimin tum ailesi burda birakip da gelmez. Biraz da bosanmak istememim altinda bu yatıyor hani nerde degilsem orda mutlu olacakmisim gibi. Gitmek istedigim yerde de mutlu olacağımdan emin degilim ama kafamda hep gitmek dusuncesi. Bunun ötesinde rutinimde hicbirsey tatmin etmiyor sukrediyorum ama yetmiyor icim oyuk gibi. Belki de bu kavgalar yipratti beni. Cok arkadaşım komşum da yok kaldi ki oyle herkese acamam kendimi dertlesecegim insan da yok. Allah inancim var elimdekileri goruyorum sahip olduguma sukrediyorum ama sanki kendimi avutuyorum gibi geliyor. Hani bir siir var ya baska turlu birsey benim istedigim ayni oyle. Karsima oyle biri ciksa ki beni sarssa elimdekileri gösterse kiymet bil dese istiyorum. Bebegime oyle zor kavustum ki mesela o olunca tum dertlerim bitecek sanmistim bitmedi.simdi bi ev alma durumumuz var onu alinca esimle evliligimiz duzelecek gibi geliyor bazi puruzler var gecikiyor ama sanki o mucize yaratacak gibi sacma fikirlerim var. Zamaninda psikolaga gittim yine gitme fikrim var ama simdi tek maasla zor olabilir diye gitmiyorum ilac kullanamam bebegim emiyor. Derdimi anlattim ama asil sormak istedigim suydu;elinizdekilerde nasil mutlu oluyorsunuz? Tamam tek odak mutluluk olmasin sonsuz mutluluk diye birsey yok ama genel olarak nasil hayattan keyif aliyorsunuz cok merak ediyorum. Okuduğunuz icin tesekkurler sevgiler

Yaşadığımız devirde hayat şartları zor, Haziran'da 41 yaşıma gireceğim, 24 yıllık iş hayatım var. Hem iş yaşamımda, hem özel yaşamımda çok zorlu dönemler geçirdim, hala da bir hayat mücadelesi veriyorum, çok bunaldığımda sağlığıma şükrederek yaşıyorum, çünkü öğrendim ki her şeyden önemlisi sağlık, ayaklarının üzerine basıp yürümek, tuvalete gitmek, yemeğini kendin yemek çok büyük nimet.
Bu sabah 7:30 da uyandım, tatil günü, eşim uyuyor, kedimle kahvaltı ettik, evime baktım şöyle, balkonumda açan çiçeklere, evin önünde ki bahçeye , sakinlik, huzur. Allah'ım dedim nerelerden geldim bu günlere, çok şükür. Ben böyle mutlu olabiliyorum, okuma odam, dikiş makinam, kedim, sevdiğim adam her şey yerli yerinde çok şükür. Sorunlar yok mu var tabi ama belki hayat terübemden sebep, kafamda büyütmüyorum hiç bir şeyi. Yıllar süren savaşımdan sonra herşey tamam derken çocuğum yok mesela, onu bile kafama takmıyorum, öyle kötü şeyler gördüm ki. Çok bunaldığınızda hastanelere uğrayın, bakımevlerine gidin, yetimhaneye gidin, bulunduğunuz yerin ne kadar güzel olduğunun farkına varacaksınız eminim.
Eşinizle sorunları uzatmamaya bakın, varsın kirada olun, varsın bir şeyler eksik olsun, akşam olduğunda omzuna dayanın, savaşmayın onunla, olduğu gibi kabul edin, dört dörtlük adam yok inanın. Sevgi varsa, sorumluluk sahibi biriyse, size karşı dürüstse, şiddet yoksa tamamdır. Ona da hak verin tek maaşla bir düzeni ayakta tutmaya çalışıyor, sevgi gösterin hepsi bu, göreceksiniz yaklaştıkça sorunlar küçülecek

nomunomuchua · 21 Nisan 2018

Ben üreterek keyif alıyorum.
Bedenimi tüketircesine parçalara bölüp, çok çalıştığımda sonunda ortaya
bir şey çıkardığımda iyi hissediyorum kendimi.

Elimde sağlığım ve güzel bir mesleğim var.
Çok şükür diyorum işe gidebilecek durumdayım.

Sevdiklerim, ailem çok uzakta.
İstediğim şehirde yaşamıyorum bir 5 yıl daha da yaşayamayacağım.

Hiç bir işim akmaz.
Engellerle boğuşurken heves meves kalmaz.
Olsa da tat vermez isteğim.

Ama hala umutlarım var.

Boşanmaksa amaç hepimiz eşimizi boşayacak bir sebep buluruz diye düşünüyorum.

Hele ben hiç zorlanmam :)

Ama daha iyisini beni mi bulacak, zaten dünyada kaç tane var ki diyorum.
Duruyorum..

Mutluluklar..

selda1989 · 21 Nisan 2018

evlilikte eşle sorunlar varsa, sogukluk ve sevgi bitmişse önünüze dünyayı serseler mutlu olmazsınız.. yeterli gelmez hep bi yan eksik kalır..

Yengec anasi · 21 Nisan 2018

minenet .!.:
35 yasindayim 14 aylik bir bebeğim var. Bu ara oyle garip hissediyorum ki kendimi;ici oyulmus gibi. Bebege kendim bakiyorum çalışıyordum evdeyim yaklasik 1 sene daha bu durum devam edecek. Uzun yillar calismanin getirisidir belki, evde cok bunaldim birakabilecegim kimse yok. Krese baslatip ise devam etmeyi dusunuyorum. Bu süreçte sürekli esimle tartışıyoruz ben sariyorum o da geri kalmiyor. Lohusaligim tam bir faciaydi zaten cok cok uzun surdu etkisi bitmis degil. Her hafta bir kere birbirimize giriyoruz cogu zaman aklimda bosanma düşüncesi ama barisinca beni ikna ediyor. Yani çocuğum babasiz kalir falan diye korkularim yok daha dogrusu oyle bir noktaya geliyorum ki once kendimi bir kurtarayim da cocuguma da aslanlar gibi bakarim diyorum. Neyse 2 3 gune barisiyoruz ama bu kisir donguden cikamiyoruz aile danışmanina yanasmiyor. Geri kafali biraz. Asil anlatmak istediklerim esimle problemlerimden cok ote;beni hicbir sey mutlu etmiyor hergun yuruyus yapiyorum o biraz iyi geliyor isi gucu bosverip bebegimle ilgileniyorum o da iyi hissettiriyor ama bu kadar. Hatta yasadigim sehirden nefret edip ailemin olduğu sehre gitmek orda yasamak istiyorum Deniz kenari çıkıp nefes alabileceğim bi yer olsun istiyorum. Esimin tum ailesi burda birakip da gelmez. Biraz da bosanmak istememim altinda bu yatıyor hani nerde degilsem orda mutlu olacakmisim gibi. Gitmek istedigim yerde de mutlu olacağımdan emin degilim ama kafamda hep gitmek dusuncesi. Bunun ötesinde rutinimde hicbirsey tatmin etmiyor sukrediyorum ama yetmiyor icim oyuk gibi. Belki de bu kavgalar yipratti beni. Cok arkadaşım komşum da yok kaldi ki oyle herkese acamam kendimi dertlesecegim insan da yok. Allah inancim var elimdekileri goruyorum sahip olduguma sukrediyorum ama sanki kendimi avutuyorum gibi geliyor. Hani bir siir var ya baska turlu birsey benim istedigim ayni oyle. Karsima oyle biri ciksa ki beni sarssa elimdekileri gösterse kiymet bil dese istiyorum. Bebegime oyle zor kavustum ki mesela o olunca tum dertlerim bitecek sanmistim bitmedi.simdi bi ev alma durumumuz var onu alinca esimle evliligimiz duzelecek gibi geliyor bazi puruzler var gecikiyor ama sanki o mucize yaratacak gibi sacma fikirlerim var. Zamaninda psikolaga gittim yine gitme fikrim var ama simdi tek maasla zor olabilir diye gitmiyorum ilac kullanamam bebegim emiyor. Derdimi anlattim ama asil sormak istedigim suydu;elinizdekilerde nasil mutlu oluyorsunuz? Tamam tek odak mutluluk olmasin sonsuz mutluluk diye birsey yok ama genel olarak nasil hayattan keyif aliyorsunuz cok merak ediyorum. Okuduğunuz icin tesekkurler sevgiler

Hicbirseyden mutlu olamama hep fazlasini isteme tüm suçu başkasina yüklemek gibi problemlerim var benimde bu ara
Anlattiklariniza yakın şeyler yaşıyorum

Depresyondayız belki de ...

Seraa0606 · 21 Nisan 2018

Konu sahibi senin en büyük sorunun bence olduğun şehri sevmemek.
Bu banada olmuştu napsam mutlu olamıyodum. Başka şehire de ev açtık şimdi daha huzurluyumim rahat oraya gidince nefes alıyorum değişiklik iyi geliyor. Sen ve eşin ne iş yapıyor bilmiyorum ama yıllarca eşinin memleketinde yaşamışsın bence kendi ailene yakın bir yere taşın.
O şehirden ev alsanız ömür boyu orda yaşamakzırunda kalırsın.
İnsan kendi akrabalarını ailesini de çok özlüyor. Kimse onların yerini tutmuyor.

LimonReceli · 21 Nisan 2018

Öncelikle hayatin bir cennet olmadığını ve herşeyin biz insanlar için olduğunu kabullendim. Artık eskisi kadar verici değilim, bu minvalde kimsenin verici olmasını da beklemiyorum. Beklentilerimi sıfırladım, anlık yaşıyorum duygularımı. Kendimden başka kimsenin ne düşündüğü de umurumda değil. Mutlu olmak için hedefler koymuyorum kendime.

izmirli_hatun · 21 Nisan 2018

minenet .!.:
35 yasindayim 14 aylik bir bebeğim var. Bu ara oyle garip hissediyorum ki kendimi;ici oyulmus gibi. Bebege kendim bakiyorum çalışıyordum evdeyim yaklasik 1 sene daha bu durum devam edecek. Uzun yillar calismanin getirisidir belki, evde cok bunaldim birakabilecegim kimse yok. Krese baslatip ise devam etmeyi dusunuyorum. Bu süreçte sürekli esimle tartışıyoruz ben sariyorum o da geri kalmiyor. Lohusaligim tam bir faciaydi zaten cok cok uzun surdu etkisi bitmis degil. Her hafta bir kere birbirimize giriyoruz cogu zaman aklimda bosanma düşüncesi ama barisinca beni ikna ediyor. Yani çocuğum babasiz kalir falan diye korkularim yok daha dogrusu oyle bir noktaya geliyorum ki once kendimi bir kurtarayim da cocuguma da aslanlar gibi bakarim diyorum. Neyse 2 3 gune barisiyoruz ama bu kisir donguden cikamiyoruz aile danışmanina yanasmiyor. Geri kafali biraz. Asil anlatmak istediklerim esimle problemlerimden cok ote;beni hicbir sey mutlu etmiyor hergun yuruyus yapiyorum o biraz iyi geliyor isi gucu bosverip bebegimle ilgileniyorum o da iyi hissettiriyor ama bu kadar. Hatta yasadigim sehirden nefret edip ailemin olduğu sehre gitmek orda yasamak istiyorum Deniz kenari çıkıp nefes alabileceğim bi yer olsun istiyorum. Esimin tum ailesi burda birakip da gelmez. Biraz da bosanmak istememim altinda bu yatıyor hani nerde degilsem orda mutlu olacakmisim gibi. Gitmek istedigim yerde de mutlu olacağımdan emin degilim ama kafamda hep gitmek dusuncesi. Bunun ötesinde rutinimde hicbirsey tatmin etmiyor sukrediyorum ama yetmiyor icim oyuk gibi. Belki de bu kavgalar yipratti beni. Cok arkadaşım komşum da yok kaldi ki oyle herkese acamam kendimi dertlesecegim insan da yok. Allah inancim var elimdekileri goruyorum sahip olduguma sukrediyorum ama sanki kendimi avutuyorum gibi geliyor. Hani bir siir var ya baska turlu birsey benim istedigim ayni oyle. Karsima oyle biri ciksa ki beni sarssa elimdekileri gösterse kiymet bil dese istiyorum. Bebegime oyle zor kavustum ki mesela o olunca tum dertlerim bitecek sanmistim bitmedi.simdi bi ev alma durumumuz var onu alinca esimle evliligimiz duzelecek gibi geliyor bazi puruzler var gecikiyor ama sanki o mucize yaratacak gibi sacma fikirlerim var. Zamaninda psikolaga gittim yine gitme fikrim var ama simdi tek maasla zor olabilir diye gitmiyorum ilac kullanamam bebegim emiyor. Derdimi anlattim ama asil sormak istedigim suydu;elinizdekilerde nasil mutlu oluyorsunuz? Tamam tek odak mutluluk olmasin sonsuz mutluluk diye birsey yok ama genel olarak nasil hayattan keyif aliyorsunuz cok merak ediyorum. Okuduğunuz icin tesekkurler sevgiler

Uzaklara gitme düşüncesi, zaten depresyon belirtilerinde biri. Fakat nereye giderseniz gidin, zihninizde sizle bir gelecek.Küçücük yavruları kreşe atıp, işe koşan anneler, öyle yanlış yapıyorlarki...Parayla alınmayacak öyle şeyleri kaybediyorlarki...Boşanınca hayatta bütün dertler, sınavlar bitiyormu sanıyorsunuz. Boşananların çoğu öyle pişman oluyor sonradan. Evliliğinizde boşanma gerektirecek hiçbir durum yok. Tek sorun sizin canınızın sıkılması..Evde bebeği olan bir kadının canı nasıl sıkılır anlamıyorum. Normalde size günün yetmemesi gerekir.

Elindekinin kiymetini bilmek

Ayrıntılı Düzenleme

Gondergelsin

Popüler Üye

ATTRAENTE

ACTA EST FABULA

nomunomuchua

Susaysan sus, susmaysan afkur!

selda1989

Guru

Yengec anasi

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !

Seraa0606

Güzeldim ben o yazlar kadar zamanında...

LimonReceli

Aktif Üye

izmirli_hatun

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !

Benzer Konular