Endişeyle yaşamaya çalışmak

HepmigencizHepmiguzel .!.:

Öncelikle başınız sağolsun.

2 gün sonra eşimin babasını kaybedeli 2 yıl olacak. Aynı masada güle oynaya kahvaltı yaptiktan 3 saat sonra aldik haberi o yüzden yaşadığınız ani travmayi anlayabiliyorum.

Bu süreçte eşim aşırı etkilendi kaybindan, annesi tek yasamaya basladi , bir yandan anneyi dusunme , bir yandan surece adepte olma , bir yandan cok sevilen bir babanın ani kaybi , bir yandan 4 aylık riskl hamile bir eş , (sonrasinda 5 aylikken bebegini kaybeden bir es)bir yandan benim kendi babamın beynine atan bir pıhtı ile felc kalması, yani anlayacağınız 2019 senesi esim , benim ve ailemiz için çok sıkıntılı bir süreçti .

Bu süreçte elimden geldiğince esime destek oldum , fakat esim bir zaman sonra benim de evlat kaybettigimi , babamin ciddi saglik sorunlari yaşadığını unutup tamami ile annesine yonelmeye başladı. Esim de ben de cok yoğun çalışan kişileriz, annesine her hafta sonu gitmek istedi , devamli babasının mezarina gitmek istedi , evet bunlar yaşadığı yas in durumu , tabiki de olacak seyler ama cok uzun zaman aldı, dediğim gibi bu süreçte ben de ciddi kayiplar yaşadım (yaşadık) evet herkesin durumu kabullenmesi farklı tüm bunlara da tamam dedim , ta ki artık konu 2 güne bir annesine gitmek istemesi ve beni de devamli götürmek istemesi ile kayiptan 8 ay sonra ciddi krize dönüştü, çünkü artık yorgun olmam , mutsuz olmam, isimin olması bu sebeplerden ötürü gitmek istememem sorun yarattı eşimde. Dedim ki artık biz bu konuya bir çözüm bulalim. Is ailelere kadar yansidi ve o cok sevdiğim, her gün gunde 3 kez aradigim el uzerinde tuttuğum, riskli ve kanamalı hamile halimle dört dondugum kayinvalidem ne dedi biliyor musunuz . Tamam kızım sen beni istemiyorsun:)

Şaka gibiydi yaa.

Cok uzattım kusura bakmayin ama lütfen kendinizi toparlayin , ölüm doğal bir süreç.

Ölüm güzel olmasaydı ölür müydü Peygamber.

Genişletmek için tıkla...

A R Y A .!.:

Kızlar 8 ay önce ani bir kalp kriziyle babamı kaybettim. Babamın ölüm haberini sabah 8.45'de annemin aramasıyla öğrendim. O gün yataktan kalkmamla, babamın gömülmesi arasında geçen birkaç saati hiç aklımdan çıkaramıyorum, halâ kabus gibi...
Her an, her saniye, her dakika film şeridi gibi geçiyor gözümün önünden. Babamın kaybıyla yaşadığım şok halâ benimle. Şimdi de sürekli panik ve korku halindeyim. Sevdiklerine, eşime, kardeşlerime, en çok da anneme birşey olacak korkusuyla yaşıyorum. Evde teksem kafamda sürekli bitmek bilmeyen o sahneler, sesler, korku, kalp çarpıntısı...
Ama o gün bir işim varsa birileriyle görüşüyorsam kendimi çok iyi hissediyorum, unutuyorum ama tekken azap oluyor herşey. Sürekli ağlıyorum. Babamla yaşayamadıklarım, hayata dair keşkelerim, anneme birşey olursa naparım korkusu hayat kalitemi düşürüyor. Çok sabırlı ve anlayışlı bir eşim var. Hep yanımda oldu, hep teselli etti, bana omuz oldu. Benimle ağladı, benimle üzüldü. Elimi hiç bırakmadı bu süreçte. Çevremdekiler eşinde bıkar yapma böyle diyor ama elimde değil hayat devam ediyor diyip yoluma nasıl devam edebilirim hiç bilmiyorum. Ne yapmalıyım, bu acıyı kabullenip herşeyi unutup nasıl ilerleyebilirim bilmiyorum.
Babamı çok özledim, mezarına gidip ağlıyorum hep biraz ferahlıyorum ama anılar canımı çok acıtıyor.

Genişletmek için tıkla...

A R Y A .!.:

Sanırım çevremdekilerin demek istediği de tam olarak bu. Bir süre sonra bu durumumun güzel giden evlliğimi çıkmaza sokabilme ihtimali...
Eşimde çok küçükken babasını kaybetmiş, o kendi annesinin muhitinden taşınmak istemiyor. Annesi onun değerlisi annesi, benim değerlim de annem. Bende kendi annemin olduğu muhite taşınmak istiyorum. Şuan medeni şekilde tartışıyoruz bu konuyu ama giderek kaosa dönüşme ihtimali var. Herşey çıkmazda gibi geliyor.

Genişletmek için tıkla...

A R Y A .!.:

Şuan aşırı midem bulanıyor, başımdan aşağı kaynar sular dökülüyor gibi... Kendimi hiç iyi hissetmiyorum, bana dua edin olur mu

Genişletmek için tıkla...

A R Y A .!.:

Kızlar 8 ay önce ani bir kalp kriziyle babamı kaybettim. Babamın ölüm haberini sabah 8.45'de annemin aramasıyla öğrendim. O gün yataktan kalkmamla, babamın gömülmesi arasında geçen birkaç saati hiç aklımdan çıkaramıyorum, halâ kabus gibi...
Her an, her saniye, her dakika film şeridi gibi geçiyor gözümün önünden. Babamın kaybıyla yaşadığım şok halâ benimle. Şimdi de sürekli panik ve korku halindeyim. Sevdiklerine, eşime, kardeşlerime, en çok da anneme birşey olacak korkusuyla yaşıyorum. Evde teksem kafamda sürekli bitmek bilmeyen o sahneler, sesler, korku, kalp çarpıntısı...
Ama o gün bir işim varsa birileriyle görüşüyorsam kendimi çok iyi hissediyorum, unutuyorum ama tekken azap oluyor herşey. Sürekli ağlıyorum. Babamla yaşayamadıklarım, hayata dair keşkelerim, anneme birşey olursa naparım korkusu hayat kalitemi düşürüyor. Çok sabırlı ve anlayışlı bir eşim var. Hep yanımda oldu, hep teselli etti, bana omuz oldu. Benimle ağladı, benimle üzüldü. Elimi hiç bırakmadı bu süreçte. Çevremdekiler eşinde bıkar yapma böyle diyor ama elimde değil hayat devam ediyor diyip yoluma nasıl devam edebilirim hiç bilmiyorum. Ne yapmalıyım, bu acıyı kabullenip herşeyi unutup nasıl ilerleyebilirim bilmiyorum.
Babamı çok özledim, mezarına gidip ağlıyorum hep biraz ferahlıyorum ama anılar canımı çok acıtıyor.

Genişletmek için tıkla...

“Belirsizlik ve Değişimle Beraber Güzel Bir Hayat” böyle bir kitap var okumanızı tavsiye ederim. belirsizlikle ve hayattaki ani değişimlerle başa çıkabilmek üzerine. ben de benzer kaygılarla yaşarken işime yaramıştı. şu an baskısı yok ama ikinci el bulabilirsiniz belki.​

frances-ha .!.:

“Belirsizlik ve Değişimle Beraber Güzel Bir Hayat” böyle bir kitap var okumanızı tavsiye ederim. belirsizlikle ve hayattaki ani değişimlerle başa çıkabilmek üzerine. ben de benzer kaygılarla yaşarken işime yaramıştı. şu an baskısı yok ama ikinci el bulabilirsiniz belki.​

Genişletmek için tıkla...