6 aylık evliydim o ana kadar hep korunuyorduk ve eşimle birden bire evlat sahibi olmaya karar verdik. Sadece 1 ay korunmadık o ay adetim gecikti o kadar hızlı hamile kalabileceğimi tahmin etmiyordum ama yinede test yapmak istedim yaptım ve sonuç pozitif.. Havalara uçtuk. Gebeliğim çok güzel ilerliyordu çok hareketli bi bebeğim vardı. 15. haftada cinsiyetinin kız olduğunu öğrendik dahada sevindik. 21. haftalıkken doktorum ayrıntılı usg den bahsetti. ücretinin de 250 TL olduğunu söyledi bende ne gerek var o kadar para vermeye bebeğim sağlıklı çok şükür diyordum ama eşim ısrarla o usg ye girmemi istedi. Girdik her zaman konuşkan görmeye alıştığımız doktorum o an sus pus kesildi resmen. Ne oldu bi sorunmu var diyorum cevap yok. baktı baktı masaya geçelim dedi geçtik bebeğin sinir tüplerinde açıklık olduğunu omuriliklerinin birleşmediğini belden aşağısının felç olduğun ve bu durumun beyninde de hasar oluştuğunu söyledi. Tıptaki adı "Spina Bifida" şok olduk, inanamadık. hemen çıktık ordan Edirne Tıp Fakültesine gittik. Orada bi kaç doktorun muayenesinden geçtim ve aldığımız cevaplar hep aynı. Gebeliği sonlandırmamız lazım dediler hayır dedim olmaz aldıramam. "beyin çok hasar görmüş doğsa da çok yaşamaz zaten" dediği cevap aynen bu. Doktorlar hastanın psikilojisine hiç önem vermiyor gerçekten. o gece eve gittik ailem, eşim ve ben oturduk kararımızı vermeye koyduluk. Hıçkıra hıçkıra ağlıyordum o kadar bitkindim ki bebeğim sanki bana destek vermek istercesine kıpırdanıp duruyordu. Sonuç olarak gebeliği sonlandırmaya karar verdik tekrar hastaneye gittik. birsürü testler tahliller yapıldı. Tarifi imkansız bir acı.. Karnınızda bir can taşıyorsunuz ve karşınızda oturan beyaz önlüklü biri size bebeğinizi öldürmeyi kabul ettiğinize dair bi kaç sayfa uzatıp imza atmanızı bekliyor... Attım. 1 gecede herşey olup bitiverdi. Benimle gelen anneler babalar bebeklerini alıp çıktılar, bense gözüm morg tabelalarında hıçkırarak çıktım hastaneden. Herkesten nefret ettim annemden babamdan kayınvalidemden hatta eşimden bile.. Yakınlarım arayıp geçmiş olsun demek istiyorlardı telefonlarına bakmıyordum. Çünkü artık herkes herşey benim için anlamsızdı. 1 ay patolojide kaldı bebeğim benimse gözüme uyku girmiyor yatak odasından dışarı çıkmıyordum. 1 ay sonra aldık kızımı Zeynep Sude'mi hastane hocası yıkayıp kefenlemişti. ben onu pembe elbiselerle hayal ederken kefenle aldım kucağıma..İlk ve son kez kucaklaştık, kokladım. İnanır mısınız o bez parçası resmen gül kokuyordu. Ben yatırdım kızımı toprağına, melek oldu benim yavrum... Beni affedecekmisin bilmiyorum ama ben seni çok özlüyorum canım kızım...