Büyük bir yenidoğan yoğun bakım ünitesinde hemşireyim. Tonla olay gördü . Engelli bebekler de dahil tabii. Ailede birinin, hele de bir çocuğun engelli olması tüm aileyi etkileyen, sarsan bir şey. Çok paikolojisi bozulan, bu çocuklara bakmak için kendini yeteri kadar sabırlı veya güçlü göremeyen, bu yüzden bu çocukları evlatlık veren aileler bile çıkıyor. Onları evlat edinen aileler zaten kendileri istediği için yine hevesli bir şekilde alıyorlar. Benim bile var engelli sayılabilen bir çocuğu evlat edinme isteğim, neyse.
Ben bu durumdaki kimseye 'aa ne biçim annesin, insan çocuğuna böyle der mi, vazgeçer mi" diyemiyorum. İnsan psikolojisi zaten karmaşık bir şey; herkesinki de farklı tepki verebiliyor olaylara. Psikolojisi bozulmuş, tüm hayatını sarsan bir şey yaşıyorlar. Uzaktan bakıp "Senin şimdi şöyle düşünmen lazım, böyle hissetmen lazım" gibi dersler vermek çok kolay ama faydasız. Bir şey diyemiyorum ben o yüzden.
Tek diyebileceğim psikiyatrik tedavinizi bırakmayın. Ve bu çocuğa bakıp bakamayacağınızı iyi düşünün. Çocuk sahibi olamayıp, çocuk olaun ne olursa olsun diye düşünüp engelli çocukları severek sahiplenip çok iyi bakan aileler var çünkü.
