Bağırıp çağırma ve dengesiz tutum sergileme konusunda hak veriyorum ve bu yüzden buraya yazdım çocuğumu her anne gibi çok seviyorum ve asla ona zarar gelsin istemem psikolog konusunu sizin dediğiniz gibi oturup sohbet edebileceğimiz biri olarak söyledim bana anlatmak istemediği ve yolunda olmayan birşeylerin olduğunu dusunuyorsan onunla kinusabilirsin bende yanında olurum hatta beraber sohbet ederiz birbrimize ne istediğimizi anlatırız falan dedim benim de yanlışların olabilir neticesinde insanız ve yaşayarak öğreniyoruz buradan tavsiye beklemem o yüzdendir
Yine de insanı geren bir şey psikolog. Türkiye'deki insanların hepsi psikolog nedir bilir. Ameliyat etmeyecegini-caninin acimayacagini-kendisine zorla birşey yapilmayacagini hatta giderse ona iyi geleceğini ..
Değil mi?
Ama yine de insanlar Psikologa gitmezler.
Para mı?
Devlet destekli ücretsiz psikologlar da var..
Ama insanlar yine de gitmezler.
Demek ki psikolog o kadar da koşa koşa gidilesi bir yer değil insanlar için. Cocugunuza söyleyip onu (bir bilinmez ile) stres yapmakansa sizin için gitmis gibi yapın ve olay dogal akisanda-sohbet formunda ilerlesin...
Buraya açık bir şekilde yazip hatalarınizi artık yapmak istememeniz de güzel. Farkına varmak birşeyleri düzeltmek için en iyi yoldur
Benim annemin farkına varması 25 yılını aldı mesela. Kendisini hep en mükemmel anne olarak tanımlardi. Herkese çocuk beslenmesi-cocuk psikolojisi-iyi annelik konusunda ahkam keser,insanları elestirirdi. Çünkü çocuklarını çok sevmiş, hep korumuş, mahalleye salmak yerine kitap alışkanlığı verip evde kitap okutmuş, Psikologa deli doktoru denen yıllarda Psikologa götürmüş, bebekken çocukları için beslenme danışmanligi almış,ergenken (zorla) onları sınav stresini yensin diye kamplara yollamış vs vs.. kendisini harika anne zannettiği için de hiçbir konuda değişmek için tek adım atmamış... Adeta bir at gözlügü. Oysa iki kızıyla da arasında devasa bir duvar var, asla onla birşey paylaşmayız, onun burcundan insanla arkadaş bile olmayız:) ve ilk defa 25 yaşindayken büyük bir kavga anında ona ne kadar kötü bir anne olduğunu, onun yüzünden ot gibi bir çocukluk geçirdiğimi, hep 'onune gelen anne olmasin-annelige ehliyet verilsin' dediğini ama oyle bir uygulama olsa ona asla anne olma ehliyeti vermeyeceğimi soyledim.
Sonuç olarak ilk defa anneligiyle yüzleşti ve o günden sonra aramız çok daha iyi.
Yani anneliğiyle yuzlesmek büyük bir adım ve bu adımı atmadan yaslanan- kendisini harika anne zanneden nice insan var.
Bence onlardan iyi durumdasiniz :)
Bir an önce ikinci adıma gecip sinirlerinize hakim olmayı, onun dilinden konuşmayı öğrenirsiniz problemleriniz çözülecektir. Onu da bir birey gibi kabul edin. Onun da istediklerini yapma hakkına sahip olduğunu bilin, emir vermeden ve onu yaftalamadan konusun.
Umarim problemlerinizi cozersiniz. Ama çocukluk hafızası sandığınızdan daha güçlüdür. Siz bugün bağırdığinizi yarın unutuyorsunuz ama o bunu 20sene sonra bile hatırlayacaktır.Daha dün ablamla çocukluk anılarından bahsettik. O kadar küçük şeyleri bile hatırlıyoruz ki , anaokulu çağında yaşanan... Bence bunu bilin, çok sinirliyken ofkenizi yansıtacak çocuklarınız dışında birşey bulun.
Annelikte bol şans diliyorum
uzman bir yardım gerekir mi yoksa zamana bırakılacak bir konumu bunu bilmek istedim tecrübeli annelerimizden ve cocuk gelişimi ile ilgilenen üyelerden
