Merhabalar.. Derdimi kısaca nasıl anlatsam bilmiyorum. Ama bir şeyleri görmeye çok ihtiyacım var.
Ben 30 yaşında işi gücü olan bir bayanım. Erkek arkadaşım boşanmış ve bir çocuğu var. Ayrıca mezheplerimiz de farklı. Ailem eski insanlar tabi, bunları kabullenmeleri zor. Eski konularımda yorum yapan arkadaşlar vardı, sağolsunlar. Hatta forumda yazarken bile bir ayrılıp bir barışıyorduk bu sebeplerden. Ama devam etti ilişkimiz bir şekilde ta ki son olaya kadar.. Ailem tabi istemiyor evlenmemizi, annem özellikle. Her dışarı çıktığımda onla buluştuğumu bildiği için baskılar, bunaltmalar vs.
Son günlerde yaşadığım bir olayı anlatmak istiyorum. Erkek arkadaşım da anlayışsızdı biraz tabi, beni sürekli yanında istiyordu. Eve bile doğru dürüst gelmemi istemiyordu ve ben artık çok zorlanıyordum. Evlenmeye çalışıyorduk ama bazı problemleri aşamıyorduk. Bazen eski hayatındaki korkularından dolayı evlenmem ben deyip çıkıveriyordu. Bunlar beni çok üzüyordu. Yani ne ayrılabildik ne evlenebildik. Ama ben kendisini çok seviyorum , özünde çok iyi bir insan. Ve beni sevip değer verdiğini de düşünüyorum. Ailesi de çok iyi insanlar.
Neyse gelelim olaya, annem bir hafta kadar önce acil ve önemli bir ameliyat oldu. Ama tabi ameliyattan önce durum anlattığım tarzdaydı yani bu ilişkiden dolayı annem beni çok rahatsız ediyordu. Neyse ameliyattan sonra ben hastanede kalıyordum, tabi biz telefonla sürekli görüşüyoruz, evlilik planları yapıyoruz. Gelip annene geçmiş olsun deyim, hem iyi olur dedi. Tamam dedim, hediyesini aldı geldi ama ben tereddütteydim. Nasıl olur bilemedim, annem odasına istemedi, kabul etmedi, arada söz yok nişan yok, fol yok yumurta yok, geçmiş olsun dileğini kabul ediyorum gelmesin dedi.
Ve tabi ki kıyamet koptu, ben de çok bozuldum. Ailen istemiyor, bunu suratıma çarpıyor, senin hatrın için bile olsa kabul etmedi, gelen insan kapıdan çevrilir mi dedi. Bence çok haklı .Sonra ben de gidip annemle hasta yatağında kavga ettim, hayatıma karışma artık diye. Hatrım için 1 dk görüşmedin, ayrıldık, istediğin oldu, mutlu musun dedim. Ağlatana kadar konuştum hasta yatağında. Ver telefonu ben konuşayım dedi annem, söz nişan olmadığı için onun düşüncesine göre garip olacağını ifade etmek istedi. Açmadı hiçbir şekilde telefonu. Benle de konuşmadı. Ailesine anlattım, beni arasın dedim, yine aramadı.
Erkek arkadaşım artık beni istemiyor. Bayramdan sonra evlilik adımları atma düşüncemiz vardı. İçimden %50 bir şeyler koptu diyor. Ben yaklaşmaya çalıştıkça ters tepti diyor. Senin bir suçun yok ama ben bu aileyle yapamam, evlensek de bizi rahatsız ederler. Git sen onlarla yaşa dedi ve terk etti beni.
O gece ben hastanede telefonu açıp annemle görüştürmeyi bekledim sabaha kadar. Odada ağlaştık annemle. Sinir krizi geçirdim, dolanıp durdum, ama açmadı telefonu o kadar yalvarmama rağmen. Sadece annene ayrıldığımız söyle, ben hiç bir şey istemiyorum diye bir mesaj attı, o kadar. Ve görüşmüyoruz.
Şimdi ben kendimi suçluyorum, görüşme ortamını hazırlayamadım diye, keşke sormadan odaya götürseydim vs diye. Ya da hayatıma ailemin neden bu kadar karışmasına izin verdim diye.. Ama olan oldu. Üzülüyorum ama hiç bir şey yapamıyorum. Ne dersiniz? Şu an aramıyor, ben de aramıyorum çünkü istemiyor adam beni, cevap vermiyor telefonlarıma, yalvardığımla kalıyorum, sinirlerim bozuluyor.Halbuki 3-4 gün önce evlilik planları yaparken..
Ben 30 yaşında işi gücü olan bir bayanım. Erkek arkadaşım boşanmış ve bir çocuğu var. Ayrıca mezheplerimiz de farklı. Ailem eski insanlar tabi, bunları kabullenmeleri zor. Eski konularımda yorum yapan arkadaşlar vardı, sağolsunlar. Hatta forumda yazarken bile bir ayrılıp bir barışıyorduk bu sebeplerden. Ama devam etti ilişkimiz bir şekilde ta ki son olaya kadar.. Ailem tabi istemiyor evlenmemizi, annem özellikle. Her dışarı çıktığımda onla buluştuğumu bildiği için baskılar, bunaltmalar vs.
Son günlerde yaşadığım bir olayı anlatmak istiyorum. Erkek arkadaşım da anlayışsızdı biraz tabi, beni sürekli yanında istiyordu. Eve bile doğru dürüst gelmemi istemiyordu ve ben artık çok zorlanıyordum. Evlenmeye çalışıyorduk ama bazı problemleri aşamıyorduk. Bazen eski hayatındaki korkularından dolayı evlenmem ben deyip çıkıveriyordu. Bunlar beni çok üzüyordu. Yani ne ayrılabildik ne evlenebildik. Ama ben kendisini çok seviyorum , özünde çok iyi bir insan. Ve beni sevip değer verdiğini de düşünüyorum. Ailesi de çok iyi insanlar.
Neyse gelelim olaya, annem bir hafta kadar önce acil ve önemli bir ameliyat oldu. Ama tabi ameliyattan önce durum anlattığım tarzdaydı yani bu ilişkiden dolayı annem beni çok rahatsız ediyordu. Neyse ameliyattan sonra ben hastanede kalıyordum, tabi biz telefonla sürekli görüşüyoruz, evlilik planları yapıyoruz. Gelip annene geçmiş olsun deyim, hem iyi olur dedi. Tamam dedim, hediyesini aldı geldi ama ben tereddütteydim. Nasıl olur bilemedim, annem odasına istemedi, kabul etmedi, arada söz yok nişan yok, fol yok yumurta yok, geçmiş olsun dileğini kabul ediyorum gelmesin dedi.
Ve tabi ki kıyamet koptu, ben de çok bozuldum. Ailen istemiyor, bunu suratıma çarpıyor, senin hatrın için bile olsa kabul etmedi, gelen insan kapıdan çevrilir mi dedi. Bence çok haklı .Sonra ben de gidip annemle hasta yatağında kavga ettim, hayatıma karışma artık diye. Hatrım için 1 dk görüşmedin, ayrıldık, istediğin oldu, mutlu musun dedim. Ağlatana kadar konuştum hasta yatağında. Ver telefonu ben konuşayım dedi annem, söz nişan olmadığı için onun düşüncesine göre garip olacağını ifade etmek istedi. Açmadı hiçbir şekilde telefonu. Benle de konuşmadı. Ailesine anlattım, beni arasın dedim, yine aramadı.
Erkek arkadaşım artık beni istemiyor. Bayramdan sonra evlilik adımları atma düşüncemiz vardı. İçimden %50 bir şeyler koptu diyor. Ben yaklaşmaya çalıştıkça ters tepti diyor. Senin bir suçun yok ama ben bu aileyle yapamam, evlensek de bizi rahatsız ederler. Git sen onlarla yaşa dedi ve terk etti beni.
O gece ben hastanede telefonu açıp annemle görüştürmeyi bekledim sabaha kadar. Odada ağlaştık annemle. Sinir krizi geçirdim, dolanıp durdum, ama açmadı telefonu o kadar yalvarmama rağmen. Sadece annene ayrıldığımız söyle, ben hiç bir şey istemiyorum diye bir mesaj attı, o kadar. Ve görüşmüyoruz.
Şimdi ben kendimi suçluyorum, görüşme ortamını hazırlayamadım diye, keşke sormadan odaya götürseydim vs diye. Ya da hayatıma ailemin neden bu kadar karışmasına izin verdim diye.. Ama olan oldu. Üzülüyorum ama hiç bir şey yapamıyorum. Ne dersiniz? Şu an aramıyor, ben de aramıyorum çünkü istemiyor adam beni, cevap vermiyor telefonlarıma, yalvardığımla kalıyorum, sinirlerim bozuluyor.Halbuki 3-4 gün önce evlilik planları yaparken..