- Konu Sahibi chebelladonna
-
- #21
çift olarak gidin derim. ama psikolog falan filan hiç yani benim gözümde. herşey insanın ta kendisinde biter. ben tam anlıyamadım nasıl belli edemiyorsun ki duyguları? ve o nasıl belli etmeni istiyor?
Çok doğru şeyler söylüyorsun ama çok acı ve fazla şeyler şu an benim için, hazır hissetmiyorum kendimi bu söylediklerine. Yine burnum fırık fırık akmaya başladı, yüzüm gözüm sırılsıklam oldu :) Biz fazla ağlıyoruz bu aralar, evet fazla duygusallaştık :) Bana söylediği şeyleri başkasına söyleyeceği fikri, beni değil de başkalarını seveceği fikri delirtiyor beni. Rol yapamam ona, çünkü ona yalan söylemeyi öğrenmedim, öğrenemedim çünkü bana karşı o kadar dürüst ve insancıl ki. Ayrılamam da, sence ona karşı hislerimi ona doğru yansıtamadığım için psikolojik destek almalı mıyım canım? O bana elbet kendisinde de bir problem olduğunu, yoksa zorluk çekmemem gerektiğini söyledi ve birlikte destek almayı teklif etti, çift terapisi gibi bir şey. Sence destek almalı mıyım, alırsam bireysel mi olmalı yoksa çift olarak mı?
Haklısın canım, ben de çok sorguluyorum kendimi, bizi bu konularda ama pişmanlığım yok, çünkü kendimi kötü hissedecek hiçbir şey yapmadım ve yaptırmadı bana. Son dönemlerde anneme ondan biraz bahsetmeye başladım ve o bizi sadece dışarıda görüşüp geliyoruz zannediyor, galiba bu sebepten dolayı da sorunlar yaşamaya başladım kendi içimde, çünkü ben aileme de yalan söylemeye, onlardan gizli iş yapmaya alışık bir insan değilim. Hiçbir konuda zorlamadı beni, ona öyle çok güveniyorum ki ve güvenimi de hiç boşa çıkarmadı, bu yüzden hiç pişmanlık duymuyorum. Galiba ailelerin bizden haberdar olması ve bizim fazla yakınlaşmış olmamız da beni etkiliyor. Sorunlarımızdan biri bu olabilir, evet bu konunun üzerine düşünmeliyim sanırım.
bak kendin diyorsun ufagim diye ilerde neler cikar karsina belki degisir duygularin...hersey sende bitiyor canim...
Gercekten asigim diyebiliyormusun peki? yasin daha cok genc.belkide yasinin verdigi deneyimsizlik ve zamanin etkisi olan aliskanlik asik oldugunu hissettiriyor sana.Oyle bir anlatmissin ki,boyle bir izlenim uyandirdin.yapin ve huylarin biraz daha agir basli olabilir,ama gercekten asik insan senin davranislarini yapmaz gibime geliyor bana.lakin suan ki vazgecememe tutkun..bilemiyorum.yapman gereken sey belli;karsidan gordugun ilgi&sevgiyi ayni sekilde onada hissettirmen.zorda olsa,denemelisin.bu iliskinin devamini istiyorsan eger..cunku hic beklemedigin bir anda erkek arkadasininda patlama noktasina gelebilirsin.bende bu sorunu yasiyorum suan cunku.bi bakiyorsun hersey tersine donuyor :) kendini tart,iyi dusun,gercekten asiksanda cok gec olmadan once degismeye bak :) boyleleri zor bulunuyor,aman diyim degismesin huyu suyu :)
simdi pismanlik duymayabilirsin daha toysun ama ileride de ayni dusunceler icinde olabilecekmisin...simdiye kadar guvenini sarsmamis olmasi sarsmica anlamina gelmez...o seni cok seviyor olabilir ama bence sen onun seni sevdigi kadar sevmiyorsun gibi duygularini sorguladigina gore...sanirim iliskiniz ciddiye bindikce seninde kafandaki sorular cogaliyor...
İleride de aynı düşünceler içinde olacağımı düşünüyorum, çünkü yaşadığım anlardan ve şeylerden keyif aldım, bu tür şeyleri onunla yaşamak, onunla ilk kez deneyim etmek benim için bir şanstı, çünkü bir insanın daha içten gelerek, daha duyguyla bunları yaşayabileceğini düşünmüyorum, zaten hep o temkinliydi, hep o durdurdu beni ileride pişman olmamam için. Sana karşı bağnaz bir şekilde onu savunuyor gibi görünüyor olabilirim, çünkü sonradan okuyunca yazdıklarımı, bir kadın tarafından çok hoşa gitmeyecek şekilde sevgilisini öven bir kadın gibi görüyorum kendimi fakat gerçekten o an içimden geçenleri aktarıyorum, spontane yazılan ve yaşanan şeyler daha değerlidir benim gözümde ve aklıma ilk gelenler bunlar, hiç kurgulamıyorum cümlelerimi kafamda inan :) Duygularımı bir dönem sorguladığım doğru, o da onun beni sevdiği kadar benim onu sevemediğimi söylüyor ama bana öyle gelmiyor, sadece ifade edememekle alakalı bir sıkıntım var, dediğin gibi toy olmamdan kaynaklanabilir mi acaba bu? Bu benim ilk ilişkim, o bana göre biraz daha deneyimli bu konuda ve özgüveni olan, kendini ifade etmeyi bilen biri. Yabancı bir dil ve edebiyatı okuyor kendisi üniversitede.
öyle bi an gelir öyle bi şey der yada yapar o bütün anılar varya tuzla buz olur gözünde. güvenme etme terket falan demiyorum ama her ihtimal için bir açık kapı bırak.
ve herşeyi bu kadar kusursuz görme. sonra ufacık bi kusur olur pürüz olur baş edemezsin...
Yok canım, hiçbir şeyi sonsuz ve kusursuz olarak görmüyorum zaten, elbet günün birinde bitebileceğinin farkındayım ama bu bir ihtimal sonuçta, neden sonsuz olmayalım ki? O da bir ihtimal sonuçta değil mi? :) İhtimallerin varlığının farkındayım ama kendimi hiçbir şey için hazırlamıyorum, ne evlilik için, ne de ayrılık için. İleride yapacağı herhangi bir şey geçmişte yaşadığımız şeylerin varlığını, güzelliğini değiştiremeyecek. Günün birinde onu artık sevmiyor oluşum onunla geçirdiğim vakte üzülmeme sebep olmaz, çünkü gerçekten güzel şeyler yaşadım ve pişman olacağım hiçbir şey gelmedi başıma onunlayken. Ayrıca üzülmeyi de umursamıyorum, öldürmeyen şey güçlendirir hayatım, hiç değilse üzülmeyi, gerçekten acı çekmeyi öğrenmiş olurum, varsın ondan öğreneyim.
o zaman aklını basit sorunlara takma derim...
çift olarak gidin derim. ama psikolog falan filan hiç yani benim gözümde. herşey insanın ta kendisinde biter. ben tam anlıyamadım nasıl belli edemiyorsun ki duyguları? ve o nasıl belli etmeni istiyor?
diye bişey sormuştum demin? ona göre daha farklıda yorumlanabilir çünkü.
Ona cevap yazdım diye hatırlıyorum ama bulamadım, demek ki yollamamışım canım, pardon. Benim baskılarımın ardından, bazen de kendi patlayıp utana sıkıla söylüyor bunları ve kendini aşağılıyormuş gibi hissediyormuş bunları bana anlatırken ama ona daha güzel şeyler söyleyebilirmişim, mesela arada sırada iltifat edebilirmişim, onu sevdiğimi daha çok hissettirebilirmişim, daha özel hissettirebilirmişim kendisini.
Edit: Bunları hiç yapmıyor değilim, o konuda hem fikiriz ama yetinemiyor galiba. Onun yaptıklarının yanında benimkiler devede kulak kalıyor, içimden gelmiyor değil ama ne bileyim, yeteri kadar ifade edemiyorum kendimi bu konuda ona.
Peki değişmeye ihtimalin var mı hiç?
Yani bilmiyorum, denemek zorundayım açıkcası. Ama daha önce bir iletimde söylediğim gibi ona göre daha deneyimsizim bu konularda, 2 yıl da olsa benim ilk ilişkim bu ve sosyal açıdan onun kadar dışa dönük bir insan değilim, onun hayatıma girmesiyle insanlar tarafından ilgi görmeye(çünkü o yokken bakımsız, kaygısız bir kızdım), sosyal ortamlara girmeye başladım. Kendisi dil-edebiyat öğrencisi, yazıyor, çiziyor, müzikle uğraşıyor, sahneye çıkmaya, insanlarla konuşmaya, insanlara hitap etmeye, topluluk önünde konuşmaya alışık bir insan. Bu sebeplerden dolayı onunla yarışamam içimdekileri ona yansıtma, kendimi ifade etme konusunda. Sadece verdiklerini almayı umuyor sadece ama dediğim gibi, ben sosyal açıdan o kadar kuvvetli, kendini o kadar iyi ifade edebilen biri değilim.
aslında saygı duyup zamana bırakması daha iyi olurmuş
Ona kalsa ben hiç haberdar olmazdım bunlardan, ben bir sorun olduğunu hissedince başının etini yiyorum anlat anlat diye, bir şey yok ki diyor sonra pes etmek zorunda kalıyor ve anlatıyor utana sıkıla, kendimi aşağılıyorum bunları anlatarak diyor ama ben ısrar ediyorum devam et diye. Aslında şimdi düşününce pek de doğru bir şey yapmıyorum galiba baskı yaparak.
bence doğru yapıyosun. insanın içinde ufacıkta bişey olsa zaman geçtikçe daha kötü neticeler doğurabiliyor.
velhasıl kelam sen bi değişmeyi dene sonuçları bize yaz yada baktın olmuyo yapamıyosun karakterin öyledir değiştiremiyosun kabul etsin seni öyle ilerde sorun çıkartmamak kaydıyla...
Ona kalsa ben hiç haberdar olmazdım bunlardan, ben bir sorun olduğunu hissedince başının etini yiyorum anlat anlat diye, bir şey yok ki diyor sonra pes etmek zorunda kalıyor ve anlatıyor utana sıkıla, kendimi aşağılıyorum bunları anlatarak diyor ama ben ısrar ediyorum devam et diye. Aslında şimdi düşününce pek de doğru bir şey yapmıyorum galiba baskı yaparak.
Edit: Demek istediğini daha iyi anladım şimdi, ona göre cevap vereyim canım, yani aslında öyle beklemelik, saygı duymalık bir durum yok şöyle bir düşününce, yani sonuçta kim kime babasının hayrına bir şey alıp veriyor ki, sevgi veriyor ve sevgi istiyor, suçlayamıyorum ki :) Herkes kendi yaşadığını biliyor, o adam kendini ifade edebiliyor ve benden de bekliyor, çünkü benle yaşıyor olsa da gerçekte hiç ben olmadı. Ama ondan biraz sabır isteyebilirim galiba.
tamamda yani bazı insanlar vardır karakterleri böyledir. eğer senin durumunda öyleyse yapacak şey olmaz pek. eğer öyleyse saygı duymaktan başka birşey gelmez ki insanın elinden :/
Dediğin gibi eğer yapım buysa ve yapacak bir şey yoksa kabullenecek zaten canım, yapılacak bir şey yok :) Sadece istiyor, nasıl isteme diyeyim, olmayacak bir şeyse zamanla zaten o da olmayacağını anlayacaktır. (Umarım) :)
sen bir denede hayırlısıyla
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?