Öncelikle şunu söyleyeyim ki ne eşiniz ne de annesi asla tavırlarını değiştirmeyecek,ben de aynılarını yaşadım.
Beniim de kv bipolar hastası ve bonus olarak görümcem de bp bozukluk hastası.İlk evlendiğimizde kv'nin bizim eve gelmekten,bizimle birlikte yaşamaktan başka bir hayali yoktu.Günde 10 kere arar,ipe sapa gelmez şeyler anlatır boş boş.Kızıyla birbirlerinden nefret ederler,onu şikayet eder bana.Sitem eder aramıyorsun diye,Gelmiyorsunuz diye sitem eder.(10 saat mesafede başka bir şehirde yaşıyoruz biz.)10 kere de görümcem arar o da annesini bana şikayet eder,yaptıklarına bire bin katarak anlatır.İkisi de öyle saçma mesajlar atar ki mesajları sadece okumak 5 dakikanızı alır.
Kv,kp yanına ne zaman gitsek döneceğimiz gün valizler hazırlanır,bize gelme planları yaparlardı.Birlikte bizim şehre dönerdik,10 gün kalırlar,artık gitsinler diye surat ederdim toplanır giderler uğurlardık.Akşam kapı çalar uyduruk bi şey için geri döndüklerini söylerlerdi.Tarağımızı unutmuşuz,aklıma geldi siyah makara alacaktım onu alayım yarın gidelim,ev terliği almak istiyorum o aklıma geldi ondan döndük gibi saçma bahanelerle mutlaka ama mutlaka geri dönerlerdi.Daha uğurlayıp iyi yolculuklar deyip gönderip de geri gelmedikleri bir gidişleri olmadı.10 gün de ha bugün ha yarın bahanelerle gitmeyi sakız gibi uzatırlardı.En son artık sırtlarından ite ite gönderirdik.
Bu defa da ertesi gün nasılsınız diye ararlar,biz hala gitmedik aynı şehirde bir akrabamızdayız diye.Sinirden ateşler basardı.Nihayet evlerine döndüklerinde bu defa gelmiyorsunuz çok özledik diye tacizler başlardı.Arada 10 saat mesafe var 4 gün önce görüşmüşüz ne yapalım birlikte mi yaşayalım.Onların bu yaptığının birlikte yaşamaktan farkı yoktu zaten.
Geldiklerinde kv evde durmaz,komşum kına istemişti,akrabam misafir şekeri istemişti,kumaş alacağım gibi türlü manyaklıklarla sabah 07:30'da evden çıkar öğlen gelir,yemek sorar acıkmıştır çünkü.Akbilimi sormadan alır,(o zamanlar öğrenci akbili) akbilimi kaptırır şoföre,geri almak için dert anlatmaktan perişan olurum.
Onlara gittiğimizde eşimle yalnız markete bile gidemezdik,kv kp resmen eziyet ederdi biz de geleceğiz diye.Döneceğimiz gün dönüyoruz diye evde yas ilan ederler,arabaya binip yola çıkarız inanın 10 saatlik yolun 5 saatinde arkamızdan arabayla takip ederler,bagajda valizleri hazırlanmış olarak.Gelin dersek geri dönmek gerekmesin diye.Davet etmezsek onlar da bizim yaşadığımız şehre gelir akrabalarına gider bizi istemiyorlar diye şikayet ederler ağlarlar.
Bir bayram,bir kandil,bir anneler günü,babalar gününde aradığınıza pişman olursunuz.5 dakikalık konuşmanın 4 dakikası "gelelim mi,gelelim mi,gelelim mi,noooolur gelelim.."yalvarmalarıyla geçerdi.Anaokuluna bıraktığınız çocuk nasıl tepine tepine ağlar resmen bizden ayrılırken öyle ağlıyorlardı.
Daha da anlatmaya üşendiğim milyonlarca saçma ayrıntı..
Şimdi ne mi oldu?evliliğimin ilk 1,5 yılı böyle geçti.Sonra "başlarım böyle aşkın ızdırabına" dedim,eşime rest çektim.Telefonlarını asla açmam,evime asla sokmam,her yerden engellidirler.Torunlarını 2 kere görebildiler.Görüyorum,kıro ergenler gibi bizim evin etrafından arabayla geçiyorlar güzde 20 kere.Anlatılmaz yaşanır bir psikolojik ve duygusal taciz.Eşime göre "ne yaptılar ki..bizi seviyorlar,özlüyorlar"
Eşin annesine hiçbir zaman toz kondurmayacak,hatta sonu savunmaları gittikçe artacak.Hastalığı bahane olacak hep.Senin haklı şikayetlerin "ama o hasta,biliyorsun"diye kesilecek."Ana hakkı,baba hakkı,yarın sen de anne olunca,bu işin ahiteri var,münkir nekir.." diyerek vicdan azabına bağlanacak.
Acıma arkadaşım.Acıma. A-cı-ma!
Arama sorma kudursun dursun.