Canım ya yarama tuz bastın resmen .Ben de bu konuda aileden yana çok dertliyim, çok üstüme geliyorlar.Sanki biz evlat sahibi olmak istemiyoruz,sanki bizim elimizde olan bir şeymiş gibi, laf sokmaları bazen de açık
açık rencide edecek konuşmaları da cabası çok isterdim anlayışlı bi ailem olsun bana destek olsunlar. Hoş sadece bu konuda değil bu güne kadar bana hiç bir konuda destek olmadılar,arkamda durmadılar bu o kadar kırıcı,üzücü birşey ki anlatamam bazen etrafımda anlayışlı çocukları ile araları iyi olan ailelere bakıp özeniyorum. Biz bu tadevi'ye başlamadan evvel baktık tese'den de birşey çıkmayınca bize de uğraşmayın çocuğunuz olmaz demişlerdi ve biz 5 sene sonra evlat edinmeye karar verdik ( maddi manevi yıpranınca yani ancak o zamana denk geldi)
Sonra başvuru yaptığımız gün eşime ben aileme bunu nasıl söylerim dedim, o da benimkiler sorun yapmaz ama senin ailemden emin değilim demişti ki dediği de çıktı.
Annem kesinlikle olmaz, siz elin çocuğuna bakamazsınız, ben istemiyorum kabul etmiyorum bana dönüp niye senin çocuğun olmuyor mu sen niye evlat ediyorsun bırak boşver dedi babamı da alıştırdı biz yokken baya doldurmuştu kendisini bir gün yine oturmaya gittiğimizde yine bir bahane bularak tartışma çıkardılar ve laf dönüp dolaşıp bize geldi bir sürü şey söylediler neyse...Babam bana döndü eşimin yanında, sen bunun yanında hâlâ ne bekliyorsun neyi bekliyorsun dedi o an sanki dünyam başıma yıkıldı eşimin yanında olup, bunlara şahit olduğuna mı yanayım babamda böyle laflar beklemiyordum ona mı yanayım kendimi çok çaresiz,zavallı hissettim ve o gün ağlaya ağlaya çıktım eve geldim. Daha bunun gibi bir sürü şey yazsam sayfalar yetmez,yani bizim suçumuz ne biz böyle olmasını istemezdik elbette ama gel de bunu cahil insanlara anlat. Şimdi ise hiç evlerine gidesim gelmiyor, inanılmaz soğudum benim eşimin günahı neydi ki biz bunları çekiyoruz. Bir yandan çektiğimiz bu çile bir taraftan insanların anlayışsızlıkları ne olacak böyle hiç bilmiyorum çok yıprandım çok.