ben çok aşık olaraka evlendiğim ama onun geçmiş ilişkisinin gölgesindeydim hep..
hep onun huzursuzluğunu yaşadım..o da bana çok aşıktı..
o yüzden birbuçuk yıl içinde evlendik...
ama nasıl evlendim o düğün sanki benim değildi..
kafamda bir sürü soru işaretleri..anasının sözleri..onun anlattıkları..
ben bi kadını hep hayatımda hissederekmi yaşayacaktım bunu düşünmemişm..zamanla herşey yoluna girer dedim ama olmadı..
ben evlendiğimin birinci haftası gelene cevapsız aramalar,hala deşilen geçmiş sebebiyle
pişmanlık duymaya başladım...
sonra gün be gün daha bi derinleşti o pişmanlık..
kocaman yaralarım oldu,hergün kanayayan...
hep yeni eklemeler..yeni üzüntüler...
meğer ne saf bi insanla ne garip bi evlilik yapmışım diye hayıflanmalar..
hızla verilen kilolar...hergün dökülen binlerce damla gözyaşı..
aynada çökmüş bi yüz...
ve daha 23 yaşında hayattan bıkmış yorulmuş yeniii!!! evli bi kadın..yeni olduğnu bile hissedemeden eskimiş!!!
savunmasız,yalnız,ailesi uzağında..
sonra doktor arayışları..
1 yıl psikolojik tedavi..ilaçlar ve hala kapanmamış ve kapanmayacak yaralar..
ben aşk evliliği yapmıştım ama değilmi? bakarken içim titiremişti...elini tutunca da ellerim..
hatalaıyla,cahilliğiyle neleri götürdü benden..
anladımki bi tekhuzur yetermiş aslında şu hayatı sürdürmeye...
o yüzden evet ben pişmanım..
verdiklerime karşılık aldıklarıma değmedi...
giden huzurum,mutluluğum geri gelmedi..gelmeyecek o ne yapsada..kırılan kalbimin parçaları birleşmeyecek hiç bi zaman..
keşke dedim keşke hayatımda hiç olmamış olsaydı..bi tek huzur kalsaydı yeterdi içimde