Eşim bana ne yaşatıyor anlayamıyorum?

mehiran .!.:

Merhaba hanımlar
Kafam çok karışık size danışmak istiyorum
eşim Homeofis çalışıyordu. Hep rahat ve az kazançlı bir işi olmuştu. Fazla çalışmayı sevmezdi. Ben de kendimce kazancı olan biriyim. bağımsız çalıştım arada hep gelirim oldu. Babamın vefaatıyla da bir ev kaldı. Yıllarca onun kirasını ve büyük küçük her kazancımı eve verdim, eşimin kazancı düşük diye. Eşim evlenirken eşya alamamıştı, umurumda olmamıştı. Edindiğim birikim ve mehrim ile birkaç yıl sonra evi sıfırdan ben güzelce döşedim. Sonra babamdan kalan evi satıp bir ödemeli eve girdik epey güzel bir ev. Aidatları bir yıl ben ödedim eşim sadece üstüne azıcık koydu. Derken ben artık rahatsız olmaya başladım. Çünkü eşim sanki ona sürekli bakmamı ister gibiydi. Kenara para koysam hemen eriyordu. Ben kazandıkça daha az çalışıyordu. Ama iyi anlaştığımız için sorun etmemiştim. Derken bir gün artık böyle olmaz sen daha çok çalış ve eve bak, ben üstlenmeyeceğim deyip kazancımı ayırdım, altın yapıp kenara attım. Sonunda annemle ortak bir ev aldım. Evi aldıktan sonra kendimi kullanılıyormuş gibi hissettim bir de yoruldum ve çalışmayı bıraktım. Üçüncü çocuğu istedik ve şuan da hamileyim. Sorun bundan sonra başladı. Benim aktif olmam, ailemden miras gelmesi vs falan eşim o kadar alışmış ki, afalladı. Meğer arka planda pekte çalışmıyor ve kazanmıyormuş. Sonra birden işten çıkarıldı. Aslında işten çıkarılacağı bariz gibiydi ama eşim kafaya takmamıştı. Şimdi asla işleri beğenip bir işe girmiyor. Bir taraftan iş arıyor gibi görünüyor yani anlayamıyorum. Çalışma dünyası ona ağır geliyor gibi. Ben artık hiçbir şey yapmayacağımı net olarak ilan ettim ki, kesin kararlı olduğumu anlayınca epey üzüldü ama bana asla çalış diyecek değil. Benim evin yükünü kendiliğimden üstleneceğimi sanmıştı çünkü ben aşırı işgüzar biriyim. Ama artık bu rol değişimden bıktım. Kendimi ve çocuklarımı geliştirecek bir hayata geçtiğimi ilan ettim. Yazarlık falan yapıyorum ki bunlar para getirmiyor. Kişisel hayatımda aşırı mutluyum şuanda adeta yaşadığımı hissediyorum ilk defa. Ama o epeydir boşta olduğu için evin aidatları, birikti borçlar arttı. İşi gücü çocukların dersleri, çocuklara kitap okuyup ufuklarını geliştirmeye çalışmak, onlara yabancı dil öğretmek, onlarla pasta yapmak, eğitim seminerlerine katılıp iyi bir baba olmaya çalısmak falan vs hep bizimle birşeyler yapmaktan keyif alıyor ne yapacağımı bilemiyorum. Çalışması için resti çekemiyorum. Onu dinleyince hemen hak veriyorum. Nasıl rest çekilir bilmiyorum. Kavga etmeyi bilmem, parasız da yaşarım ama böyle bir yapıda olmam onu buna mı itiyor acaba? Sorun benim beklentisizliğim mi, başka bir kadın olsa ne yapardı? Lütfen bana bir akıl verin kendi alttan alıcı huyumda kayboldum sanırım.

Genişletmek için tıkla...

mehiran .!.:

Aslında buraya okuduklarımı değil bana yapılan yorum ve yönlendirmeleri yazdım
Ne yazıkki ben evlenirken travmatik bir gecmisi olan ağır şartlar yaşamış birine eşlik edeceğimi asla tahmin etmezdim. Tabi bunu kimse tahmin edemez. Ağır olmayan şeyler meğer bir şekilde aşılırmış ama taciz gibi vakalar zaten hep hayatımızın bir parçası oluyor.
Ya eşinize ben yapamayacağım sen yoluna ben yoluma demeniz gerekiyor ya da onun acılarına eşlik etmeniz gerekiyor.
esimde gay olma durumu ortaya çıksaydı elbette devam edilmez ama doktorun yönlendirmesiyle bir taciz dosyası ile yuzleşince ve mesele başka yöne evrilince süreçte onunla devam etmeyi tercih ettim

Maddiyat konusuna gelince burada ben hata yaptım ne yazikki

Genişletmek için tıkla...

mehiran .!.:

Bu konuyu hiç bilmiyordum doğrusu
Şöyle söyleyim
Ödemesi az kalan evin tapusu tamamen benim üstüme ve ödemeleri ben yaptım belki üç beş arada atmıştır yetismeyince o da benim eve verdiğim onca paranın yanında devede kulak bile değil

Diğer evin tapusu de benim üstüme ve dörtte biri annemin ama şuanda kirasi ile ödeyip kalan kısmına da almak üzereyim
Yani onun tırnak kadar payı yok ikisinde de ama tabi böyle bir yasa varsa ne yapılır şuanda bilemedim

Genişletmek için tıkla...

Bibibella .!.:

Çocuk biraz da ağza bal çalmak gibi gay değilim

Genişletmek için tıkla...

-Rosa- .!.:

Ya tedavi falan görmüş adam, terapiye başlamış galiba. Yani herhangi bir sebeple tedavi görmeye başlamış birinden büyük kararlar almasını da beklememek lazım Bibi. Yani zaten çocukları varmış, hiç olmasa neyse diyeceğim de.

Genişletmek için tıkla...

Bibibella .!.:

Zaten bu durum çıkmamış olsa bile böyle bir adamdan 2 çocuk yapan bir kadın bilemedim biz mi çok umursuyoruz herşeyi acaba

Genişletmek için tıkla...

mehiran .!.:

Merhaba hanımlar
Kafam çok karışık size danışmak istiyorum
eşim Homeofis çalışıyordu. Hep rahat ve az kazançlı bir işi olmuştu. Fazla çalışmayı sevmezdi. Ben de kendimce kazancı olan biriyim. bağımsız çalıştım arada hep gelirim oldu. Babamın vefaatıyla da bir ev kaldı. Yıllarca onun kirasını ve büyük küçük her kazancımı eve verdim, eşimin kazancı düşük diye. Eşim evlenirken eşya alamamıştı, umurumda olmamıştı. Edindiğim birikim ve mehrim ile birkaç yıl sonra evi sıfırdan ben güzelce döşedim. Sonra babamdan kalan evi satıp bir ödemeli eve girdik epey güzel bir ev. Aidatları bir yıl ben ödedim eşim sadece üstüne azıcık koydu. Derken ben artık rahatsız olmaya başladım. Çünkü eşim sanki ona sürekli bakmamı ister gibiydi. Kenara para koysam hemen eriyordu. Ben kazandıkça daha az çalışıyordu. Ama iyi anlaştığımız için sorun etmemiştim. Derken bir gün artık böyle olmaz sen daha çok çalış ve eve bak, ben üstlenmeyeceğim deyip kazancımı ayırdım, altın yapıp kenara attım. Sonunda annemle ortak bir ev aldım. Evi aldıktan sonra kendimi kullanılıyormuş gibi hissettim bir de yoruldum ve çalışmayı bıraktım. Üçüncü çocuğu istedik ve şuan da hamileyim. Sorun bundan sonra başladı. Benim aktif olmam, ailemden miras gelmesi vs falan eşim o kadar alışmış ki, afalladı. Meğer arka planda pekte çalışmıyor ve kazanmıyormuş. Sonra birden işten çıkarıldı. Aslında işten çıkarılacağı bariz gibiydi ama eşim kafaya takmamıştı. Şimdi asla işleri beğenip bir işe girmiyor. Bir taraftan iş arıyor gibi görünüyor yani anlayamıyorum. Çalışma dünyası ona ağır geliyor gibi. Ben artık hiçbir şey yapmayacağımı net olarak ilan ettim ki, kesin kararlı olduğumu anlayınca epey üzüldü ama bana asla çalış diyecek değil. Benim evin yükünü kendiliğimden üstleneceğimi sanmıştı çünkü ben aşırı işgüzar biriyim. Ama artık bu rol değişimden bıktım. Kendimi ve çocuklarımı geliştirecek bir hayata geçtiğimi ilan ettim. Yazarlık falan yapıyorum ki bunlar para getirmiyor. Kişisel hayatımda aşırı mutluyum şuanda adeta yaşadığımı hissediyorum ilk defa. Ama o epeydir boşta olduğu için evin aidatları, birikti borçlar arttı. İşi gücü çocukların dersleri, çocuklara kitap okuyup ufuklarını geliştirmeye çalışmak, onlara yabancı dil öğretmek, onlarla pasta yapmak, eğitim seminerlerine katılıp iyi bir baba olmaya çalısmak falan vs hep bizimle birşeyler yapmaktan keyif alıyor ne yapacağımı bilemiyorum. Çalışması için resti çekemiyorum. Onu dinleyince hemen hak veriyorum. Nasıl rest çekilir bilmiyorum. Kavga etmeyi bilmem, parasız da yaşarım ama böyle bir yapıda olmam onu buna mı itiyor acaba? Sorun benim beklentisizliğim mi, başka bir kadın olsa ne yapardı? Lütfen bana bir akıl verin kendi alttan alıcı huyumda kayboldum sanırım.

Genişletmek için tıkla...

mehiran .!.:

Merhaba hanımlar
Kafam çok karışık size danışmak istiyorum
eşim Homeofis çalışıyordu. Hep rahat ve az kazançlı bir işi olmuştu. Fazla çalışmayı sevmezdi. Ben de kendimce kazancı olan biriyim. bağımsız çalıştım arada hep gelirim oldu. Babamın vefaatıyla da bir ev kaldı. Yıllarca onun kirasını ve büyük küçük her kazancımı eve verdim, eşimin kazancı düşük diye. Eşim evlenirken eşya alamamıştı, umurumda olmamıştı. Edindiğim birikim ve mehrim ile birkaç yıl sonra evi sıfırdan ben güzelce döşedim. Sonra babamdan kalan evi satıp bir ödemeli eve girdik epey güzel bir ev. Aidatları bir yıl ben ödedim eşim sadece üstüne azıcık koydu. Derken ben artık rahatsız olmaya başladım. Çünkü eşim sanki ona sürekli bakmamı ister gibiydi. Kenara para koysam hemen eriyordu. Ben kazandıkça daha az çalışıyordu. Ama iyi anlaştığımız için sorun etmemiştim. Derken bir gün artık böyle olmaz sen daha çok çalış ve eve bak, ben üstlenmeyeceğim deyip kazancımı ayırdım, altın yapıp kenara attım. Sonunda annemle ortak bir ev aldım. Evi aldıktan sonra kendimi kullanılıyormuş gibi hissettim bir de yoruldum ve çalışmayı bıraktım. Üçüncü çocuğu istedik ve şuan da hamileyim. Sorun bundan sonra başladı. Benim aktif olmam, ailemden miras gelmesi vs falan eşim o kadar alışmış ki, afalladı. Meğer arka planda pekte çalışmıyor ve kazanmıyormuş. Sonra birden işten çıkarıldı. Aslında işten çıkarılacağı bariz gibiydi ama eşim kafaya takmamıştı. Şimdi asla işleri beğenip bir işe girmiyor. Bir taraftan iş arıyor gibi görünüyor yani anlayamıyorum. Çalışma dünyası ona ağır geliyor gibi. Ben artık hiçbir şey yapmayacağımı net olarak ilan ettim ki, kesin kararlı olduğumu anlayınca epey üzüldü ama bana asla çalış diyecek değil. Benim evin yükünü kendiliğimden üstleneceğimi sanmıştı çünkü ben aşırı işgüzar biriyim. Ama artık bu rol değişimden bıktım. Kendimi ve çocuklarımı geliştirecek bir hayata geçtiğimi ilan ettim. Yazarlık falan yapıyorum ki bunlar para getirmiyor. Kişisel hayatımda aşırı mutluyum şuanda adeta yaşadığımı hissediyorum ilk defa. Ama o epeydir boşta olduğu için evin aidatları, birikti borçlar arttı. İşi gücü çocukların dersleri, çocuklara kitap okuyup ufuklarını geliştirmeye çalışmak, onlara yabancı dil öğretmek, onlarla pasta yapmak, eğitim seminerlerine katılıp iyi bir baba olmaya çalısmak falan vs hep bizimle birşeyler yapmaktan keyif alıyor ne yapacağımı bilemiyorum. Çalışması için resti çekemiyorum. Onu dinleyince hemen hak veriyorum. Nasıl rest çekilir bilmiyorum. Kavga etmeyi bilmem, parasız da yaşarım ama böyle bir yapıda olmam onu buna mı itiyor acaba? Sorun benim beklentisizliğim mi, başka bir kadın olsa ne yapardı? Lütfen bana bir akıl verin kendi alttan alıcı huyumda kayboldum sanırım.

Genişletmek için tıkla...