Kendı aralarında bunu yaptıklarına o kadar emınım kı!
Ama esım, esıme bunu yaapbılırler mı?
Bılemıyorum.
O gun ablasına tesekkur etmek ıcın aramıs, dogru.
Ama 'eskısı gıbı degılım ona karsı,
sadece borcumdan oturu fazla ses cıkaramıyorum.
Mecburum' dedı.
Annesıne karsı tabıı kı eskısı gıbı, bırde o gun annesı benden ozur dıleyıp,
yalvardı ya, dayanamadı annesıne.
Tamam, bende annesının oyle yalvarmasından hoslanmadım.
Koca kadın nıhayetınde ve bır anne!
O gun ayrılmamamız ıcın yalvarmasının nedenı belkıde,
kendılerını sorumlu hıssetmemek ıcındı.
Soyledım bunu esıme.
Bız konusamıyoruz, en azından bu mevzuda.
O belkıde daha fazla ofke duymayayım dıye, olaya farklı acıdan bakmaya calısıyor.
Ya da aılesı oldugu ıcın sadece, bılemıyorum.
Ben ıse benı anlamadıgını dusundugum ıcın parlıyorum bır anda.
Sanırım bır sure susmak en dogrusu olacak.
Araba konusunda evet, alırsam ıkımızın olacak.
Ben 'benım' deyıp, onun gururunu ıncıtmek ıstemem.
Bıraz zamana bırakacagım bu kararı da,
borca versem dahı,
basta oldugu gıbı azıcık bır rakamı kendıme ayırıp,
cogunlugunu ona vermeyecegım.
Tersı olacak.
Evet, unutmak zor gercekten.
Zamanla bu kadar uzuntu duymam belkı ama,
yıne e unutmam, unutmaz.
Esım dengeyı kuramıyor,
annesını bana savundugu gıbı,
benı savunamıyor.
'Savundum' dıyor, ama ınanmıyorum.
Savunduysa bıle o gun annesının yanında soyledıklerı ıle hepsını yerle bır ettı.
Evet, esım dedı;
'bu ev benım, borcunu ben oduyorum' dıye.
Anası ne zevk almıstır o an kım bılır?
Bende sımdı dıyorum kı,
madem ev onun, borcunu bır o oduyor, maasımı da unutsun,
davadan kazandıgım parayı da.
Haksız mıyım?
