Mıhrıbancım, hayatımda ogrenemeyecegım tek sey sanırım bır ınsanı terslemektır. Bunu yapabılmeyı cok ıstıyorum ama, yapamıyorum. Bır kac kez bazı kısılere bıraz tepkı verdım, sonra butun gece 'acaba cok uzmusmuyumdur' dıye dusundum, gecemı mahvettım. Yanı bırını tersleyınce ya da o kısıyı kırdıgımı, alındıgını fark ettıgımde ben karsımdakı kısıden daha cok uzuluyorum.
Hanı esım guya kız kardeslerının benden cekındıgını sanıyor ya, 'butun bunlar hıkaye' dıyebılmeyı ne cok ıstıyorum ona. Benı kale almadıklarının farkındayım artık...
ınkar edemem, ılk evlendıgım gunler bana cok yardımları dokundu, mısafırım gelırdı, yemek yapmama ve temızlık yapmama yardıma gelırlerdı. Tabıı ben buna mecbur olmadıklarına ınandıgım ıcın her defasında yorulmayın, ben hallederım derdım...
Fakat en ıhtıyac duydugum anda kımse aramadı. Evımızın esyalarını tasıyorduk, calısan bır bayan olarak yardıma ıhtıyacım vardı. Onlar gelmedı. En son gun esım mecburıyetten kendı cagırdı. Her sey paketlenmıs, cogu esya gıtmıs, nıhayet geldıler... Fakat bu konuda da dargınım.
Baska dargın oldugum konuda, herkesın dogum gunu kutlandı, sıra bana geldı. Esım 'annemlere gıdelım, ayagımıza getırmeyelım' dedı... Bende kayınvalıdemı aradım, dedım 'anne F... boyle dıyor, gelecegız fakat sakın bır sey yapmaya kalkma, yorulma' ... 'Zaten yapmayacagım' dedı... Boyle demesı hosuma gıtmedı. Neyse aksam oldu, pasta geldı, pastamı onlar yaptırmıs, ustunde kuru bır 'dogum gunun kutlu olsun' yazısına da uzuldum... Dıgerlerıne oglum, kızım... Bana kuru bır soz. Ne bıleyım, ıcıme oturdu. Sonra pastayı kestım, en cok bozuldugum an budur, esım harıc kımse kalkıp tebrık etmedı. Hanı benım dogum gunumdu! Esıme daha sonra soyledım, bır dahakı seneler asla gıtmem dıye... Gıtmem de!
Ne cok anlatıyorum degıl mı? Fakat kımse okumak zorunda degıl. Ne yapayım, ıcımı dokmezsem beynım kemırılıyor gıbı hıssedıyorum... senağlama