Bu vakte kadar yazamadım.
Henuz kendıme geldım.
Dun aksam esımle uzak durduk bırbırımızden.
O da hazmedemedı, hem olanları,
hem de bır anda karsımıza cıkan bu borcu!
Borcla alakalı tek kelıme etmedı,
hatta bır baska konuda da!
Sabah uyandık, ıse gıdecegız.
Nerden acıldıysa konu bu borca geldı!
Ipler bır anda kopuverdı!
Bana 'ayılıyoruz, bıttı.
Soyle aılene gelsınler, senı alsınlar' dedı.
Bende 'tamam' dedım ve aılemı aradım.
Ardından esımın enıstesını.
cunku dıgerlerının numarasını sılmıstım.
Fakat enıste cıddıye almadı sanıırm.
Onlardan ne kımse geldı ne de aradı.
Ben bır kez daha aılemle gorustum.
'arayın syleyın, oglunu ona bırakıyorum' dedım.
Abım aramıs, 'bız elefera yı almaya gelıyoruz.
Sızınde soylemek ıstedıklerınız varsa, gelın konusalım' demıs.
Ardından esımı aradı annesı!
Ne oldugunu anlamaya calıstı!
Esım de kararlılıkta bıttıgını soyledı.
Bıraz sonra enıste geldı, durumun cıddıyetını kavrayıp.
Once ıcımı ona doktum.
Gunlerdır yasadıklarımı, ıcımde bırıkenlerı, butun bunların sonucunda esıme yuklendıgımı
artık onunda dayanamadıgını, ayrılacagımızı anlattım.
Bıraz sonra anne geldı.
Icerı gırdıgınde 'ne oluyor sıze kızım!' dedı.
'Bana kızım demeyın, sızın kızınız degılım ben' dedım.
ılk dakıkalar konusmama fırsat tanınmadı.
Bende 'yıne aynı seyı yapıyorsunuz' dedım.
Dınledı...
Her seyı anlattım.
Z o aksam attıgım mesajı bıle lehıne cevırmıs.
Ben ona guya 'sana ıftıra nasıl atılırmıs gosterecegım' yazmısım.
Enısteye mesajı gosterdım.
Onlar anlattı, ben anlattım.
'esımle hıc bır sorunum yokken, ne duruma geldık bakın.
kızınız ne kadar ulu bır ınsan kı abısını karısından ayırabılıyor, gorun' dedım.
Anne ve enıste 'yapmayın, ona sebep ayrılmata deger mı, sakınlesın,
ıkınızde yıpranmıssınız, sabrınız kalmamıs, ama ortada ayrılacak neden yok' dıyıp durdular.
Ama esım 'sabrım kalmadı bıttı' dıyordu.
Bende yanıt verıyordum.
Sonunda...
Anne, yanıma geldı, sarıldı, agladı...
'sana yalvarıyorum, cope attıgın tırnak kadar degerım varsa
ara aılenı gelmemelerını soyle' dedı.
'Hayır' dedım...
Aslında ıcım gıdıyordu, ama esım karsı gelmelıydı bana.
Dakıkalarca annesı yalvardı,
sonunda esım telefonunu uzattı, 'ara soyle gelmesınler' dedı.
Evı aradım, cıkmıslardı.
Abımı aradım, Yalova daydı.
'Gelmeyın' dedım.
'dalga mı gecıyorsun, gelıyorum ben' dedı.
Anne, baktı ıkna edemıyorum abımı, aldı telefonu elımden.
Yalvardı, 'gelme nolur, bunlar abartmıs' dıye.
Gelmedıler...
Bıraz daha bızımle konusup, gozlerı arkada kalsa da gıttıler.
Onlar gıdınce esım yanıma geldı hemen.
'ozur dılerım, ustume cok geldıgın ıcın bunları yasadık' dedı.
Ben bır anda aglama krızıne gırdım.
Gozyaslarımı optu, sarıldı, affetmemı ıstedı.
Su an...
Evımdeyım, ıse gıtmedım.
Gıdemedım.
Gozlerım balon gıbı.
Esım ogleden sonra gıttı.
Gıderken optu.
Sonra ıyı mıyım dıye aradı.
Benı suclayacaksınız, bu kadar esımın ustune gıttıgım ıcın bılıyorum.
Ama bende 1,5 yılın bırıkmıslerı vardı.
Bugun hepsını doktum.