Eleferacım bu olay olmadan önce beni görseydin eşime karşı, yine güvenmezdim ona bişey demiyorum, ama sevgiyle yaklaşırdım, akşam tek koltukta yanına sıkışırdım, hamileyken bile rahatsız olduğum halde özlerdim ayrı oturmazdım evde...
ama nezaman bunu yaptı, bende herşey koptu, şimdi gidiyorum, yemeği yapıyorum, diğer koltuğa geçip pc yi alıyorum veya tv izliyorum, sonra gidip yatıyorum... zaten kendi yatağımızda uyuyamadığım için tek kişilik ayrı bi yatak var orda uyuyorum...
sabah kalkıp işe geliyorum, akşam yine aynı...
anlayacağın standarda bağladım hayatımı, sadece bebeğimin doğacağı günü bekliyorum...
iyi zamanlarımız olmuyo rmu, tabi ki oluyor, ama eskisi gibi sevigyle yaklaşamıyorum, bazen içimden geliyor, gidip sarılmak öpmek istiyorum, ama yapmıyorum... sokakta yürürken elini tutmaya ben yeltenmiyorum, o tutarsa karşılık veriyorum, öyle sıkı sıkı da tutmuyorum, eskiden sıkar bırakmazdım...
o da hamilelik psikolojisine bağlıyor bunları... doğumdan sonra herşey eskiye dönecek diye bekliyor... ama ben korkuyorum, herşeyin daha kötüye gideceğini düşünüyorum çoğu zaman...
bilmiyorum kaç erkek söyler bunu, "keşke öyle bi imkan olsaydı da ben doğursaydım" diye... belki oda bunaldı fazlasıyla...
bu akşam dediğini yapıcam ama...
başka bi bahane aramadan, konu açılmasına forsat kollamadan...
bakalım daha olumlu sonuçlar alabilecek miyim...
o kadını önemsiyor muyum, eskiden hayırdı... ama bu olaydan beri evet önemsiyorum... elimde değil... ben dururken eşim gidip onunla o şekilde konuştu sonnuçta... nasıl önemsemeyeyim...