Eşim her tartışmamızı ayrıntısıyla annesine anlatıyor...

nugge

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
17 Haziran 2014
105
30
Selam kızlar, 1 yıldan fazla olmuş bu konuyu açalı.... Hamileliğimde çok kötü günler geçirmiştim gerçekten... yine o günlerden birinde artık böyle olmayacak deyip yaşadığım şehirde iyi bir avukat var mı diye araştırırken eşime yakalandım, anladı boşanmak istediğimi...

Karşıma aldım ve uzun uzun anlattım... Karnımdaki çocuğu uzun uğraşlar sonucunda elde etmemize rağmen, karnımdaki çocuğun hayati tehlikesini bile umursamadan bana yaşattıklarının acısını çekeceğini çünkü bu lütfun kıymetini anlayamadığını, maalesef ayrılmak zorunda olduğumuzu ve doğacak çocuğunun belki doğduğunu bile başkalarından öğreneceğini, ilk baba deyişine şahit olamayacağını, ilk adımlarını göremeyeceğini, hastalandığında başında bekleyenin kendisi olamayacağını, her canı istediğinde değil de, mahkemenin belirlediği günlerde görmek zorunda kalacağını güzel bir dille anlattım kendisine...

Veee... ne düşündü, nasıl idrak etti bilmiyorum ama herşey vallahi de düzeldi, billahi de düzeldi :) Şimdi 9 aylık bir kızımız var, tüm dünyası o oldu... Aramızda sorun olacak diye ödü kopuyo, asla karıştırmıyo ilişkimize kimseyi...

Kayınvalideme gelince, biraz saygısız biri oldum çıktım ona karşı... Eskiden büyüklerine karşı saygısız insanlara inanılmaz kızar ve arama mesafe koyardım ama bende onlardan biri oldum çıktım maalesef ama şartlar bunu gerektirdi işte... evime karışmaya kalksa tersledim, eşimle aramıza girmeye kalksa tersledim, emrivaki yaptığı şeyleri özellikle emrivaki yaptığı için yapmadığımı belirttim, beni kırdığında haftalarca görüşmedim, böyle davrandığı sürece de maalesef iki yabancı olarak kalacağımızı kendisine izah ettim vs. derken... İnanın onunda şimdi ağzı var dili yok... ağzını açmaya ödü kopuyor, evime beni aramadan gelmiyor, evime geldiğinde bir bardağın dahi yerini değiştiremiyor artık... Baktılar ben delirdim, deli deliyi gördü çomağını sakladı :)

Velhasıl, herşey yaşanıyor düzeliyor, ama sizden giden gidiyor tabi ki...


--------

Merhaba Bayanlar,

Konuya nasıl başlayacağımı bilemiyorum ancak en başından başlarsam neden bu kadar hayal kırıklığı yaşadığımı daha iyi anlatabilirim sanırım.

1,5 yıllık evliyim. En başta annemle babamın mutsuz evlilikleri, çevremde gördüğüm evlilikler, benim hayatımda tanımak istediğim erkeklerin evliliğe uygun olmaması vs sebepleriyle evlenmeyi aklımın ucundan dahi geçirmiyordum, istemiyordum yani... Şu an ki eşim iş yerinden arkadaşımdı ve bana gelip sorsalar evlenilecek bir adam mı diye, sonuna kadar tam not vereceğim bir insandı. Bir süre sonra eşim bana duygularını açtı, evlenmek istediğini belirtti, başlarda istemedim, reddettim ancak aylarca diz çöktü yalvardı, ağladı, bir şekilde ben de olacağına ikna oldum, kabul ettim ve evlendik. İş arkadaşlığımız 2 yıl, 1 yıl flört döneminden sonra.

Evlendik, henüz balayında iken en ufak bir tartışmada eşim evden eşyalarını toplayıp annesinin evine dönmeye kalktı.. Şaka gibi... Neye uğradığımı şaşırdım... Sonrasında bir fark ettim ki her özel kavgamız, tartışmamız ya da özel sorunlarımız kayın validem tarafından biliniyor... Kavgalarımızı ulu orta yaşamaktan çekinmeyen bir adam vardı karşımda... Evimde ailem varken kavgalarımızı yansıtıyor , kendi ailesi varken kavgalarımızı yansıtıyor... Ve bunları yaptıktan sonra bin pişman olup, defalarca özür dileyip, sonrasında tekrar tekrar yapmaya devam ediyor...

Ben kayın validem ile arama mesafe koymak istedim, sebebine gelince; evliliğimizin ilk 9 ayı boyunca çocuğumuz olmadı ve kayın validem hep beni suçladı. 9 ay boyunca gözümde yaş kalmadı ağlamaktan, anne olamayacağımı düşündüm hep. Toplum içinde rencide ederdi, komşularının yanında rencide ederdi, ailemin yanında rencide ederdi, torun istiyorum derdi başka bişey demezdi.. Bende bu duruma çok içerlediğim için, ara sıra gitmeyi tercih ediyordum ancak eşimi her gün ya da gün aşırı annesine zorla gönderirdim ihtiyaçlarını görsün diye...

9 ay sonunda ortaya çıkan, eşimin doğal yollardan çocuk sahibi olamayacağı idi. Bir anda torun isteyen kayın validem torun istemez oldu, konuyu açtıkça konuyu kapatır oldu vs derken soğudum işte ondan... Görmek bile istemedim yüzünü ama eşimin annesi işte, ara sıra da olsa mecbursun gitmeye, görmeye...

Allahımız'a sonsuz şükürler olsun ki ilk tüp denemesinde tuttu bebeğimiz ama tutunana kadar eler çektik. Kanamalarım oldu, kaybettik dedik her seferinde ama tutundu çok şükür. Tutundu tutunmasına ama o kanamalı günlerden birinde eşimle tartışmamız oldu. kayın validem beni o halde anneme bırakıp, geceyi kendisiyle geçirmesini istedi eşimden, evine misafir geleceği için. Ben de tepki gösterdim, kanamam gece artarsa vs ben seni yanımda istiyorum, annene söyle durumu misafirlerine anlatsın, ya başka zaman misafir çağırsın ya da ablanı çağırsın bu gece diye... Bu tartışmayı eşim yine annesine anlatmış ve o gece misafirler gittikten sonra kayın validem gecenin 1,5 uğunda annemlerin evini bastı. Avaz avaz bağırdı, erkek kardeşime erkek müsfettesi dedi, anneme seni muhatap almıyorum kocan gelsin kocana anlatıcam derdimi dedi vs. Tek şikayeti de şu oldu; kızınız insan değil, benim komşularımı muhatap almıyor, benimle komşu komşu gezmiyor... O kadar bağırmanın sonucundan çıkan tek şikayet inanın bu oldu... ve bu kavganın sonunda annem benim evime gelemedi sorun çıkmasın diye... Gebeliğimin 3,5 ayına kadar tek başıma yattım evimde, çorba verenim olmadı...

Şimdi kayın validem ile görüşmüyorum... Daha doğrusu ben gitmiyorum, o isterse geliyor oğlunun evidir, kapımı kapatmam. Hamileliğim çok şükür devam ediyor, ancak eşime karnımdaki yavru için katlanıyorum...

O kadar zor bir durum ki... Eşime en ufak bir güvenim kalmadı... Gözümde 5 yaşında bir çocuktan farksız, sanki az laf etsem şekeri elinden alınmış çocuk gibi koşa koşa annesine gidecekmiş ağlayarak gibi geliyor bana...

Eşim annesine her gittiğinde sanıyorum ki baş başa verip yine neler geçti aramızda, herşeyi anlatıyor sanki...

Karnımda taşıdığım yavru olmasa arkama bile bakmam... Ne yapacağımı, eşime tekrar nasıl güvenebileceğimi inanın bilemiyorum... İşin en kötüsü ona dokunma isteğim bile yok oldu...
 
Son düzenleme:
o annenin yetiştirdiği evlattan çok fazla birşey bekleme derim.demek ki ancak bu kadar olabiliyo.

bebeğine odaklan şu anda tek düşüncen ona kavuşmak olsun,gerisini doğumdan sonra düşünürsün.
 
o annenin yetiştirdiği evlattan çok fazla birşey bekleme derim.demek ki ancak bu kadar olabiliyo.

bebeğine odaklan şu anda tek düşüncen ona kavuşmak olsun,gerisini doğumdan sonra düşünürsün.

Tek düşündüğüm zaten o :)
 
Tamam da canim benim, madem durum bu, esine dokunma istegin bile Yok oldu, madem bastan beri sorunlar Vardin, ne icin israrla cocuk yapmaya calistin evliliginin daha en basindan beri, ve hatta olmayinca da tüp bebek yaptin... Simdi diyorsun ki bebek olmazsa birakirim falan... Hani bebek istemeden olsaymis anlarim ama bile bile lades demissin...
 
ben neden çocuk demeyeceğim. demekki olacağı vardı oldu..
ama bundan sonra çocuk için herşey mantığını lütfen uygulamayın.
o kadın değişmez. belki kocanız değişir. ama emin değilim. bu kadar ana kuzusuydu evlenmeyeydi o zaman.
kocanı çağır diyen kaynana kaşarlanmış, sanırım kayınbaba yok kadının kafasına vurmuş afedersin. çok sinirlendirdi beni.
eşinle konuş çocuğun doğmasını bekle belki değişir. yoksa da hayatı kendine lütfen zindan etme. ailen arkanda, işinde varsa ağa da sensin paşa da. onlarda ana oğul oturup dedikodu yapsınlar.
 

Canım nedeni şu, her evde sorun olur, hallolur diye düşündüm . Ancak; ben kanama ile yatarken ve o bebeği kaybetme riskimiz devam ederken, annesiyle birlikte gecenin bir yarısı ailemin evinde olay çıkarıp, karnımdaki yavruyu tehlikeye atması bende patlama noktası yarattı sanırım. Aslında ne kadar büyük bir sorunla karşı karşıya olduğumu o gün anladım...
 
ilk önce bebeğinizi ve kendinizi düşünün,,sağlığınız herşeyden önemli..

k.validen cahilin önde gideni,

sanırım k.validen bekarlığında eşini konu komşu pek gezdirmiş adam huy kapmış demekkiii

şaka gibi ya

ne demek sizin evinizin özelini annesine anlatmak

siz bebek doğduktan sonra çalışacakmısınız peki
 

Ben Allah sağlık verdiği sürece çalışmayı düşünüyorum canım... Her ne kadar önce karnımdaki bebek desemde, eşime bunu yansıtmıyorum, bir daha aynı hatanda açarım davayı, kızını da mahkeme hangi günlerde izin verirse o zaman görürsün diyorum. Çok pişman oldu, çok özür diledi yaptıklarına ama iş işten geçti işte...
 
çok zor..............
 


ne kadar zor şeyler yaşamışsın ya, her erkek sevgiliyken nişanlıyken bu hatayı yapıyor saflığından annesine anlatıyor herşeyi ama bunun zararlarını görüp ketum olması lazımdı ama olamamış çünkü eşin hiç büyümemiş
sana ne tavsiyede bulunacağımı bilemedim, eşinden de kaynanandan da soğumakta haklısın
Umarım eşin bir gün yetişkin bir erkek olmayı becerebilir ama malesef pek sanmıyorum
Sağlıcakla kavuş bebeğine...
 

işiniz varsa işinizden kesinlikle vazgeçmeyin

eşinizinde gözü korksun bi zahmet

canım boşan ayrıl diyemem evinin içini yaşadıklarını en iyi sen bilirsin

ya eşin düzelecek,, yada sen yolunu çizeceksin tabi
 
Allah sabır versin arkadaşım yaşadıkların gerçekten zor çocuk için bile bu çile çekilir mi bilemiyorum. Ne arsız Kv varmış. Böyle erkeklere de kıl oluyorum. Anasının dibinden ayrılmıyorsa evlenmesin. Alsın annesi oğlunu turşusunu kursun
 

işin ilginç yanı... Evlenmeden önce defalarca rest çekebilen biriydi ailesine, sevdiğim kadının kalbini kırdırmam, kimseye azarlattırmam, laf sokturmam vs. sağı gösterip sol vuranlardan yani...
 

sıkıntı da burada canım yaa, sevgiliyken nişanlıyken asla ailesine yakın biri değildi, herşeyi anlatmazdı, ketum davranırdı, bizi ilgilendiren bizde kalırdı yani... şaşkınım son derece...
 
işin ilginç yanı... Evlenmeden önce defalarca rest çekebilen biriydi ailesine, sevdiğim kadının kalbini kırdırmam, kimseye azarlattırmam, laf sokturmam vs. sağı gösterip sol vuranlardan yani...
Öyle olur canım evlenince çoğu insan böyle oluyor maalesef. Kıymete biner ailesi onlar için de oğulları! Bırakın herkes yuvasında mutlu olsun ama olur mu herşeye burunlarını sokacaklar
 
kayınvalidenizde gram suç yok siz bir erkekle evlenmemişsiniz tek suç bu..mahremini anasına danasına anlatan dedikoducu bir erkekten ısrarla hamile kalmaya çalışmak sizi insan içinde rencide etmekten hiç çekinmeyen bir kaynanaya torun vermeye çalışmak sizin suçunuz..oysaki daha iyilerine layıktınız..ama bu hayatı siz tercih ettiniz..bize de size mutluluklar dilemekten başka bir çare kalmıyor..Keşke düzelseler ama bu karakterler çook zor değişir konu sahibi..Evladınızı sağlıcakla kucağınıza alırsınız inşallah.
 
böyle bi adama neden çocuk vermek için uğraştın tüp bebek yaptın
bascaktın tekmeyi git ananın evine diye
eşine herşeyi anasına anlattığı sürece kaynananla arana asla mesafe koyamazsın
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…