- 28 Ağustos 2015
- 1.657
- 2.413
- 133
- Konu Sahibi Surekli_Karisik
- #1
Sevgili kk hanımları merhaba,
Ciddi ciddi kafam karışık. Daha önce buraya yazmıştım, geçmiş konularımda detay var, eşimle ailesi ile birlikte yaşamak mevzusu üzerine tartışmış, ailesi ve kendisiyle çok iyiyken, birlikte yaşamayı kabul etmediğim için kötü olmuştuk ve ben evi terk etmiştim. Şu anda ailemin yanındayım. Yaklaşık 15 gündür hiç konuşmadık, sadece görüntülü olarak çocuğu görüp kapatıyordu.
Dün, bu hafta boşanma davası açacağımı, anlaşmalı boşanmayı teklif ettim, uzun uzuuuun konuştuk. Dünkü konuşmadan sonra eşimin içten içe beni haksız gördüğünü ama kötü olmamak adına alttan aldığını fark ettim. Kararımda bir değişiklik olmadı kapattık.
Bugün tekrar aradı, ben de bu defa içimi döktüm, ailesi ve kendisi ile ilgili ne düşünüyorsam, ne yaşandıysa, onlar bana ne söylediyse tek tek anlattım. Boş olan buzdolabı mevzusundan tutun da, biz size şunu yaptık diye başa kalkılan her şeyi söyledim.
Sorun şu ki, eşim çoook ailecidir, ailesi ile ilgili en ufak şeyde sen şöyle kötüsün, nankörsün diye köpürürdü. Bu defa söylediğim hiçbir şeye takılmadı, her şey geçmişte kaldı, kendimiz uygun bir eve çıkarız, kimse karışmaz, kendi kendimize aile oluruz, bu defa sorunları ben çözeceğim, boşanmayalım, bize yazık, çocuğa yazık, her şeyi halledeceğim gel gibisinden çok anlayışlı, mantıklı, ikna edici bir konuşma yaptı.
Ama ben inanamıyorum. Dönmeyi istemiyorum. Sanki mahsus beni ikna edip eve döndürmek için yapıyor, çocuğu almak için.
Ailesi konusunda bu kadar katı olan adam, benim o eleştirilerimi nasıl "artık geçmişte kalacak, kimse karışmayacak, mesafe olacak." diye sindirip geçiştirdi? Nasıl kıyameti koparmadı?
Bir kez olsun sen haklısın demedi ama sorunu anladı ve çözecek. Hiç ikna olmadım ve kafam iyice karıştı.
Nasıl olur da bu kadar iyi olur ?
Ciddi ciddi kafam karışık. Daha önce buraya yazmıştım, geçmiş konularımda detay var, eşimle ailesi ile birlikte yaşamak mevzusu üzerine tartışmış, ailesi ve kendisiyle çok iyiyken, birlikte yaşamayı kabul etmediğim için kötü olmuştuk ve ben evi terk etmiştim. Şu anda ailemin yanındayım. Yaklaşık 15 gündür hiç konuşmadık, sadece görüntülü olarak çocuğu görüp kapatıyordu.
Dün, bu hafta boşanma davası açacağımı, anlaşmalı boşanmayı teklif ettim, uzun uzuuuun konuştuk. Dünkü konuşmadan sonra eşimin içten içe beni haksız gördüğünü ama kötü olmamak adına alttan aldığını fark ettim. Kararımda bir değişiklik olmadı kapattık.
Bugün tekrar aradı, ben de bu defa içimi döktüm, ailesi ve kendisi ile ilgili ne düşünüyorsam, ne yaşandıysa, onlar bana ne söylediyse tek tek anlattım. Boş olan buzdolabı mevzusundan tutun da, biz size şunu yaptık diye başa kalkılan her şeyi söyledim.
Sorun şu ki, eşim çoook ailecidir, ailesi ile ilgili en ufak şeyde sen şöyle kötüsün, nankörsün diye köpürürdü. Bu defa söylediğim hiçbir şeye takılmadı, her şey geçmişte kaldı, kendimiz uygun bir eve çıkarız, kimse karışmaz, kendi kendimize aile oluruz, bu defa sorunları ben çözeceğim, boşanmayalım, bize yazık, çocuğa yazık, her şeyi halledeceğim gel gibisinden çok anlayışlı, mantıklı, ikna edici bir konuşma yaptı.
Ama ben inanamıyorum. Dönmeyi istemiyorum. Sanki mahsus beni ikna edip eve döndürmek için yapıyor, çocuğu almak için.
Ailesi konusunda bu kadar katı olan adam, benim o eleştirilerimi nasıl "artık geçmişte kalacak, kimse karışmayacak, mesafe olacak." diye sindirip geçiştirdi? Nasıl kıyameti koparmadı?
Bir kez olsun sen haklısın demedi ama sorunu anladı ve çözecek. Hiç ikna olmadım ve kafam iyice karıştı.
Nasıl olur da bu kadar iyi olur ?
