Merhaba hanimlae nerden başlasam bilemiyorum yeni kayit oldum çünkü benim durumumda benzer insanlarla tanışmak iyi gelecek sanirim esimi kaybettim ocak ayinda ve eşim öldüğünde 8 aylik hamileydim simdi oğlum 7 aylik oldu ama ben toparlana madim eşimi ozluyorum severek evlenmistik ve 5 yillik evliydik onsuz hayat bos geliyor yalniz yaslanmak da cok korkutuyor ben onunla yaslaniriz sanmıştım ve bebegimiz olmamisti bizim cok heyecanliydik cok asiktik birbirimizi aksama kadar ozlerdir arardik birden kalp krizi ile oldu ise gitmisti ben ugurlamistim bundna snr hayatim nasil olur bilmiyorum ailemle yasiyorum ama ayri eve cikicam psikolojim duzelince psikologa da gidiyorum bu arada ama uzuntum ozlemim gecmiyor sanki gelebilecek gibi geliyor bazen onsuz yaşamak istemiyorun biran once omrum tukense bende olsem diyorum ogluma da kiyamiyorum ama zor gercekten esimin ailesi ile aram iyi gidip geliyorum kaliyorum onlarda gorusuyorum onlar geliyor ama eşim olunce kendimi yarim hissediyorum benim gibi esini kaybedenler varmi yada bana yon verecek bilgilendicek var mi
İnsan aslında baktığınız zaman biyolojik bi varlık. Aldığımız nefes, yiyip içtiklerimiz, işlevlerini yerine getiren sağlıklı bi beden yaşamaya yetmeli. Ama yetmiyor işte.
Anne-babamıza bağlıyız, sectiğimiz eşlere bağlıyız, hayat verdiğimiz evlatlara bağlıyız, evimize, işimize, arkadaşlarımıza, kimliğimize, kişiliğimize bağlıyız. Bunların her biri bizi hayata bağlayan damarlar sanki.
İnce bi damar koptuğunda kanamayı durduruyoruz, yaramızı sarıyoruz, kendi kendimize iyileşebiliyoruz. Sanki elimiz kesilmiş, dizimiz yaralanmış gibi gelip geçiyor.
Ama hayati bi damar yara aldığında iyileşmek zor, yaraları sarmak zor, hayata tutunmak zor. Ve bütün ömrünüzü birlikte inşa etmeyi planladığınız adamın zamansız gidişi tam olarak böyle bi yaralanma işte. Mutlaka izi kalacak, iyileşmesi zor evet. Ama asla imkansız değil.
Hayatla yeni bağlar kuracaksınız. İstemsizce kesip atılan yerine yeni can damarlarıyla hayata tutunacaksınız. Oğlunuza, ailenize daha çok sarılacaksınız. Bağlanabileceğiniz bir iş, kendinize ait bir ev bulacaksınız. Şu an düşüncesi bile saçma belki ama bi gün belki tekrar birlikte yürümek isteyeceğiniz, belki sizinle aynı yollardan aynı acılardan gecmiş biri ile tanışacaksınız. Ama özetle eşinizin size taşıdığı kanı, hayatı başka yollar taşıyacak.
Tabi bir günde olacak şeyler degil bunlar, kendinize zaman tanımalısınız. Üzülmekten, yasınızdan korkmayın. Geçmesi için önce yaşanması gerek. Siz şimdilik terapilerinize devam edin, sevdiklerinize sarılın, acınızı göstermekten çekinmeyin, küçük küçük adımlarla tutunacak şeyi dallara sevgi ve emek harcayın yeter.