Sizi de anlayabiliyorum psikolojik rahatsızlığı olan birini alttan almak idare etmek zor. Ama bu rahatsızlığın en büyük ilacı yanında birilerinin varlığını ve desteğini hissetmek. Biraz sabır sonra geçecek.Doktor kontrolünde bırakmıştı zaten bir süredir kullanmıyordu yeniden tetikledi. Evet psikolojik rahatsızlıklar zor, ben de sanırım şu an öyle bir şeyin içindeyim ki istemediğim şeyler düşünüyorum. Kendime de kızıyorum bazen kötü biri miyim ben diye.
Ben neden rahatsız olduğunuzu anlamadım.Neyianlatmaya çalıştığınızı anlamadım.Eşinize destek olduğunuz içinmi uzgunsunuz anlamadım.Hanımlar merhaba; ne yapacağımı şaşırdım fikir almaya ihtiyacım var. Eşimle 3 yıllık evliyiz.Yeni atandım, şu an görev yerindeyim. Eşim buraya atandığım açıklandığından beri sinir stres içinde ama yerleşmeye yakın iyice şiddetlendi. Eşimin daha önceden psikolojik rahatsızlığı vardı panik bozukluğu. İyileşmişti ama bu dönemde yeniden nüksetti. Gelmemize 1 hafta kala birkaç geceyi acilde geçirdik tekrar ilaç tedavilerine başladı. Buraya geleli bir hafta oldu yani eşim nerdeyse iki haftadır ilaç tedavisi görüyor ve çok az bi iyileşme var. İyileşmediği için de henüz memlekete dönemedi. Eşime destek olmam lazım biliyorum oldum da ama fayda etmedi. İşin en kötü kısmı da sanki eşime bu günlerimi zehir ettiği için içimde kin besliyorum sanki ve artık ona destek olmak gelmiyor içimden. Ben de güçlü görünmeye çalışıyorum ama ben de zamanında bir depresyon atlattım ve yeniden nüksetmesinden korkuyorum. Burası çok küçük, sıkıcı bir yer yalnız yaşayacağım, belki de hiç arkadaşım olmayacak. Benim de morale ihtiyacım var ama eşimin böyle yapması zoruma gidiyor. Defalarca konuştum hiçbir ilerleme yok. Ne çalışmaya hevesim kaldı ne de yıllardır beklediğim atama heyecanım hepsi yok oldu bir anda. Arkamda güçlü birini istedim ama her şeyi toparlamaya çalışmak ve evimden memleketimden ayrılmak hepsini aynı anda nasıl yapacağımı bilmiyorum. Kendimi de artık iyi hissetmiyorum.
Yok yok vallahi sevmekle özlemekle ilgisi yok inanın, bu tip erkekler çevremde çok fazla. Kızlar atanınca kafayı yiyorlar. Tek dertleri de kızın orda gözü açılmasın.Ben bir kadın olarak eşim 3 günlüğüne şehir dışına göreve gitti, açtım ağzımı yumdum gözümü.
Sen nasıl bizi yalnız bırakır gidersin, başka adam mı yok, gelince eve almam.....
Adamın suçu yok aslında. Mecbur gitmesi lazım.
Çok psikopatça ama ben eşimin işten geç gelmesine bile tahammül edemiyorum.
Ona kızmak yerine anlamaya çalışın. Demek sizi seviyor ve özlüyor.
Ya da şöyle söyleyin, bak aklım sen de kalıyor ben de hasta olurum falan filan deyin, belki düzelir biraz.
Ağzın bal yesinFedakarlığı neden sadece kadın yapmak zorunda peki . Evlilik çift taraflı bı olay değil midir. Erkegin de biraz destek olması gerekmiyor mu. Ayrıca siz çocuğum büyüyünce tekrar işime dönebilirim diyorsunuz ama öğretmenlik de böyle bı şey söz konusu değil. O okuduğunuz fazla fazla kitaplarda yazmaz ama öğretmen olabilmek bu devirde o kadar zorlaştı ki . Sınav üstüne sınav mülakat adı altında yapılan haksızlıklar torpillerr güvenlik soruşturması adı altında kendilerinden olmayanları ayiklama çabaları ve bütün bu engelleri aşıp öğretmen olabilirseniz o kadar zorlu yolu geçtikten sonra bırakmaya cesaret edemezsiniz ola ki biraktiniz diyelim ben şimdi birakiyim da ilerde istersem tekrar dönerim gibi bı şansınız yok. En başa dönmeniz ve bütün o zorlu yollardan tekrar geçmenizi gerekir. Ayrıca konu sahibinin branşını bilmiyorum ama tüm Türkiye'de sadece 150-200 kontenjan gibi çok çok az kontenjan açılan bir branssa ve bu sıralamaya girmişse bu tekrar tekrar yapılabilecek bı şey degil. Ayrıca her insanın hayata bakışı düşüncesi farklıdır siz işinizi birakmissiniz diye herkes bırakacak diye bı şey yok bı avukat olarak karşıt görüşlere alışkın olup saygı duymalisiniz
1. Sizin tercihiniz bu. Saygı duyuyoruz.Ben de emek verdim hukuk fakültesinden mezun oldum. Stajlar yaptım avukat oldum. Bir cok insanin hayalidir bu eminim. Ama ben evde bebeğime bakmayi, guzel yemekler hazirlayip esimi beklemeyi adliyelerde koşturmaya tercih ediyorum. Simdi sizin gozunuzde benim bosuna emek vermis olmam, evimde esimle bebegimle duyduğum huzuru, mutluluğu değiştirebilir mi?
Hayat sadece kadının calismasindan ibaret değil. Bizler duygusaliz, naifiz, zarifiz. Illa guclu olup ayaklarimizin ustunde duracağız diye diye gereksiz yukler altına giriyoruz. Kendimizi ispatlayacagiz diye heder ediyoruz. Ne gerek var bunlara? Biz içimizden insan çıkarabilen bir varlığız. Dunya uzerinde bundan daha guclu ne olabilir? Biz kadınız. Calismis calismamis, okumus okumamış ayirt edilmeksizin kadiniz, zarifiz, naifiz, yuvayi yapan dişi kuşuz, güçlü değil gücün ta kendisiyiz.
Biz kadin kadina bile kendimizi guclu olmaya, ayaklari ustunde durmaya mecbur edersek, erkekler neler yapmaz?
Hayır sakın sakın yapmaGelmiyor konuştum bunuistifa edip dönmeyi bile düşünüyorum bazen
SAKIN İSTİFA ETME !!!!! Çok iyi maaşım ve geleceği parlak işimi bırakıp evlendim kocamın peşine düştüm. Şimdi çok pişmanım. Çünkü kocam yaslanılacak dağ değilmiş. Beni taşlamaya kalksalar ilk taşı o atar. Yine çalışıyorum. İşim yine iyi ama bıraktığım işim kadar mükemmel değil. Kendi içimde boğuluyorum. Anlatsam of of. Atanmakla geleceğini garantiye almışsın. Bu garantiyi bırakma. Çocuklarına bırakacağın bir emekli maaşın olacak. El oğlu için hata yapma. O el oğlu , annesi söz konusu olduğunda gözünü kırpmadan seni harcardı bunu da unutma.Hayır sakın sakın yapma
Tam benim eşimi anlatmışsınız. Aklı çıkıyo mutlu olmamdan. Ona kanaat getirdim artık.Erkeklerin işi bu zaten sevinclerimizi gursagimizda birakmayeni gelin olursun bu ne nazi derler sanki 40 senelik evliymissin gibi yemek temizlik düzen isterler he en önemlisi hizmet beklerler o geçer hamile olursun anamda kaç tane doğurdu bla bla derler doğursun senden beter lohusalık yasarlar tabi sen bugün geçer yarın geçer diye beklerken bi bakmışsın saçlarında beyazlar ailene gidersin iki kuzen görünce sevinir kıpırdarsın bakışlarıyla seni mahveder zehir ederler günümü neyse boşuna koca denememiş yani seninki de bu şekilde göstermiş.
Yahu bunlar hayat arkadaşı degil mi insan Esinin mutlu olmasını istemez mi evlenirken insan kari koca değilde dusman oluyor galibaTam benim eşimi anlatmışsınız. Aklı çıkıyo mutlu olmamdan. Ona kanaat getirdim artık.
Sorma. .. Evlendikten sonra anladım ki eş değilmiş. Resmen benimle yarışıyor. Özgüvenimi bombalıyor aklı sıra. Allahtan sağlamımdır bu konularda. Sorsan aile olmak konusunda 6zun uzun nasihat verir. İş uygulamaya geldi mi fıs. Beni taşlayacak olsalar ilk o gaza getirir, ilk taşıo atar. Oysa benim tutumum farklı. Beni hak etmediğini düşünüyorum açıkçası.Yahu bunlar hayat arkadaşı degil mi insan Esinin mutlu olmasını istemez mi evlenirken insan kari koca değilde dusman oluyor galiba
Eşinizin tek derdi var. O da size güvenmiyor olması. Size güven duymuyor eşiniz. Korkuyor belki ayrılırsınız, belki aldatılırım diye korkuyorum. Sizin adınıza sevinmesi lazım halbuki. Bence bir kadın için Bu hayattaki en önemli şey iş sahibi olmak. Çünkü kendi ayaklarınızın üstünde duracaksınız ve bu da eşinizi rahatsız ediyor benceHanımlar merhaba; ne yapacağımı şaşırdım fikir almaya ihtiyacım var. Eşimle 3 yıllık evliyiz.Yeni atandım, şu an görev yerindeyim. Eşim buraya atandığım açıklandığından beri sinir stres içinde ama yerleşmeye yakın iyice şiddetlendi. Eşimin daha önceden psikolojik rahatsızlığı vardı panik bozukluğu. İyileşmişti ama bu dönemde yeniden nüksetti. Gelmemize 1 hafta kala birkaç geceyi acilde geçirdik tekrar ilaç tedavilerine başladı. Buraya geleli bir hafta oldu yani eşim nerdeyse iki haftadır ilaç tedavisi görüyor ve çok az bi iyileşme var. İyileşmediği için de henüz memlekete dönemedi. Eşime destek olmam lazım biliyorum oldum da ama fayda etmedi. İşin en kötü kısmı da sanki eşime bu günlerimi zehir ettiği için içimde kin besliyorum sanki ve artık ona destek olmak gelmiyor içimden. Ben de güçlü görünmeye çalışıyorum ama ben de zamanında bir depresyon atlattım ve yeniden nüksetmesinden korkuyorum. Burası çok küçük, sıkıcı bir yer yalnız yaşayacağım, belki de hiç arkadaşım olmayacak. Benim de morale ihtiyacım var ama eşimin böyle yapması zoruma gidiyor. Defalarca konuştum hiçbir ilerleme yok. Ne çalışmaya hevesim kaldı ne de yıllardır beklediğim atama heyecanım hepsi yok oldu bir anda. Arkamda güçlü birini istedim ama her şeyi toparlamaya çalışmak ve evimden memleketimden ayrılmak hepsini aynı anda nasıl yapacağımı bilmiyorum. Kendimi de artık iyi hissetmiyorum.
Yazılarınız savunduğumuz ve yaşadığınız bu hayatı çok zor kabullendiginiz izlenimi uyandirdi bende. kah naifiz aman duygusaliz demis, kah cok gücluyuz demissiniz . bunu da hic sasirtmayarak doğum yapabilmeye bağlamışsınız cok farklı tellerden çalıyorsunuz. Ben de avukatım evliyim çocuğum da yok ama çoluk çocuk sahibi bir çok meslektaşım var. Islerinin yoğunluğuna göre ofislerine uğrayıp her gün işlerini halledip belki mesai saati dolmadan çıkıyorlar. bu mesleği yapan insanlar emekliliği bile kabullenmeyip mezara kadar yapan insanlar. Size de bırakmak çok zor gelmiş ki burda kendinizi avutuyorsunuz bence. He belki bi gün ben de ara veririm ama ortamlarda kutsal yuva edebiyatı yapmadan kadına cinsiyetçi görevler yüklemeden sadece bir müddet öyle gerekti diye bırakırım.Bir yuva da kolay kurulmuyor takdir edersiniz ki. Neden mezun olmaya verilen emekler bu kadar ballandira ballandira anlatiliyor, alkis ustune alkış alıyor da; evliliğin temeli sarsilmasin diye yapılan bir fedakarlık küçümseniyor?
Butun gun ihtilafli isler pesinde kosacagim, o adliyeden bu adliyede dirsek curutecegim. Yorgun bitmis bir sekilde eve gelecegim. Bakıcı elindeki bebegim beni ozlemis ama ben bitmisim, esime gösterecek guler yuzum kalmamis. Bebegimi 1 2 saat gorebilecegim onda da yorgunlukla ne kadar konsantre olabilirsem. Ama bunun adı bebegime gelecek saglamak icin calismak olacak, siz de takdir edeceksiniz.
Şimdi bebegimi buyutuyorum diye veya bir başkası evliligi icin memuriyetinden vazgeciyor diye siz kuçumseyeceksiniz oyle mi?
Bir meslek bir yuvadan daha degerli olamaz bence
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?