Sizi de anlayabiliyorum psikolojik rahatsızlığı olan birini alttan almak idare etmek zor. Ama bu rahatsızlığın en büyük ilacı yanında birilerinin varlığını ve desteğini hissetmek. Biraz sabır sonra geçecek.
Ben neden rahatsız olduğunuzu anlamadım.Neyianlatmaya çalıştığınızı anlamadım.Eşinize destek olduğunuz içinmi uzgunsunuz anlamadım.Hanımlar merhaba; ne yapacağımı şaşırdım fikir almaya ihtiyacım var. Eşimle 3 yıllık evliyiz.Yeni atandım, şu an görev yerindeyim. Eşim buraya atandığım açıklandığından beri sinir stres içinde ama yerleşmeye yakın iyice şiddetlendi. Eşimin daha önceden psikolojik rahatsızlığı vardı panik bozukluğu. İyileşmişti ama bu dönemde yeniden nüksetti. Gelmemize 1 hafta kala birkaç geceyi acilde geçirdik tekrar ilaç tedavilerine başladı. Buraya geleli bir hafta oldu yani eşim nerdeyse iki haftadır ilaç tedavisi görüyor ve çok az bi iyileşme var. İyileşmediği için de henüz memlekete dönemedi. Eşime destek olmam lazım biliyorum oldum da ama fayda etmedi. İşin en kötü kısmı da sanki eşime bu günlerimi zehir ettiği için içimde kin besliyorum sanki ve artık ona destek olmak gelmiyor içimden. Ben de güçlü görünmeye çalışıyorum ama ben de zamanında bir depresyon atlattım ve yeniden nüksetmesinden korkuyorum. Burası çok küçük, sıkıcı bir yer yalnız yaşayacağım, belki de hiç arkadaşım olmayacak. Benim de morale ihtiyacım var ama eşimin böyle yapması zoruma gidiyor. Defalarca konuştum hiçbir ilerleme yok. Ne çalışmaya hevesim kaldı ne de yıllardır beklediğim atama heyecanım hepsi yok oldu bir anda. Arkamda güçlü birini istedim ama her şeyi toparlamaya çalışmak ve evimden memleketimden ayrılmak hepsini aynı anda nasıl yapacağımı bilmiyorum. Kendimi de artık iyi hissetmiyorum.
Yok yok vallahi sevmekle özlemekle ilgisi yok inanın, bu tip erkekler çevremde çok fazla. Kızlar atanınca kafayı yiyorlar. Tek dertleri de kızın orda gözü açılmasın.
Ağzın bal yesin
1. Sizin tercihiniz bu. Saygı duyuyoruz.
yeni gelin olursun bu ne nazi derler sanki 40 senelik evliymissin gibi yemek temizlik düzen isterler he en önemlisi hizmet beklerler o geçer hamile olursun anamda kaç tane doğurdu bla bla derler doğursun senden beter lohusalık yasarlar tabi sen bugün geçer yarın geçer diye beklerken bi bakmışsın saçlarında beyazlar
ailene gidersin iki kuzen görünce sevinir kıpırdarsın bakışlarıyla seni mahveder zehir ederler günümü neyse boşuna koca denememiş yani seninki de bu şekilde göstermiş.
Hayır sakın sakın yapmaGelmiyor konuştum bunu
SAKIN İSTİFA ETME !!!!! Çok iyi maaşım ve geleceği parlak işimi bırakıp evlendim kocamın peşine düştüm. Şimdi çok pişmanım. Çünkü kocam yaslanılacak dağ değilmiş. Beni taşlamaya kalksalar ilk taşı o atar. Yine çalışıyorum. İşim yine iyi ama bıraktığım işim kadar mükemmel değil. Kendi içimde boğuluyorum. Anlatsam of of. Atanmakla geleceğini garantiye almışsın. Bu garantiyi bırakma. Çocuklarına bırakacağın bir emekli maaşın olacak. El oğlu için hata yapma. O el oğlu , annesi söz konusu olduğunda gözünü kırpmadan seni harcardı bunu da unutma.
Tam benim eşimi anlatmışsınız. Aklı çıkıyo mutlu olmamdan. Ona kanaat getirdim artık.Erkeklerin işi bu zaten sevinclerimizi gursagimizda birakma
Yahu bunlar hayat arkadaşı degil mi insan Esinin mutlu olmasını istemez mi evlenirken insan kari koca değilde dusman oluyor galiba
Sorma. .. Evlendikten sonra anladım ki eş değilmiş. Resmen benimle yarışıyor. Özgüvenimi bombalıyor aklı sıra. Allahtan sağlamımdır bu konularda. Sorsan aile olmak konusunda 6zun uzun nasihat verir. İş uygulamaya geldi mi fıs. Beni taşlayacak olsalar ilk o gaza getirir, ilk taşıo atar. Oysa benim tutumum farklı. Beni hak etmediğini düşünüyorum açıkçası.
Eşinizin tek derdi var. O da size güvenmiyor olması. Size güven duymuyor eşiniz. Korkuyor belki ayrılırsınız, belki aldatılırım diye korkuyorum. Sizin adınıza sevinmesi lazım halbuki. Bence bir kadın için Bu hayattaki en önemli şey iş sahibi olmak. Çünkü kendi ayaklarınızın üstünde duracaksınız ve bu da eşinizi rahatsız ediyor benceHanımlar merhaba; ne yapacağımı şaşırdım fikir almaya ihtiyacım var. Eşimle 3 yıllık evliyiz.Yeni atandım, şu an görev yerindeyim. Eşim buraya atandığım açıklandığından beri sinir stres içinde ama yerleşmeye yakın iyice şiddetlendi. Eşimin daha önceden psikolojik rahatsızlığı vardı panik bozukluğu. İyileşmişti ama bu dönemde yeniden nüksetti. Gelmemize 1 hafta kala birkaç geceyi acilde geçirdik tekrar ilaç tedavilerine başladı. Buraya geleli bir hafta oldu yani eşim nerdeyse iki haftadır ilaç tedavisi görüyor ve çok az bi iyileşme var. İyileşmediği için de henüz memlekete dönemedi. Eşime destek olmam lazım biliyorum oldum da ama fayda etmedi. İşin en kötü kısmı da sanki eşime bu günlerimi zehir ettiği için içimde kin besliyorum sanki ve artık ona destek olmak gelmiyor içimden. Ben de güçlü görünmeye çalışıyorum ama ben de zamanında bir depresyon atlattım ve yeniden nüksetmesinden korkuyorum. Burası çok küçük, sıkıcı bir yer yalnız yaşayacağım, belki de hiç arkadaşım olmayacak. Benim de morale ihtiyacım var ama eşimin böyle yapması zoruma gidiyor. Defalarca konuştum hiçbir ilerleme yok. Ne çalışmaya hevesim kaldı ne de yıllardır beklediğim atama heyecanım hepsi yok oldu bir anda. Arkamda güçlü birini istedim ama her şeyi toparlamaya çalışmak ve evimden memleketimden ayrılmak hepsini aynı anda nasıl yapacağımı bilmiyorum. Kendimi de artık iyi hissetmiyorum.
Yazılarınız savunduğumuz ve yaşadığınız bu hayatı çok zor kabullendiginiz izlenimi uyandirdi bende. kah naifiz aman duygusaliz demis, kah cok gücluyuz demissiniz . bunu da hic sasirtmayarak doğum yapabilmeye bağlamışsınız cok farklı tellerden çalıyorsunuz. Ben de avukatım evliyim çocuğum da yok ama çoluk çocuk sahibi bir çok meslektaşım var. Islerinin yoğunluğuna göre ofislerine uğrayıp her gün işlerini halledip belki mesai saati dolmadan çıkıyorlar. bu mesleği yapan insanlar emekliliği bile kabullenmeyip mezara kadar yapan insanlar. Size de bırakmak çok zor gelmiş ki burda kendinizi avutuyorsunuz bence. He belki bi gün ben de ara veririm ama ortamlarda kutsal yuva edebiyatı yapmadan kadına cinsiyetçi görevler yüklemeden sadece bir müddet öyle gerekti diye bırakırım.
