Ben de şiddet görüyorum ama beni hirpalamasindan öteye geçemedi henüz. Çünkü elinden kurtuluyorum. Her tarafimi kemiklerimi kirarcasina sıkıyor. Ben de çok sevdim. Ama saygı bitince sevgi de yavaş yavaş ölüyor ne yazık ki. Üç kere hirpalandim. Pişman olmuyor. Hakaret de ediyor. Yalandan ozurler dileyip yapmayacağını söylüyor. İlkinde bir daha yaparsan bosanirim dedim. Aileme her şeyi anlatırım. Hemen evliligimi yıkmak istemediler. Bu şiddet artarak devam ediyor. Ve ben kinli öfkeli bir sevgiyle sevdiğimi hissediyorum. Ancak sanırım bu hissettigim artık sevgi de değil bağımlılık. Bir yıllık evliyim. Duzenimin bozulmasından korkma eğilimi. Anne babası beni isteyerek evlendirip bana şekil veremeyince bosandirmak istediler. Adamı çıldırttılar bu konuyla. Ama biliyorum ki onu çok daha sinirlendirmelerine rağmen anne babasına iş yerindeki insanlara elini dışını sikip gik çıkaramıyor. Bana gelince tüm kuvvetini kullanmaya çalışıyor. Sanki ergen bı liseli. Ben de onun erkek arkadaşıyım. İstemediği bişey söylediğimde hakaret ve şiddete başvuruyor bir arkadasiymisim gibi. En sonki şiddetini ailesinin önünde yaptı annemin evindeyim. Öfke kontrolü yoksa bı tek bana mı yok. Tedavi olacaksa gerçekten pişmanlığını görürsem ailesini de alıp gelecek ve ayrıntılı konusulacaksa giderim. Yoksa dünyada tek boşanacak insani ben değilim. Sevgimi haketmeyenin hayatımda yeri yok.