Eşimden soğuyorum

nurse_asya .!.:

Neden böyle olduğuna anlamda veremiyorum ama eşimi hem çok seviyorum hemde başıma gelen her olumsuzluktan onu sorumlu tutuyorum.Bazen ona haksızlık yaptığımı düşünüyorum bir yandanda çok kızıyorum.Acaba depresyonda mıyım? 3 aylık bir bebeğim var ve tek başıma ilgileniyorum eşim yoğun çalışıyor kendimi çok yalnız ve mutsuz hissediyorum normalde çalışan bir bayanım ve bu dönemde evde olmakta psikolojimi etkilemiş olabilir bilmiyorum.Kendimi çok pasif hissediyorum ve eşim bizle ne kadar ilgilendiğini belirtsede ben bizi ihmal ettiğini düşünüyorum abarttığımı düşünüyor ve artık sağlığım bozuluyor uyku uyuyamıyorum böyle düşüncelerden sütümde azaldı ama kafamı bir türlü rahatlatamıyorum.Eşime sarılmak bile gelmiyor içimden belki bu da dert mi diyeceksiniz ama her hareketini inceleyip bir anlam yüklüyorum ve gittikçede soğuyorum.Hatta yıllar önceki olaylar aklıma geliyor ve kurdukça kuruyorum.Ortada bişey yokken tartışma çıkıyor benim alınganlığımdan dolayı.Sizce nasıl aşabilirim bu durumu.sizinde başınıza geldi mi doğum sonu böyle sıkıntılar.Lütfen bana bir akıl verin

Genişletmek için tıkla...

nurse_asya .!.:

Kızlar hepinizin cevaplarına çok teşekkürler.Aslında foruma yazıp kaçanlardan değilim ama küçük bebek olunca ancak fırsat bulabildim cevap yazmaya.Gerçekten sizin yorumlarınızı okuyunca bir silkindim kendime geldim.Zaten bebişim 6 aylık olunca işe başlamak zorundayım ve bu günlerimin kıymetini bilmeliyim.Dediklerinizin bir çoğunu aslında yapıyorum bebişimle bol bol gezmeye çıkıyorum ama kuaförede daha sık gideceğim, kendime güzel kıyafetler hatta gecelikler alacağım ve eşimle daha kaliteli vakit geçirmeye çalışacağım.Dediğiniz gibi eşimi kendimden soğutursam bu psikolojimle geri dönüşü daha zor olur.Sizi ve yorumlarınızı çok seviyorum.

Genişletmek için tıkla...

nurse_asya .!.:

Neden böyle olduğuna anlamda veremiyorum ama eşimi hem çok seviyorum hemde başıma gelen her olumsuzluktan onu sorumlu tutuyorum.Bazen ona haksızlık yaptığımı düşünüyorum bir yandanda çok kızıyorum.Acaba depresyonda mıyım? 3 aylık bir bebeğim var ve tek başıma ilgileniyorum eşim yoğun çalışıyor kendimi çok yalnız ve mutsuz hissediyorum normalde çalışan bir bayanım ve bu dönemde evde olmakta psikolojimi etkilemiş olabilir bilmiyorum.Kendimi çok pasif hissediyorum ve eşim bizle ne kadar ilgilendiğini belirtsede ben bizi ihmal ettiğini düşünüyorum abarttığımı düşünüyor ve artık sağlığım bozuluyor uyku uyuyamıyorum böyle düşüncelerden sütümde azaldı ama kafamı bir türlü rahatlatamıyorum.Eşime sarılmak bile gelmiyor içimden belki bu da dert mi diyeceksiniz ama her hareketini inceleyip bir anlam yüklüyorum ve gittikçede soğuyorum.Hatta yıllar önceki olaylar aklıma geliyor ve kurdukça kuruyorum.Ortada bişey yokken tartışma çıkıyor benim alınganlığımdan dolayı.Sizce nasıl aşabilirim bu durumu.sizinde başınıza geldi mi doğum sonu böyle sıkıntılar.Lütfen bana bir akıl verin

Genişletmek için tıkla...

nurse_asya .!.:

Neden böyle olduğuna anlamda veremiyorum ama eşimi hem çok seviyorum hemde başıma gelen her olumsuzluktan onu sorumlu tutuyorum.Bazen ona haksızlık yaptığımı düşünüyorum bir yandanda çok kızıyorum.Acaba depresyonda mıyım? 3 aylık bir bebeğim var ve tek başıma ilgileniyorum eşim yoğun çalışıyor kendimi çok yalnız ve mutsuz hissediyorum normalde çalışan bir bayanım ve bu dönemde evde olmakta psikolojimi etkilemiş olabilir bilmiyorum.Kendimi çok pasif hissediyorum ve eşim bizle ne kadar ilgilendiğini belirtsede ben bizi ihmal ettiğini düşünüyorum abarttığımı düşünüyor ve artık sağlığım bozuluyor uyku uyuyamıyorum böyle düşüncelerden sütümde azaldı ama kafamı bir türlü rahatlatamıyorum.Eşime sarılmak bile gelmiyor içimden belki bu da dert mi diyeceksiniz ama her hareketini inceleyip bir anlam yüklüyorum ve gittikçede soğuyorum.Hatta yıllar önceki olaylar aklıma geliyor ve kurdukça kuruyorum.Ortada bişey yokken tartışma çıkıyor benim alınganlığımdan dolayı.Sizce nasıl aşabilirim bu durumu.sizinde başınıza geldi mi doğum sonu böyle sıkıntılar.Lütfen bana bir akıl verin

Genişletmek için tıkla...

Beatrix .!.:

Ah be canım...
Aynı durum diyorum bak. Küçük bebek, işten eve geç gelen eş, yalnızlık, çalışmama... tabiiki kafadaki bitmeyen o düşünceler
Tam 3 yıl olacak yakında. Kendi halimi anlatıp seni korkutmak istemiyorum. Sadece içtenlikle önerilerim olacak sana:
1-At kendini dışarı, nefes al. bebeği bırakacak kimsen yoksa onunla çık. korkma,hasta olmaz. sen hasta olursan o daha çok zarar görecek
2-Bebek ve eşten ayrı bir şey için kendine vakit ayır. imkansız deme, vallahi mümkün. ben çok geç anladım. hiçbirşey olmasa el işi yaa! bebeğe kafayı taksan kaygı, adamı çok düşünsen soğuma durumları kaçınılmaz.
3-kendini sev! çok sebebin vardır eminim. hatta otur, hayatında kendine "aferin bana" dedirten ne varsa yaz, git gel oku...

Biz en büyük hatayı eş ve çocuklar için kendimizi unutmakla yapmışız.

Şu an forumda, boşanırsam beni nelerin bekleyeceğini aramakla meşgulüm. Ve tabii ki depresyondayım.....oofffffffffff offf

Genişletmek için tıkla...