Eşimden soğuyorum

nurse_asya · 3 Eylül 2012

Neden böyle olduğuna anlamda veremiyorum ama eşimi hem çok seviyorum hemde başıma gelen her olumsuzluktan onu sorumlu tutuyorum.Bazen ona haksızlık yaptığımı düşünüyorum bir yandanda çok kızıyorum.Acaba depresyonda mıyım? 3 aylık bir bebeğim var ve tek başıma ilgileniyorum eşim yoğun çalışıyor kendimi çok yalnız ve mutsuz hissediyorum normalde çalışan bir bayanım ve bu dönemde evde olmakta psikolojimi etkilemiş olabilir bilmiyorum.Kendimi çok pasif hissediyorum ve eşim bizle ne kadar ilgilendiğini belirtsede ben bizi ihmal ettiğini düşünüyorum abarttığımı düşünüyor ve artık sağlığım bozuluyor uyku uyuyamıyorum böyle düşüncelerden sütümde azaldı ama kafamı bir türlü rahatlatamıyorum.Eşime sarılmak bile gelmiyor içimden belki bu da dert mi diyeceksiniz ama her hareketini inceleyip bir anlam yüklüyorum ve gittikçede soğuyorum.Hatta yıllar önceki olaylar aklıma geliyor ve kurdukça kuruyorum.Ortada bişey yokken tartışma çıkıyor benim alınganlığımdan dolayı.Sizce nasıl aşabilirim bu durumu.sizinde başınıza geldi mi doğum sonu böyle sıkıntılar.Lütfen bana bir akıl verin

ketniss · 3 Eylül 2012

canım hemen hemen hepimizin başına geldi emin ol bebeğin henüz çok küçük yeni annesin ama eşinde yeni baba ve bebeğin getirdiği maddi sorumluluklarıda düşünüyor bir bebek sahibi olmak çok güzel bişey ama ruhen biraz ağır gelebiliyor bende çok yoğun iş temposundan sonra eve kapandım aileme uzağım aynen senin gibi düşünüyordum ama bunu yapma lütfen en güzel günlerini heba etme eşinden soğursan geri dönüşü çok zor olur düşünmemeye çalış ve bu stresin bebeğine de yansıyacağını unutma stresli bir bebek olur oda ve bu sana daha ağır gelir lohusa depresyonu geçiriyor olabilirsin bebeğinide al çık gez dolaş temiz hava iyi gelecektir gerekirse bir uzmandan yardım al hatta...

Beatrix · 3 Eylül 2012

Ah be canım...
Aynı durum diyorum bak. Küçük bebek, işten eve geç gelen eş, yalnızlık, çalışmama... tabiiki kafadaki bitmeyen o düşünceler
Tam 3 yıl olacak yakında. Kendi halimi anlatıp seni korkutmak istemiyorum. Sadece içtenlikle önerilerim olacak sana:
1-At kendini dışarı, nefes al. bebeği bırakacak kimsen yoksa onunla çık. korkma,hasta olmaz. sen hasta olursan o daha çok zarar görecek
2-Bebek ve eşten ayrı bir şey için kendine vakit ayır. imkansız deme, vallahi mümkün. ben çok geç anladım. hiçbirşey olmasa el işi yaa! bebeğe kafayı taksan kaygı, adamı çok düşünsen soğuma durumları kaçınılmaz.
3-kendini sev! çok sebebin vardır eminim. hatta otur, hayatında kendine "aferin bana" dedirten ne varsa yaz, git gel oku...

Biz en büyük hatayı eş ve çocuklar için kendimizi unutmakla yapmışız.

Şu an forumda, boşanırsam beni nelerin bekleyeceğini aramakla meşgulüm. Ve tabii ki depresyondayım.....oofffffffffff offf

TwoPrincess · 3 Eylül 2012

tatlım benimde 3 aylık bir kızım var ara ara benimde yardımcım olmadığından ve eşim çok fazla çalışıp bana yardımcı olamadığından dolayı sinir harbi geçiriyorum, bebek bakımı gerçekten zor ve eşimden soğuduğum zamanlar oluyor eskileri hatırlıyorum anlamsız şekilde aynı senin gibi bunların hepsi hormonlarla ilgili...

bunu aşmayıda beceriyorum dışarı çıkıyorum, her hafta eşimle ve bebeğimizle aktivitelerde bulunuyorum,bayramda 1 haftalık antalya tatili bile yaptık bunlar çok iyi geliyor sana tavsiyem eşinle beraber tatil yapma fırsatınız varsa muhakkak yapın, arkadaşlarınla buluşup gez dolaş alışveriş yap, bebeğine oyuncaklar al, kuaföre git bunlar ilaç gibi geliyor, bebeğin engel teşkil etmesin inan onlar dışarda daha huzurlu oluyor...
küçücük bebeklerimiz ne kadar önemliyse bizlerde önemliyiz çünkü onlar bize muhtaç ve biz iyi olmazsak onlarda iyi olmaz.umarım sende aşarsın bunu en yakın zamanda.

1Sen · 3 Eylül 2012

İmkanınız varsa bir uzmandan destek almalısınız, sıkıntılarınız ilerlemeden.

Eşiniz belliki elinden geleni yapıyor, sizde çalışmayıp size muhtaç yavrunuzun bakımını üstleniyorsunuz.
Bu anlar çok özel anlar. Hem çalışmak zorunda olupta yavrunu büyğtmek isteyenleri düşünün. Sizin böyle imkanınız var.

Kafanızı rahatlatmanın yollarını mutlaka bulmalısınız. Eşinizin çok üzerine giderseniz kopma noktası yaşarsınız.
Ve emin olun ki eşinizin size soğumasıyla sizinki bir değil. Kadınlarınki çabuk toparlanıyor ama erkeklerin kopma noktası oluyor.

Eskileri asla hatırlamayın. İnsanın huzuru kendi elinde.

kararsizkararli · 3 Eylül 2012

Kızlar bir de şu var, sağlıklı bebeklere sahipsiniz. Engelli bir bebeğe bakmak, geleceği için kaygılanmak çok zor...Bu nedenler olumlu yanlarını görün, sağlıklı bir bebeğim var, bir eşim var vs. Doğumdan sonra eşten uzaklaşma çok kadında rastlanan bir durum, benim kuzenimin bebeği 6 aylık, kendisi de aynı şeyleri söylüyor. bu kızların da dediği gibi hormonların oyunu, bu oyuna gelmeyin:)

nurse_asya · 3 Eylül 2012

Kızlar hepinizin cevaplarına çok teşekkürler.Aslında foruma yazıp kaçanlardan değilim ama küçük bebek olunca ancak fırsat bulabildim cevap yazmaya.Gerçekten sizin yorumlarınızı okuyunca bir silkindim kendime geldim.Zaten bebişim 6 aylık olunca işe başlamak zorundayım ve bu günlerimin kıymetini bilmeliyim.Dediklerinizin bir çoğunu aslında yapıyorum bebişimle bol bol gezmeye çıkıyorum ama kuaförede daha sık gideceğim, kendime güzel kıyafetler hatta gecelikler alacağım ve eşimle daha kaliteli vakit geçirmeye çalışacağım.Dediğiniz gibi eşimi kendimden soğutursam bu psikolojimle geri dönüşü daha zor olur.Sizi ve yorumlarınızı çok seviyorum.

Queen of the North · 3 Eylül 2012

nurse_asya .!.:
Neden böyle olduğuna anlamda veremiyorum ama eşimi hem çok seviyorum hemde başıma gelen her olumsuzluktan onu sorumlu tutuyorum.Bazen ona haksızlık yaptığımı düşünüyorum bir yandanda çok kızıyorum.Acaba depresyonda mıyım? 3 aylık bir bebeğim var ve tek başıma ilgileniyorum eşim yoğun çalışıyor kendimi çok yalnız ve mutsuz hissediyorum normalde çalışan bir bayanım ve bu dönemde evde olmakta psikolojimi etkilemiş olabilir bilmiyorum.Kendimi çok pasif hissediyorum ve eşim bizle ne kadar ilgilendiğini belirtsede ben bizi ihmal ettiğini düşünüyorum abarttığımı düşünüyor ve artık sağlığım bozuluyor uyku uyuyamıyorum böyle düşüncelerden sütümde azaldı ama kafamı bir türlü rahatlatamıyorum.Eşime sarılmak bile gelmiyor içimden belki bu da dert mi diyeceksiniz ama her hareketini inceleyip bir anlam yüklüyorum ve gittikçede soğuyorum.Hatta yıllar önceki olaylar aklıma geliyor ve kurdukça kuruyorum.Ortada bişey yokken tartışma çıkıyor benim alınganlığımdan dolayı.Sizce nasıl aşabilirim bu durumu.sizinde başınıza geldi mi doğum sonu böyle sıkıntılar.Lütfen bana bir akıl verin

bebekli hayata henüz alısamamıs olabılrsın calısan bir bayanmışsın iş hayatını özlemiş olabılrsın. ama ne olursa olsun süt veriyorsun sen gergin oldukca bebegınde gergın olur

umutluay · 3 Eylül 2012

nurse_asya .!.:
Kızlar hepinizin cevaplarına çok teşekkürler.Aslında foruma yazıp kaçanlardan değilim ama küçük bebek olunca ancak fırsat bulabildim cevap yazmaya.Gerçekten sizin yorumlarınızı okuyunca bir silkindim kendime geldim.Zaten bebişim 6 aylık olunca işe başlamak zorundayım ve bu günlerimin kıymetini bilmeliyim.Dediklerinizin bir çoğunu aslında yapıyorum bebişimle bol bol gezmeye çıkıyorum ama kuaförede daha sık gideceğim, kendime güzel kıyafetler hatta gecelikler alacağım ve eşimle daha kaliteli vakit geçirmeye çalışacağım.Dediğiniz gibi eşimi kendimden soğutursam bu psikolojimle geri dönüşü daha zor olur.Sizi ve yorumlarınızı çok seviyorum.

kuaför ve yeni kıyafetler gerçekten işe yarar:)))))
ayrıca hafta sonu için siz bir plan yapın.eşinizden beklemeyin

yakın bir yerlere tatile gidin. inanın çok iyi gelecek. bebekli hayat zordur tabii. yaşadıklarınızda bence çoookkk normal. bambaşka bir hayatın içindesiniz sonuçta.
düşündükçe daha çok soğursunuz ve kendinizi yıpratırsınız.
umarım ben de yaşamam bunları :1:

Chess · 3 Eylül 2012

nurse_asya .!.:
Neden böyle olduğuna anlamda veremiyorum ama eşimi hem çok seviyorum hemde başıma gelen her olumsuzluktan onu sorumlu tutuyorum.Bazen ona haksızlık yaptığımı düşünüyorum bir yandanda çok kızıyorum.Acaba depresyonda mıyım? 3 aylık bir bebeğim var ve tek başıma ilgileniyorum eşim yoğun çalışıyor kendimi çok yalnız ve mutsuz hissediyorum normalde çalışan bir bayanım ve bu dönemde evde olmakta psikolojimi etkilemiş olabilir bilmiyorum.Kendimi çok pasif hissediyorum ve eşim bizle ne kadar ilgilendiğini belirtsede ben bizi ihmal ettiğini düşünüyorum abarttığımı düşünüyor ve artık sağlığım bozuluyor uyku uyuyamıyorum böyle düşüncelerden sütümde azaldı ama kafamı bir türlü rahatlatamıyorum.Eşime sarılmak bile gelmiyor içimden belki bu da dert mi diyeceksiniz ama her hareketini inceleyip bir anlam yüklüyorum ve gittikçede soğuyorum.Hatta yıllar önceki olaylar aklıma geliyor ve kurdukça kuruyorum.Ortada bişey yokken tartışma çıkıyor benim alınganlığımdan dolayı.Sizce nasıl aşabilirim bu durumu.sizinde başınıza geldi mi doğum sonu böyle sıkıntılar.Lütfen bana bir akıl verin

bazı normalde çalışan kadınlara evde oturmak kesinlikle yaramıyor bence sende onlardansın, mümkün olduğunca çok insanla görüşmeye çalış, hususi ortam yarat bunun için ne kadar çok kalabalık arkadaş o kadar iyi
bebekle dışarı çıkmak zor ama gezip dolaşmak içinde sınırları zorla derim

kaderzedemiyim · 3 Eylül 2012

nurse_asya .!.:
Neden böyle olduğuna anlamda veremiyorum ama eşimi hem çok seviyorum hemde başıma gelen her olumsuzluktan onu sorumlu tutuyorum.Bazen ona haksızlık yaptığımı düşünüyorum bir yandanda çok kızıyorum.Acaba depresyonda mıyım? 3 aylık bir bebeğim var ve tek başıma ilgileniyorum eşim yoğun çalışıyor kendimi çok yalnız ve mutsuz hissediyorum normalde çalışan bir bayanım ve bu dönemde evde olmakta psikolojimi etkilemiş olabilir bilmiyorum.Kendimi çok pasif hissediyorum ve eşim bizle ne kadar ilgilendiğini belirtsede ben bizi ihmal ettiğini düşünüyorum abarttığımı düşünüyor ve artık sağlığım bozuluyor uyku uyuyamıyorum böyle düşüncelerden sütümde azaldı ama kafamı bir türlü rahatlatamıyorum.Eşime sarılmak bile gelmiyor içimden belki bu da dert mi diyeceksiniz ama her hareketini inceleyip bir anlam yüklüyorum ve gittikçede soğuyorum.Hatta yıllar önceki olaylar aklıma geliyor ve kurdukça kuruyorum.Ortada bişey yokken tartışma çıkıyor benim alınganlığımdan dolayı.Sizce nasıl aşabilirim bu durumu.sizinde başınıza geldi mi doğum sonu böyle sıkıntılar.Lütfen bana bir akıl verin

Canım benzer bir durumda bende var tek fark ben bunu bebeğim 1 yaşını geçtikten sonra yaşamaya başladım bende eşimden sğuduğumu düşünüyordum ancak buradaki arkadaşlarla konuştukça sorunumun eski sorumsuz hayatımı özlemek olduğunu analadım istersen benim konumu da okuyabilirsin.

Beatrix .!.:
Ah be canım...
Aynı durum diyorum bak. Küçük bebek, işten eve geç gelen eş, yalnızlık, çalışmama... tabiiki kafadaki bitmeyen o düşünceler
Tam 3 yıl olacak yakında. Kendi halimi anlatıp seni korkutmak istemiyorum. Sadece içtenlikle önerilerim olacak sana:
1-At kendini dışarı, nefes al. bebeği bırakacak kimsen yoksa onunla çık. korkma,hasta olmaz. sen hasta olursan o daha çok zarar görecek
2-Bebek ve eşten ayrı bir şey için kendine vakit ayır. imkansız deme, vallahi mümkün. ben çok geç anladım. hiçbirşey olmasa el işi yaa! bebeğe kafayı taksan kaygı, adamı çok düşünsen soğuma durumları kaçınılmaz.
3-kendini sev! çok sebebin vardır eminim. hatta otur, hayatında kendine "aferin bana" dedirten ne varsa yaz, git gel oku...

Biz en büyük hatayı eş ve çocuklar için kendimizi unutmakla yapmışız.

Şu an forumda, boşanırsam beni nelerin bekleyeceğini aramakla meşgulüm. Ve tabii ki depresyondayım.....oofffffffffff offf

:) bunu okuyunca güldüm çünkü forumdak, o konuları bende defalarca okudum Allahtan ki ben sadece bebişi ve eşimi düşünüp kendimi fazla unutmadımyoksa tam depresyona girer hiç çıkmazdım sanırım böyle hiç olmazsa ara ara giriyorum ve gülüyorum ağlanacak halime:)

SizBiz · 3 Eylül 2012

doğumdan sonraki ilk 6 aya kadar anne normal psikolojiye sahip olamıyor.lohusalığın vermiş olduğu psikolojiy sahipsiniz..kendinizi fazla etkilemeden bu durumu atlatmaya çalışın.biz kadınlar erkeklerden daha güçlüyüz ve bu durumu daha çabuk atlatabiliriz..bu durumdan eşinizi suçlamayın.birlikte bebeğinizin bu ilk zamanlarının mutluluğunun tadını çıkarın.siz iyi bir anne ve iyi bir eşsiniz kendinizi bırakmanız size yakışmayan bir hareket.biran önce toparlanın ve kendinize,eşinize,bebeğinize sevgi dolu yaklaşın..

nurse_asya · 3 Eylül 2012

Gerçekten evdeki monotonluğa adapte olamadım sanırım.Eşimin benden daha yoğun ve aktif bir hayatı olması,benim sürekli bebeğin sorumluluklarından dolayı kısıtlanmam eşime karşı beni doldurdu sanırım.Sevindiğim nokta bebeğimle vakit geçirmekten çok keyif alıyorum bu bana çok iyi geliyor ama eşimdende enim kadar bebekle ilgilensin sevsin istiyorum o vakit bulamadıkça bize değer vermiyor diye kızıyorum ama artık daha anlayışlı olmaya karar verdim sayenizde.Eşimide bebeğimide çok seviyorum azıcık soyalleşmek bu psikolojimi düzeltecek diye umuyorum.hepinizin yorumlarını ayrı ayrı çok beğendim ne kadar teşekkür etsem az.Beni çok iyi anladınız

Eşimden soğuyorum

Ayrıntılı Düzenleme

nurse_asya

Tuğra'nın Annesi

ketniss

Herkesin hayatına kimse karışamaz

Beatrix

Aktif Üye

TwoPrincess

Ortaya Karisik...

1Sen

Nirvana

kararsizkararli

Yeni Üye

nurse_asya

Tuğra'nın Annesi

Queen of the North

Kuzeyin Kızı

umutluay

Guru

Chess

Nirvana

kaderzedemiyim

Üye

SizBiz

Mâşaallah Bârekallah

nurse_asya

Tuğra'nın Annesi

Benzer Konular