• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Eşime çok kırgınım :(

Ahh ah çok iyi anlıyorum seni. Bana da beraber yaşamayı teklif etmişlerdi ama kabul etmedim etmem de. Tek doğru yaptığım şey de buydu heralde. Ama ayrı yaşayınca da tepemden inmediler zaten :50: Allah sana sabır versin yuvana huzur versin. Ne heveslerle kuruyoruz yuvamızı inşallah güzel olur herşey



Merhaba arkadaşım bebeğini kucağına aldın mı? Eşin belki evde bebeğiniz olunca baba olunca artık sizin evin de minik yavrucuk için bir yuva olduğunu idrak edip evini benimser belki inşallah canım.

Benim tavsiyem eşinin ailesinin yanına gitmesini hiç umursamıyormuş gibi davranman, belki durumu inat haline de getirmiş olabilir bence. Bir de senin sakin umursamaz tavırlarını görünce aranızdaki çatışma biter. Zamanla da daha az gider bence.
 
Canım öncelikle Allah yardımcın olsun rabbim eşine hidayet versin,
Bence eşine karşı soğuk ol biraz kırıldığını yıprandığını kavga ederek değil beden dilinle anlat küs durma ama uzak davran mesela yemeğinizi yedikten sonra çay falan içiyorsanız onun çayını koyma kendisi alsın, bi derdi olsa ilgilenme ne bileyim parmağı falan yaralansa hmm de geç, git içeride uzan kendi kendine tv izle dinlen ve ona sadece bir kere ve kesin bir dille bu hamile halinde sana yaşattıklarını ömür boyu unutmayacağını söyle başka da bir şey deme bu şekilde tavırlarına da devam et.
 
Selamlar 8 buçuk aylık evliyim. Çok sıkıntılar yaşadım. Çoğu hatta hepsi eşimin ailesinin oğullarının artık evli olduğunu bir yuvası olduğunu kabullenememelerinden kaynaklanan sıkıntılardı. Daha da kötüsü eşim de bir yuvası olduğunun farkında değil beni ailesi olarak görmüyor. Bıraksam annesinin kucağından hiç çıkmayacak haftada kaç gün oraya gitmek istiyor o kadar sıkıldım ki resmen oranın dışında hayatımız kalmadı ne arkadaşlarımı ne de akrabalarımı ziyarete gidemiyorum bir gün gitmesek ertesi gün ordayız. Evinin ihtiyacı eksiğini hiç düşünmez onların eksiğini hemen karşılar. evimizi evi olarak bile görmüyor. Hatta kabul etsem ailesiyle aynı evde yaşayacaktık ama ben kabul etmedim sen istersen git ama ben bile bile ömür boyu mutsuz olmayı seçmem dedim. Bu sebeplerden defalarca kavga ettik bir gün iyi olsak ertesi gün kavgalıyız. 7 aylık hamileyim ağlamadığım bir gün bile yok ve eşimin umrunda bile değil. Daha ilk zamanlarımızdan beri kırıp döktü beni. Kalbim paramparça resmen harabeye döndü. Uzun zamandır içimden gelerek gülmeyi unuttum. Bağırıp çağırmaları hakaretleri defol git demesi hep aklımda. Unutmaya çalışıyorum olmuyor. İçimde hep burukluk var. Hamilelikten dolayı bazen sıkıntılar yaşıyorum bir kere bile iyi misin ne oldu nasıl oldun diye sormuyor. Hiç bir işe de yardım etmiyor. Lafa gelince seviyorum seviyorum. Ama artık inanmıyorum. Ailesinden başka kimseyi umursamıyor. Onları düşünmesin demiyorum tabi ki ama azıcık da beni ve bebeğimizi düşünmesini istemek suç mu :KK43: O kadar kırgınım ki. Çok severek evlenmiştik beni sevdiğine mutlu olacağımıza çok inandırmıştı beni. Şimdi hiç gözünü kırpmadan kırıp döküyor beni. Üzüntüden stresten kaç defa baygınlık geçirdim hamile halimle hasta yatarken bile kavga etti benimle. Oysa ki tek istediğim beni o halde görünce sevgiyle bakıp elimi tutmasıydı. O kadar yalnız ve yorgun hissediyorum ki ve o kadar kırgınım ki :KK43: Yavaş yavaş kendinden soğutuyor beni gözlerine bakmaya kıyamazdım şimdi kızgınlıkla bakıyorum gözlerine. Ne kadar mutluyduk ne hale getirdi bizi. İçim o kadar yanıyor ki anlatamam. Sıktıysam kusura bakmayın arkadaşlar o o kadar doluyum ki paylaşmak istedim. Ne yapmalıyım sizce?
Yeni üye oldum ve şans eseri durumunuzu okudum aradan el ette 7 yıl geçmiş merak ettim eşiniz ile durumunuzu sanırım çocuğunuz şuan yedi yaşında? İyi günler umarım mutlusunuzdur.
 
ya bunları okuyunca hayret ediyorum . benm kocam melek yani. 1 aylık evliyim.. yani öyle sıksık hiç gitmedik .. söylemezde. en son oturdugu semtte aynı berbere gitmiş hep perşembe berbere gideceğim . 5-10 dk anneme de ugrarım istersen sende gel dedi yani istiyosan dedi bende geleyim tabi hem görmus olurz bi ihtiyaçları varmıymış dedim bakarız iyilermi ? ben işten çıkıp direk gittim hatta hbrde vermemiş bi gittim kv şaşırdı hgdin fln filan aradan biraz zaman gecınce eşim geldi sohbet muhabbet kalktık eve geldık bizde.. hatta şu evliliğimzde ben kendi aileme daha çok gittim ve o hep geldi (benm ailem memlekete gidecekti ondan o ayrı tabi de gitti mi kışa kadr glmiyolr ) her günde yada 2gunde bir annesini arar hatta selam yollr kv bana . bazen ben sorarım annemle konustn mu dıye .. arasın sorsun tabi annesi .. belki yakın olsak sıksık giderdi 1 minibusluk yok istese yıne gider. hoş bu aralar eve geç geliyo. ama bu durum birazda karşı taraftan kaynaklanıyor annenin oğlum evin eşin yokmu diyip yollaması gerekiyor oğlunu.. bence kvdenzle konusun. çünkü eşinize söylesenz istemıyor ailemi diye tepki verebilir..
 
Ahh be hayatım.evlilik başka nişanlı olmak başka.ne aceleniz var koştura koştura hamile kalıyorsun.herkes tabii ki iyi bir evlilik ister ama ya olmazsa ..bunu da düşünmek lazım.
Bence eşin evliliğe alınamamış.evinize, sana, bebeğe alınamamış...varolan düzeni devam ettirmesi bunu gösteriyor..ne kadar az giderse o kadar evinize alışır.acaba kayınvalidenle konuşsan birşey değişir mi?onlar deniyor mu hergün burada ne işiniz var diye?
 
Selamlar 8 buçuk aylık evliyim. Çok sıkıntılar yaşadım. Çoğu hatta hepsi eşimin ailesinin oğullarının artık evli olduğunu bir yuvası olduğunu kabullenememelerinden kaynaklanan sıkıntılardı. Daha da kötüsü eşim de bir yuvası olduğunun farkında değil beni ailesi olarak görmüyor. Bıraksam annesinin kucağından hiç çıkmayacak haftada kaç gün oraya gitmek istiyor o kadar sıkıldım ki resmen oranın dışında hayatımız kalmadı ne arkadaşlarımı ne de akrabalarımı ziyarete gidemiyorum bir gün gitmesek ertesi gün ordayız. Evinin ihtiyacı eksiğini hiç düşünmez onların eksiğini hemen karşılar. evimizi evi olarak bile görmüyor. Hatta kabul etsem ailesiyle aynı evde yaşayacaktık ama ben kabul etmedim sen istersen git ama ben bile bile ömür boyu mutsuz olmayı seçmem dedim. Bu sebeplerden defalarca kavga ettik bir gün iyi olsak ertesi gün kavgalıyız. 7 aylık hamileyim ağlamadığım bir gün bile yok ve eşimin umrunda bile değil. Daha ilk zamanlarımızdan beri kırıp döktü beni. Kalbim paramparça resmen harabeye döndü. Uzun zamandır içimden gelerek gülmeyi unuttum. Bağırıp çağırmaları hakaretleri defol git demesi hep aklımda. Unutmaya çalışıyorum olmuyor. İçimde hep burukluk var. Hamilelikten dolayı bazen sıkıntılar yaşıyorum bir kere bile iyi misin ne oldu nasıl oldun diye sormuyor. Hiç bir işe de yardım etmiyor. Lafa gelince seviyorum seviyorum. Ama artık inanmıyorum. Ailesinden başka kimseyi umursamıyor. Onları düşünmesin demiyorum tabi ki ama azıcık da beni ve bebeğimizi düşünmesini istemek suç mu :KK43: O kadar kırgınım ki. Çok severek evlenmiştik beni sevdiğine mutlu olacağımıza çok inandırmıştı beni. Şimdi hiç gözünü kırpmadan kırıp döküyor beni. Üzüntüden stresten kaç defa baygınlık geçirdim hamile halimle hasta yatarken bile kavga etti benimle. Oysa ki tek istediğim beni o halde görünce sevgiyle bakıp elimi tutmasıydı. O kadar yalnız ve yorgun hissediyorum ki ve o kadar kırgınım ki :KK43: Yavaş yavaş kendinden soğutuyor beni gözlerine bakmaya kıyamazdım şimdi kızgınlıkla bakıyorum gözlerine. Ne kadar mutluyduk ne hale getirdi bizi. İçim o kadar yanıyor ki anlatamam. Sıktıysam kusura bakmayın arkadaşlar o o kadar doluyum ki paylaşmak istedim. Ne yapmalıyım sizce?
Kendi haline birakin ses etmeyin zamanla oraya gitme istegi azalacak
 
Selamlar 8 buçuk aylık evliyim. Çok sıkıntılar yaşadım. Çoğu hatta hepsi eşimin ailesinin oğullarının artık evli olduğunu bir yuvası olduğunu kabullenememelerinden kaynaklanan sıkıntılardı. Daha da kötüsü eşim de bir yuvası olduğunun farkında değil beni ailesi olarak görmüyor. Bıraksam annesinin kucağından hiç çıkmayacak haftada kaç gün oraya gitmek istiyor o kadar sıkıldım ki resmen oranın dışında hayatımız kalmadı ne arkadaşlarımı ne de akrabalarımı ziyarete gidemiyorum bir gün gitmesek ertesi gün ordayız. Evinin ihtiyacı eksiğini hiç düşünmez onların eksiğini hemen karşılar. evimizi evi olarak bile görmüyor. Hatta kabul etsem ailesiyle aynı evde yaşayacaktık ama ben kabul etmedim sen istersen git ama ben bile bile ömür boyu mutsuz olmayı seçmem dedim. Bu sebeplerden defalarca kavga ettik bir gün iyi olsak ertesi gün kavgalıyız. 7 aylık hamileyim ağlamadığım bir gün bile yok ve eşimin umrunda bile değil. Daha ilk zamanlarımızdan beri kırıp döktü beni. Kalbim paramparça resmen harabeye döndü. Uzun zamandır içimden gelerek gülmeyi unuttum. Bağırıp çağırmaları hakaretleri defol git demesi hep aklımda. Unutmaya çalışıyorum olmuyor. İçimde hep burukluk var. Hamilelikten dolayı bazen sıkıntılar yaşıyorum bir kere bile iyi misin ne oldu nasıl oldun diye sormuyor. Hiç bir işe de yardım etmiyor. Lafa gelince seviyorum seviyorum. Ama artık inanmıyorum. Ailesinden başka kimseyi umursamıyor. Onları düşünmesin demiyorum tabi ki ama azıcık da beni ve bebeğimizi düşünmesini istemek suç mu :KK43: O kadar kırgınım ki. Çok severek evlenmiştik beni sevdiğine mutlu olacağımıza çok inandırmıştı beni. Şimdi hiç gözünü kırpmadan kırıp döküyor beni. Üzüntüden stresten kaç defa baygınlık geçirdim hamile halimle hasta yatarken bile kavga etti benimle. Oysa ki tek istediğim beni o halde görünce sevgiyle bakıp elimi tutmasıydı. O kadar yalnız ve yorgun hissediyorum ki ve o kadar kırgınım ki :KK43: Yavaş yavaş kendinden soğutuyor beni gözlerine bakmaya kıyamazdım şimdi kızgınlıkla bakıyorum gözlerine. Ne kadar mutluyduk ne hale getirdi bizi. İçim o kadar yanıyor ki anlatamam. Sıktıysam kusura bakmayın arkadaşlar o o kadar doluyum ki paylaşmak istedim. Ne yapmalıyım sizce?
yeni paylasılmıs sandım sonradan farkettim tarihleri nasıl düzeldimi acaba
 
Son düzenleme:
Selamlar 8 buçuk aylık evliyim. Çok sıkıntılar yaşadım. Çoğu hatta hepsi eşimin ailesinin oğullarının artık evli olduğunu bir yuvası olduğunu kabullenememelerinden kaynaklanan sıkıntılardı. Daha da kötüsü eşim de bir yuvası olduğunun farkında değil beni ailesi olarak görmüyor. Bıraksam annesinin kucağından hiç çıkmayacak haftada kaç gün oraya gitmek istiyor o kadar sıkıldım ki resmen oranın dışında hayatımız kalmadı ne arkadaşlarımı ne de akrabalarımı ziyarete gidemiyorum bir gün gitmesek ertesi gün ordayız. Evinin ihtiyacı eksiğini hiç düşünmez onların eksiğini hemen karşılar. evimizi evi olarak bile görmüyor. Hatta kabul etsem ailesiyle aynı evde yaşayacaktık ama ben kabul etmedim sen istersen git ama ben bile bile ömür boyu mutsuz olmayı seçmem dedim. Bu sebeplerden defalarca kavga ettik bir gün iyi olsak ertesi gün kavgalıyız. 7 aylık hamileyim ağlamadığım bir gün bile yok ve eşimin umrunda bile değil. Daha ilk zamanlarımızdan beri kırıp döktü beni. Kalbim paramparça resmen harabeye döndü. Uzun zamandır içimden gelerek gülmeyi unuttum. Bağırıp çağırmaları hakaretleri defol git demesi hep aklımda. Unutmaya çalışıyorum olmuyor. İçimde hep burukluk var. Hamilelikten dolayı bazen sıkıntılar yaşıyorum bir kere bile iyi misin ne oldu nasıl oldun diye sormuyor. Hiç bir işe de yardım etmiyor. Lafa gelince seviyorum seviyorum. Ama artık inanmıyorum. Ailesinden başka kimseyi umursamıyor. Onları düşünmesin demiyorum tabi ki ama azıcık da beni ve bebeğimizi düşünmesini istemek suç mu :KK43: O kadar kırgınım ki. Çok severek evlenmiştik beni sevdiğine mutlu olacağımıza çok inandırmıştı beni. Şimdi hiç gözünü kırpmadan kırıp döküyor beni. Üzüntüden stresten kaç defa baygınlık geçirdim hamile halimle hasta yatarken bile kavga etti benimle. Oysa ki tek istediğim beni o halde görünce sevgiyle bakıp elimi tutmasıydı. O kadar yalnız ve yorgun hissediyorum ki ve o kadar kırgınım ki :KK43: Yavaş yavaş kendinden soğutuyor beni gözlerine bakmaya kıyamazdım şimdi kızgınlıkla bakıyorum gözlerine. Ne kadar mutluyduk ne hale getirdi bizi. İçim o kadar yanıyor ki anlatamam. Sıktıysam kusura bakmayın arkadaşlar o o kadar doluyum ki paylaşmak istedim. Ne yapmalıyım sizce?
o kadar iyi anlıyorum ki. ona kaybetme korkusu yaşatman lazım ailen destekse git bence
 
Back
X