Lincelemeden yorum yaparsınız sevinirim bende bu şekilde çok fazla mi abartıyorum olayları öğrenmek isterim ya da iç dünyamda bu yaşadıklarımı her anne yaşıyor mu bilmek isterim konumu bu yüzden ve biraz da benim gibi olan kişilerle dertleşmek için yazıyorum.
Benim senelerdir gelen panik atak anksiyete rahatsızlığım var . İlk olarak evlenme konusunda çok kararsız kalmıştım o dönem üniversiteyi bitirmiş daha sonra arkadasımla halk eğitim muhasebe kursuna gidiyordum eşim hayatımda idi evlenmek istiyordu benimle ama ben daha evliliğe tam olarak hazır olup olmadığını anlamadan annem bana sürekli eşimi güzellemeler ve evlenme baskısı kurdu hatta ya evlen ya da çalış bedavadan yaşayamazsın bu evde bile dedi. Bende bu laflara dayanamayarak evlenme kararı verdim ama nikaha giderken bile içimden ay keşke bir şey çıksada ertelense nikah biraz daha düşünsem diye aklımdan geçirdim. Burda bi kaç kişi sormuştu hatta bu kadar uykuna düşkünsen neden çocuk yaptın diye ben taa evlenmeden eşime 30 yaşına kadar en az çocuk istemiyorum dedim oda bunu kabul etti. Bu uyku takıntım evlilikte başladı eşimle uyurken bir gün horlamasindan dolayı uyuyamadım hiç ertesi gün nerden takıldı bilmiyorum aklıma ya bir daha hiç uyuyamazsam korkusu düştü bu bir takinti oldu sonra maalesef ki. İlaç kullaniyordum bu arada antidepresan onuda evlenınce bırak bırak diye sürekli baskı yapınca eşim bırakmıştım. O dönem böyle bir sorun çıktı sonra tekrar ilaçlarıma dönünce unuttum bir süre bu takıntıyi. Bu sürede eşim sürekli bebek istediğini söyledi ve piskolojik baski kurdu bir sene kadar kabul etmedim daha hazir değilim piskolojik sorunlarımı halletmeden istemiyorum dedim ama her defasında bu konu ile karşıma çıkınca pes ederek kabul ettim. Hamileliğimde de iyiydim 4 aya kadar sonra esimin birlikte uyuma baskısı yüzünden tekrar aynı döngüye girdim bir gece uyuyamadım hiç sonra aynı şeyleri yaşadım ve onun yüzünden hamilelikte antidepresan kullanmak zorunda kaldım çünkü sürekli gece olunca panik atak yaşıyordum. Çok şükür bebeğim sağlıklı bir şekilde doğdu 8 aylık çok seviyorum her anne gibi bebeğimi tabiki de ama hala piskolojim tam anlamıyla düzelmedi anksiyetem devam ediyor ve bebeğim bazen uyumadığında yine aşırı panik oluyorum sonra eşime karşı aşırı öfke hatta nefret duygum ağır basıyor . Eski hayatımı çok özlüyorum sonra da çok vicdanım sızlıyor bebeğime haksızlık ediyorum gibi bu şekilde eşime karşı öfkem hatta bazen nefret ediyorum bu duyguları nasıl yenebilirim bilmiyorum benmi çok abartıyorum olayları
Benim senelerdir gelen panik atak anksiyete rahatsızlığım var . İlk olarak evlenme konusunda çok kararsız kalmıştım o dönem üniversiteyi bitirmiş daha sonra arkadasımla halk eğitim muhasebe kursuna gidiyordum eşim hayatımda idi evlenmek istiyordu benimle ama ben daha evliliğe tam olarak hazır olup olmadığını anlamadan annem bana sürekli eşimi güzellemeler ve evlenme baskısı kurdu hatta ya evlen ya da çalış bedavadan yaşayamazsın bu evde bile dedi. Bende bu laflara dayanamayarak evlenme kararı verdim ama nikaha giderken bile içimden ay keşke bir şey çıksada ertelense nikah biraz daha düşünsem diye aklımdan geçirdim. Burda bi kaç kişi sormuştu hatta bu kadar uykuna düşkünsen neden çocuk yaptın diye ben taa evlenmeden eşime 30 yaşına kadar en az çocuk istemiyorum dedim oda bunu kabul etti. Bu uyku takıntım evlilikte başladı eşimle uyurken bir gün horlamasindan dolayı uyuyamadım hiç ertesi gün nerden takıldı bilmiyorum aklıma ya bir daha hiç uyuyamazsam korkusu düştü bu bir takinti oldu sonra maalesef ki. İlaç kullaniyordum bu arada antidepresan onuda evlenınce bırak bırak diye sürekli baskı yapınca eşim bırakmıştım. O dönem böyle bir sorun çıktı sonra tekrar ilaçlarıma dönünce unuttum bir süre bu takıntıyi. Bu sürede eşim sürekli bebek istediğini söyledi ve piskolojik baski kurdu bir sene kadar kabul etmedim daha hazir değilim piskolojik sorunlarımı halletmeden istemiyorum dedim ama her defasında bu konu ile karşıma çıkınca pes ederek kabul ettim. Hamileliğimde de iyiydim 4 aya kadar sonra esimin birlikte uyuma baskısı yüzünden tekrar aynı döngüye girdim bir gece uyuyamadım hiç sonra aynı şeyleri yaşadım ve onun yüzünden hamilelikte antidepresan kullanmak zorunda kaldım çünkü sürekli gece olunca panik atak yaşıyordum. Çok şükür bebeğim sağlıklı bir şekilde doğdu 8 aylık çok seviyorum her anne gibi bebeğimi tabiki de ama hala piskolojim tam anlamıyla düzelmedi anksiyetem devam ediyor ve bebeğim bazen uyumadığında yine aşırı panik oluyorum sonra eşime karşı aşırı öfke hatta nefret duygum ağır basıyor . Eski hayatımı çok özlüyorum sonra da çok vicdanım sızlıyor bebeğime haksızlık ediyorum gibi bu şekilde eşime karşı öfkem hatta bazen nefret ediyorum bu duyguları nasıl yenebilirim bilmiyorum benmi çok abartıyorum olayları