İçinizdeki anaçlığı ve çocuk sevgisini tahmin ediyorum ama tam mânâsıyla asla anlayamayacağım. Benim bir tane ama anamdan emdiğim süt zaman zaman burnumdan geliyor. Eşim çok yardımcı, ona rağmen bünyeme ters. Kuzenim yaklaşık sizin kadar evli ve 4 çocuk var. Temizlik takıntısı da var. Evine git her yer bal dök yala, sofraya 5-6 çeşit yemek koyar. Ama sorsanız mutlu mu... Hayır mutlu değil, sadece çocuklarını çok seviyor.
Ona dedim ki en son, eşine sorumluluk ver. Mesela gelince ver küçüğünü eline, git mutfağı topla. Ya da o toplasın mutfağı gerekirse seçenek sun. Mesela 1 saat büyüklerin ödevini yaptırsın. Akşam o uyutsun onları. Evet çalışıyor yoruluyor ama sen daha çok yoruluyorsun bu bir gerçek. Eğer inşaat işçisi falan değilse yani çok ağır bir işi yoksa ben o kadar yorulduklarını düşünmüyorum. Eşim, çocukla geçirdiği 2 saatin kendisi için 1 tam gün çalışmaya bedel olduğunu söylüyor. Sizin eşinizde net bir şekilde rahatına düşkün. Bakıyor siz her şeyi yapıyorsunuz o da köşeye çekiliyor.
Ama burda ince bir nokta var. Yaptığı işe dair söylenmeyin ve müdahale etmeyin. Çocuklarla bir kriz mi çıktı...Bırakın halletsin. Tutun kendinizi. Siz müdahale ettikçe ne baba olduğunu hisseder ne de bundan sonra bir şey yapmak ister. Siz de fedakar ama tükenmiş bir ana olarak böyle mutsuz mutsuz yaşarsınız.
Ayrıca çalışıyor musunz? Çocuklar dışında bir hayatınız, aktiviteniz var mı?