Çok vicdansızlarmış ya, insan el olsa yemek getirir. Benim bir komşum vardı ben hamileyken ne yapsa gönderirdi sağolsun. İnsanlık sıfır demek ki onlarda.
Çok vicdansızlarmış ya, insan el olsa yemek getirir. Benim bir komşum vardı ben hamileyken ne yapsa gönderirdi sağolsun. İnsanlık sıfır demek ki onlarda.Aynen zaten tek derdim bu aile sıcaklığı. Aslında önceden böyle dertlerim isteklerim hiç yoktu evlilik de çocuk da insanda derin değişimler bırakıyor. Sıcak çorba diyince eşimin ailesiyle yakın oturuyoruz bir gün beni aramıştı ne yapıyorsun çocuk nasıl diye saat öğlen 3-4 hâla kahvaltı yapamadım yemek de hazırlayamıyorum çok açım demiştim vah vah diyip kapatmıştı istesem de unutamıyorum
Aslında her ailede bir deli olduğu gibi bir kurban var. Genellikle çok çocuklu ailelerde. O kurban bütün ailenin işine koşar, aileye yaranmak için çabalar, kendi ihtiyaçlarından çok ailenin ihtiyaçlarını düşünür, evlenince de çok kötü eş olurlar, aile de almaya alıştığı için evlenmesini istemez evlenirse de eşe gıcık olurlar. Kendileri de hiçbir şey yapmazlar.Ama şu an ne farkettim biliyor musunuz eşlerimiz aslında herşeyin farkında ama kendilerine ve ailesine kondurmak istemiyorlar. En son nasıl ailesinden uzaklaştı gerçek yüzünü gördü derseniz benim ya da çocuğumun değil eşimin işi düştü ve ilk defa kendi yüzlerini ona göstermek zorunda kaldılar
Rabbime şükür ki geçti o günler. Hem beni sormuş olup hem de bişey yapmamayı tercih ediyorlardı. Hep kendilerini iyi gösterip hiç bişey yapmamak ama bir ihtiyaçları olunca yaptırırlardıÇok vicdansızlarmış ya, insan el olsa yemek getirir. Benim bir komşum vardı ben hamileyken ne yapsa gönderirdi sağolsun. İnsanlık sıfır demek ki onlarda.
Aman Allah’ım bu kadar tespit olur. Eşimle evlenince bana kayınvalidem ailecek biz çok üzüldük sanki oğlum değil kızım evleniyor onu o kadar çok seviyoruz ki o olmasa naparız bilmiyoruz derlerdi gerçekten sevdiklerini düşünmüştüm. Eşim de hep onlara yaranmaya çalışır ne olsa ailesi haklıdırAslında her ailede bir deli olduğu gibi bir kurban var. Genellikle çok çocuklu ailelerde. O kurban bütün ailenin işine koşar, aileye yaranmak için çabalar, kendi ihtiyaçlarından çok ailenin ihtiyaçlarını düşünür, evlenince de çok kötü eş olurlar, aile de almaya alıştığı için evlenmesini istemez evlenirse de eşe gıcık olurlar. Kendileri de hiçbir şey yapmazlar.
Canım sen pozitif olmaya meyilli birisin gibi ne güzel… öncelikle kayınvaliden sana ve bebeğine bakmak zorunda değil, isterse aramaz bile. Onlarla ilgili beklentiye girmeyi ve kocana kötülemeyi kes bence. Bu sen ve eşinin görevi ve malesef eşin olaya adapte olamamış. Ama aklının başına geldiğini söylüyorsun, al karşına konuş. Hislerini onu suçlamadan anlat, kırgınlıklarını. Ama ne onu ne ailesini suçla, hislerinden bahset. Tekrarlanmayacağına dair seni ikna etmesini beklediğini söyleHerkese merhaba biraz uzun olacak zamanı olan okuyup yardımcı olursa sevinirim.
Öncelikle eşimden bahsedeyim. Eşimle çok severek 6 yıl sevgili olup sonrasında evlendik.
Düğün sırasında eşimin ailesi hiç bir şekilde oynamadı düğüne sahip çıkmadılar erkek tarafı genelde daha baskın oluyor ama bizim düğünümüzde benim ailem benim dostlarım vardı. Maddi olarak hiçbir fayda sağlamadılar yapılacak altınları eksik yaptılar abileri düğünümüzde yabancı gibi çeyrek taktı ve eşim yıllarca çalışıp bekar haliyle tüm aileye lüks bir ev alabilecek kadar maddi destek sağlamış ama kendi ihtiyacı olunca kimse borç bile vermedi ona. Bu arada benim güzel bir birikimim vardı sanmayın ki paraya ihtiyacı olan biriyim. Sadece kıymet verilmemesi zoruma gitti.
Tüm bu olanlara rağmen düğün sonrası kimseye karşı tavrı değişmedi. Hepsini çok sevip saydı.. Ben de uzatmadım ailedir diyip unuttum. Hatta kayınvalidemin bi yere borcu vardı evlendiğimiz günün ertesinde eşimi arayıp ağladı o sırada çok üzüldüm vicdan yaptım eşim anlamadı ama ben anladım ki maddi destek istiyor 3 yıl önceki parayla 25 bin tl verelim dedim. (Eşim telefonla konuşurken kaş göz yaptım) annesi beni bi kere arayıp sormadı teşekkür bile etmedi. Neyse dedim Allah için yaptım. Hep iyi anlaşalım istedim sorun çıkmasın mutlu bir aile olalım falan… Tabi sonrasnda farkettim ki çabalayan sadece benim ve buna bir dur dedim eşimle de konuştum olmaz böyle dedim. Eşim de evet haklısın diyip yine ailesini atmazdı her şeye göz yumardı susardı tartışırdık.
Eşimin ailesi nasıl desem tesettürlü bir aile.. benim ailemde öyle aslında ama tesettürlü olmayana karışmazlar kendi tercihi diyebilirler. Benim giyimim üstü Kapalı bir şekilde problem olmuştu ama açık giyinen biri de değilim kot bluz tarzı. Tabi ki kimse için kılık kıyafetimi değiştiremem. Eşimin ailesi çok tuhaf bir yapıda herkes ama herkes birbirinin yüzüne güler ama kimsenin birbirini sevmediğini hissedersin. Mesela bana o kadar tatlı dille konuşurlar ama o kadar samimiyetsiz gelir ki anlatamam..
Bu tür tutumları yüzünden eşimle çok tartıştık. Eşimle tartışma sebebim de şu onların bana hiçbir faydası yokken eşimin herkesin yardımına koşması.. Herkes derken gerçekten herkes.
İlk 1 yıl çocuk düşünmedik gezdik tozduk sonrasında rabbime şükür ki hamile kaldım. Her şey çok güzel gidiyordu eşimi çok seviyordum her şeyi kafamdan atıp önüme bakıyordum çok mutluydum hem de deli gibi. İnsanlar beni görünce o kadar pozitiftim ki herkesin enerjisini arttırıyordum. Herkese evlenin falan diyordum
Doğumum sırasında kayınvalidem aynı gün bize geldi annem de aynı şekilde ve eşim annesine söylemişti “anne ilk hafta kayınvalidem gelecek haftaya da sen gel” diye. Niye geldiğini anlamamıştık meğerse çocuğun hediyesini takıp bi daha gelmemek içinmiş. Doğum yaptığım gün annem yanımda kalmıştı ben de o da çok yorgunduk kayınvalide gelince annem bi de ona hizmet etti yemek meyve vs. Kayınvalide de yardım ediyormuş gibi gözüküp etmedi. Akşamı gitti ve oğlunu aradı oğlum ben çok hastayım ilaç alıyorum fln diyip bana yardıma gelmedi ben tam 6 ay boyunca bu çocuğa tek başıma baktım. Kolik bir bebekti o ağlardı ben de ağlardım ama bikaç saat değil uyanık olduğu her saniye ağlardı hep kucağımdaydı yemek yemezdim su içmezdim afedersiniz tuvalete bile gidemezdim annem ara ara gelirdi yemek evi toparlardı ama onun da kendi çocukları olduğu için bana yetemezdi. Bebeğim sabah 6da uyanır 3-4e kadar uyumazdı ben de o süreçte ağzıma bir lokma alamazdım emzirdiğim için içim kıyılırdı ama şu an dönüp bakınca o kadar aptalmışım ki çalışan bir kadınım öğretmenim ve bana yardım edecek biriyle anlaşabilirdim ama lohusa depresyonu sonucu hiç mantıklı düşünememişim. Eşim bu zorlu süreçte hiç ama hiç yardımcı olmadı tam tersi bu süreçten ve sıkıntıdan kaçmak için işi bahane edip evden çıkardı ve günden güne ondan soğudum nefret ettim şu an bebeğim büyüdü o zorlu günler geçti ve nedense aklı başına gelmiş eşimin(!) çok pişmanmış ama ben atlatamıyorum. Ailesini değil onu suçluyorum çünkü yazamadığım çok şey var daha. İlk hafta bebeğimi hastaneye yatırdık ve ailesinden bir kişi bile gelmedi bunu eşime söyleyince ailesini savundu tartıştık bunun gibi binlercesi.. Şu an ailesini savunmuyor ve görüşmüyor hepsine karşı tavırlı ama benim içim soğumuyor. Boşanmayı da düşündüm. Fikirlerinizi merak ediyorum
Her seferinde diyorum ki artık bu olanları unutacam kafama takmayacam düşünmeyecem ama dönüp dolaşıp aynı yere varıyorum içimden aklımdan kalbimden atamıyorum aslında o kadar çok istiyorum ki.. Eşimle birkaç kez konuştuk aslında ama örnek bişey atıyorum sofrayı kuracaz yardım edecek sana kıyamam sen yorulma diyor o an hemen aklıma evde kaldığım o çaresiz saçımın başımın dağıldı duş bile almadığım günlerde ne güzel kıydığı geliyor. Çocuğum için bişeylere katlanmam gerekiyor biliyorum ama keşke bu kötü ve zehirli düşünceleri atabilsem içimden. Çok istiyorumCanım sen pozitif olmaya meyilli birisin gibi ne güzel… öncelikle kayınvaliden sana ve bebeğine bakmak zorunda değil, isterse aramaz bile. Onlarla ilgili beklentiye girmeyi ve kocana kötülemeyi kes bence. Bu sen ve eşinin görevi ve malesef eşin olaya adapte olamamış. Ama aklının başına geldiğini söylüyorsun, al karşına konuş. Hislerini onu suçlamadan anlat, kırgınlıklarını. Ama ne onu ne ailesini suçla, hislerinden bahset. Tekrarlanmayacağına dair seni ikna etmesini beklediğini söyleBen de çok hata yaptım ilişkilerimde ama dersimi aldım ve değişiyorum. Hele son bir senedir gerçekten hatalarımı asla tekrarlamıyorum, değiştiğine inanırsan bunu eski kırgınlıklarına takılı kalarak değil de değiştiği için mutlu olarak kullan bence
Canım ne güzel eşin düşünüyor seniHer seferinde diyorum ki artık bu olanları unutacam kafama takmayacam düşünmeyecem ama dönüp dolaşıp aynı yere varıyorum içimden aklımdan kalbimden atamıyorum aslında o kadar çok istiyorum ki.. Eşimle birkaç kez konuştuk aslında ama örnek bişey atıyorum sofrayı kuracaz yardım edecek sana kıyamam sen yorulma diyor o an hemen aklıma evde kaldığım o çaresiz saçımın başımın dağıldı duş bile almadığım günlerde ne güzel kıydığı geliyor. Çocuğum için bişeylere katlanmam gerekiyor biliyorum ama keşke bu kötü ve zehirli düşünceleri atabilsem içimden. Çok istiyorum
Çok teşekkür ederim sizin gibi düşünmeye hissetmeye ihtiyacım var. Hemen bakıyorum kitabaCanım ne güzel eşin düşünüyor seniOlumlama o kadar önemli ki, birine beni düşünmüyorsun beni sevmiyorsun diyerek sevgi ilgi alacağımızı sanıyoruz özellikle Türk kadınları olarak ancak tam tersi, seni düşünmeyen bir erkeğe bile sen beni düşünüyorsun, iyi ki bana şunu yaptın, şu zamanlarda benimle ilgilenmemiştin ama seni anlayabiliyorum, sen normalde öyle biri değilsin beni el üstünde tutarsın diyerek ilgisini tavan yaptırabilirsiniz. Ne duyarlarsa sürekli, ona dönüşüyorlar. Sizin eşiniz de hata yapmış ancak çok kırıcı olsa da onun için çok büyük değil. Çünkü muhtemelen hatasının sizdeki etkilerinin farkında değildi çok fazla. Emin olun, boşanmayacaksanız günün güzelliğine bakın derim çünkü iki günlük dünya. Dün dünde kaldı, gelecekte ne olacağı malum. Siz de çocuğunuz da eşiniz de bugünü mutlu geçirmeyi hak ediyorsunuz Geçmiş zaten size acı vermiş, geçmişin bu gününüze acı vermesine işin vermeyin şimdinin gücü isimli kitabı da çok çok öneririm
Mirta asıl senin dediğin normal gelmedi. Bebeğin evde bakımı için gelme denmiş. Diğer tarafta ise hastaneye yatan bebek var. En ufak şeyde bile anne babam torunları için hastaneye geliyor bizde. Kv nin hastanede 2 gün yatan torununu görmemesi sence normal mi? Yani evde oturup sıra benim değil mi dedi?şte ilk bir hafta eş ailesinin gelmemesini kararlaştırmışsınız. Hatta eşiniz açık açık annesine gelme demiş. Ama bebek bu süre zarfında hastaneye gidince gelmediler diye bozuluyosunuz. Sizce normal mi bu?
Maalesef esiniz size eslik yapmamis,yaninizda olmamis. Ozrunde, pismanliginda samimi olup olmadigini anlamak sizin yapabileceginiz bir sey, burada kimse bunu yapamaz. Samimiyetine inaniyorsaniz, devam edin. Yok numara yapiyirsa, degismeyecekse, bosayin gitsinHerkese merhaba biraz uzun olacak zamanı olan okuyup yardımcı olursa sevinirim.
Öncelikle eşimden bahsedeyim. Eşimle çok severek 6 yıl sevgili olup sonrasında evlendik.
Düğün sırasında eşimin ailesi hiç bir şekilde oynamadı düğüne sahip çıkmadılar erkek tarafı genelde daha baskın oluyor ama bizim düğünümüzde benim ailem benim dostlarım vardı. Maddi olarak hiçbir fayda sağlamadılar yapılacak altınları eksik yaptılar abileri düğünümüzde yabancı gibi çeyrek taktı ve eşim yıllarca çalışıp bekar haliyle tüm aileye lüks bir ev alabilecek kadar maddi destek sağlamış ama kendi ihtiyacı olunca kimse borç bile vermedi ona. Bu arada benim güzel bir birikimim vardı sanmayın ki paraya ihtiyacı olan biriyim. Sadece kıymet verilmemesi zoruma gitti.
Tüm bu olanlara rağmen düğün sonrası kimseye karşı tavrı değişmedi. Hepsini çok sevip saydı.. Ben de uzatmadım ailedir diyip unuttum. Hatta kayınvalidemin bi yere borcu vardı evlendiğimiz günün ertesinde eşimi arayıp ağladı o sırada çok üzüldüm vicdan yaptım eşim anlamadı ama ben anladım ki maddi destek istiyor 3 yıl önceki parayla 25 bin tl verelim dedim. (Eşim telefonla konuşurken kaş göz yaptım) annesi beni bi kere arayıp sormadı teşekkür bile etmedi. Neyse dedim Allah için yaptım. Hep iyi anlaşalım istedim sorun çıkmasın mutlu bir aile olalım falan… Tabi sonrasnda farkettim ki çabalayan sadece benim ve buna bir dur dedim eşimle de konuştum olmaz böyle dedim. Eşim de evet haklısın diyip yine ailesini atmazdı her şeye göz yumardı susardı tartışırdık.
Eşimin ailesi nasıl desem tesettürlü bir aile.. benim ailemde öyle aslında ama tesettürlü olmayana karışmazlar kendi tercihi diyebilirler. Benim giyimim üstü Kapalı bir şekilde problem olmuştu ama açık giyinen biri de değilim kot bluz tarzı. Tabi ki kimse için kılık kıyafetimi değiştiremem. Eşimin ailesi çok tuhaf bir yapıda herkes ama herkes birbirinin yüzüne güler ama kimsenin birbirini sevmediğini hissedersin. Mesela bana o kadar tatlı dille konuşurlar ama o kadar samimiyetsiz gelir ki anlatamam..
Bu tür tutumları yüzünden eşimle çok tartıştık. Eşimle tartışma sebebim de şu onların bana hiçbir faydası yokken eşimin herkesin yardımına koşması.. Herkes derken gerçekten herkes.
İlk 1 yıl çocuk düşünmedik gezdik tozduk sonrasında rabbime şükür ki hamile kaldım. Her şey çok güzel gidiyordu eşimi çok seviyordum her şeyi kafamdan atıp önüme bakıyordum çok mutluydum hem de deli gibi. İnsanlar beni görünce o kadar pozitiftim ki herkesin enerjisini arttırıyordum. Herkese evlenin falan diyordum
Doğumum sırasında kayınvalidem aynı gün bize geldi annem de aynı şekilde ve eşim annesine söylemişti “anne ilk hafta kayınvalidem gelecek haftaya da sen gel” diye. Niye geldiğini anlamamıştık meğerse çocuğun hediyesini takıp bi daha gelmemek içinmiş. Doğum yaptığım gün annem yanımda kalmıştı ben de o da çok yorgunduk kayınvalide gelince annem bi de ona hizmet etti yemek meyve vs. Kayınvalide de yardım ediyormuş gibi gözüküp etmedi. Akşamı gitti ve oğlunu aradı oğlum ben çok hastayım ilaç alıyorum fln diyip bana yardıma gelmedi ben tam 6 ay boyunca bu çocuğa tek başıma baktım. Kolik bir bebekti o ağlardı ben de ağlardım ama bikaç saat değil uyanık olduğu her saniye ağlardı hep kucağımdaydı yemek yemezdim su içmezdim afedersiniz tuvalete bile gidemezdim annem ara ara gelirdi yemek evi toparlardı ama onun da kendi çocukları olduğu için bana yetemezdi. Bebeğim sabah 6da uyanır 3-4e kadar uyumazdı ben de o süreçte ağzıma bir lokma alamazdım emzirdiğim için içim kıyılırdı ama şu an dönüp bakınca o kadar aptalmışım ki çalışan bir kadınım öğretmenim ve bana yardım edecek biriyle anlaşabilirdim ama lohusa depresyonu sonucu hiç mantıklı düşünememişim. Eşim bu zorlu süreçte hiç ama hiç yardımcı olmadı tam tersi bu süreçten ve sıkıntıdan kaçmak için işi bahane edip evden çıkardı ve günden güne ondan soğudum nefret ettim şu an bebeğim büyüdü o zorlu günler geçti ve nedense aklı başına gelmiş eşimin(!) çok pişmanmış ama ben atlatamıyorum. Ailesini değil onu suçluyorum çünkü yazamadığım çok şey var daha. İlk hafta bebeğimi hastaneye yatırdık ve ailesinden bir kişi bile gelmedi bunu eşime söyleyince ailesini savundu tartıştık bunun gibi binlercesi.. Şu an ailesini savunmuyor ve görüşmüyor hepsine karşı tavırlı ama benim içim soğumuyor. Boşanmayı da düşündüm. Fikirlerinizi merak ediyorum
Kac yasindasiniz? Esiniz kac yasinda?Dediğim gibi 6 ay tek baktım eşim hep annemler yardım eder deyip beklenti içine soktu ailesi yardım etmeyince kendi de etmeyince boşluğa düştüm. Çocuğuma yansıtmamaya çalışıyorum, şu an için bu konuda eşim de öyle.
Anlattiginiz her sey esinizin maalesef yetiskin bir birey olamadigini, sorumluluklarinin kesinlikle farkina varamadigini gosteriyorEvet ters geliyor haklısınız. Şöyle bir durum var ki hamileliğimin son dönemlerinde bana gelip bakıcı tutacaksın değil mi diye sordu evet dedim mecbur. Bikaç hafta sonra da eşime ben bakarım torunuma oğlum demiş. Eşime karşı kendilerini iyi gösteriyorlar
Vay be hem de 6 ay he…bana yardıma gelmedi ben tam 6 ay boyunca bu çocuğa tek başıma baktım.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?