evet kızlar şaka bir tarafa(yoğun geyik trafiğinden sonra:)) eşimle 3-4 ay öncesine kadar ciddi manada boşanmanın eşiğine geldik. eşim bana ben ona çok ağır sözler kullandık hakaretler ettik. ama en baş sebebi eşimdi. ev aldıktan sonra düzeldi, çünkü cidden eşim bazı hırsları olan ve hazımsızlık yaşayan bir adam. ev alınınca biraz kendine güveni geldi sanırım çok takar bu konuları, maddiyatı yani. eşim bana bahsettiğim hakaretleri ederken ben boş durmadım tabii, hakkettiği cevapları fazlasıyla verdim. görünürde kendimi ezdirmedim, hiçbir şeyin altında kalmadım ama içten içe bittim, takıntılı bir insan oldum. önceden onu kıskanmazdım bu şekilde,ona çok güvenirdim mesela ben doğum yaptıktan sonra eşim eski işinden 3 bayanı(doğum old için hediyeleri bayanlar götürsün demişler işte) arabayla aldı eve getirdi oturdular hediyeler verdiler 2 saat sonra kalkıp gittiler. k.v. bendeydi o zaman oğlunu kıskanıp kıskanmadığımı sordu, ben de neden kıskanıyım ki işten arkadaşları, benm de erkek arkadaşlarım var çok normal demiştim. sonra bana eltimin başına gelse aynısının kıyamet koparacağını anlatmıştı. neyse işte, düşünün hiç takmadım bunu normal olarak. şu an da olsa yine takmam. sorun şu: eşimin bu 3-4 ay öncesine kadar bana yaptıklarını kafamdan atamıyorum, ondan uzaklaşıyorum. aslında adam düzeldi diyebilirim tavırları eskisi gibi değil ama unutamıyorum ve o kadınla konuşması beni çileden çıkarıyor(ona belli etmiyorum ama). en son da yemeğe gitmekten vaazgeçince iyice kıllandım. ya ordan biriyle beni karşılaştırmak istemiyo ya da kendi kompleksi ya da hala benden çekincesi var bu adamın.
dediğiniz gibi yapıyorum süslenip geliyorum işe kendime bakıyorum vs. çocuktan önceki hayatıma döndüm diyebilirim. ama içimde eksik kalan bişeyler var işte...
"seni bekliyorum yakışıklım" ahesteliğinde...
