Eşimi nasıl ikna ederim :(

Hanımlar öncelikle merhaba, biraz kendimden bahsedecek olursam 29 yaşında henüz yeni evli genç bir kadınım. Direkt konuya girecek olursam;

Eşim bundan 3 sene önce abisi ve arkadaşlarıyla gezmeye gidiyorlar fakat bir kaza sonucu abisini kaybediyor. (Trafik kazası değil çok ani ve acı bir sebep kimlik açığa çıkma meselesinden dolayı detay veremiyorum özelden cevaplayabilirim) işte hikayemiz bundan sonra başlıyor.

Önceden çok hayat dolu neşeli keyifli biriyken eşim 3 senedir karanlık ve derin bir acının içinde. Günlük yaşamına devam edebiliyor o konuda herhangi bir problem yok ama artık çok sinirli çok tahammülsüz hep negatiflik taşıyan en ufak meselelerden önüne gelen herkesi azarlayan biri haline dönüştü.

Hepimiz ona yardımcı olmaya çalışıyoruz olay ilk olduğu zamanlarda biraz konuşsaydı güçlü durmaya kendini zorlamak yerine ağlayabilseydi belki böyle olmazdı bilemiyorum.

Hiçbir şeyin artık ona önemli gelmediğini her şeyin boş iş olduğunu hiçbir yerden keyif almadığını hep aklının bir köşesinin o karanlık günde olduğunu söylüyor.

Psikolojik yardım almasını bütün ailecek çok söylüyoruz ama ikna edemiyoruz. İlaç kullanmayı reddediyor ki bu konuda saygı duyuyorum çünkü o boyutta bir durumu olmadığını görüyorum. Ben tanımadığım birine anlatınca konuşunca ne değişecek asla gitmeyeceğim bana ne faydası olacak gibi şeyler söylüyor.

Ve onun yaşam isteğini iç huzurunun neşesinin yerine gelmesini bir bebeğimizin olmasına bağlıyor. Ancak beni böyle büyük bir şey huzurlu eder benden olan bir şey hayata farklı bakmamı sağlar ona hep amcasını anlatacağım öyle büyüteceğim gibi gibi şeyler söylüyor. Onu çok seviyorum ama bu hali beni çok yaralıyor.

Ben ise önce kendi iç huzurumuzu sağlayıp kendimiz sağlıklı hale gelip ondan sonra bebek düşünmemiz gerektiği görüşündeyim. Hayata hiçbir şey bilmeyen minicik bir insan gelecek ve sadece seni, beni örnek alacak senin bana davranışlarını senin dışarıya davranışlarını aklına kazıyacak önce biz iyi olmalıyız diyorum. Bilmiyorum yanlış mı düşünüyorum.

Çok uzattım sanırım özet olarak eşimi profesyonel yardıma nasıl ikna edebilirim sizin konuyla ilgili fikirleriniz nelerdir?

Çok doğru düşünüyorsunuz. Kararınızın arkasında durun. Böyle karanlık bir ortama bir canlı getirmek büyük risk. Gülseren Hanım'ın kitaplarında gönülsüz tedavide eve gelme durumu olmuştu bilmiyorum bulunabilir mi veya var mı? Burayı anlatın. Ailesinde sevgi görmeyen kadınların travmalarını görsün ondan sonra çocuk sahibi olup olmayacağına karar versin

Esinizi ikna etmeye bütün sülalelin gücü yetmemis. Sahsen secim sunarim. Ya tedavi görür, yada evliligin bitmesine vesile olur. Acisini anliyorum, ani bir ölüm, ama herkesin hayatini etkiliyor durumu ve bu sekilde saglikli bir ebeveyn de olamaz. Heleki cocuk erkek cocuk ise baslar bu sefer "abimin ismini vericegim" felan. Bebeklere misyon yükleyen insanlara pek tahammülüm yoktur, ama buna lütfen engel olun. Ilac konusunda size katilmiyorum. Terapinin basinda ilac psikolojik olarak daha saglam haline gelene kadar kullanabilir. Gecmis olsun. Basiniz sagolsun

Çok üzüldüm eşinizin adına, ciğerinden bir parçayı kaybetinin acısını çok iyi biliyorum.. Öncelikle neden destek almak istemediğini sorar anlamaya çalışır, sebebine göre ikna etmeye çalışırdım.. Buraya yazdığınız gibi bebek meselesini dile getirirdim..

Pamukannesi83 .!.:

Esinizi ikna etmeye bütün sülalelin gücü yetmemis. Sahsen secim sunarim. Ya tedavi görür, yada evliligin bitmesine vesile olur. Acisini anliyorum, ani bir ölüm, ama herkesin hayatini etkiliyor durumu ve bu sekilde saglikli bir ebeveyn de olamaz. Heleki cocuk erkek cocuk ise baslar bu sefer "abimin ismini vericegim" felan. Bebeklere misyon yükleyen insanlara pek tahammülüm yoktur, ama buna lütfen engel olun. Ilac konusunda size katilmiyorum. Terapinin basinda ilac psikolojik olarak daha saglam haline gelene kadar kullanabilir. Gecmis olsun. Basiniz sagolsun

Genişletmek için tıkla...

Aynen öyle amac o zaten abisinin adını verip yaşatmak. Ama dikkat edilmesi gereken birşey var ki böyle akraba isimleri taşıyan cocukların kaderleri de adını aldıgı akrabaya benziyor. Cocuk rahmetli amcasının yaşına gelince aynı onun gibi br olayla vefat edebilir. Dikkat etmek lazım

naz_evren .!.:

Hanımlar öncelikle merhaba, biraz kendimden bahsedecek olursam 29 yaşında henüz yeni evli genç bir kadınım. Direkt konuya girecek olursam;

Eşim bundan 3 sene önce abisi ve arkadaşlarıyla gezmeye gidiyorlar fakat bir kaza sonucu abisini kaybediyor. (Trafik kazası değil çok ani ve acı bir sebep kimlik açığa çıkma meselesinden dolayı detay veremiyorum özelden cevaplayabilirim) işte hikayemiz bundan sonra başlıyor.

Önceden çok hayat dolu neşeli keyifli biriyken eşim 3 senedir karanlık ve derin bir acının içinde. Günlük yaşamına devam edebiliyor o konuda herhangi bir problem yok ama artık çok sinirli çok tahammülsüz hep negatiflik taşıyan en ufak meselelerden önüne gelen herkesi azarlayan biri haline dönüştü.

Hepimiz ona yardımcı olmaya çalışıyoruz olay ilk olduğu zamanlarda biraz konuşsaydı güçlü durmaya kendini zorlamak yerine ağlayabilseydi belki böyle olmazdı bilemiyorum.

Hiçbir şeyin artık ona önemli gelmediğini her şeyin boş iş olduğunu hiçbir yerden keyif almadığını hep aklının bir köşesinin o karanlık günde olduğunu söylüyor.

Psikolojik yardım almasını bütün ailecek çok söylüyoruz ama ikna edemiyoruz. İlaç kullanmayı reddediyor ki bu konuda saygı duyuyorum çünkü o boyutta bir durumu olmadığını görüyorum. Ben tanımadığım birine anlatınca konuşunca ne değişecek asla gitmeyeceğim bana ne faydası olacak gibi şeyler söylüyor.

Ve onun yaşam isteğini iç huzurunun neşesinin yerine gelmesini bir bebeğimizin olmasına bağlıyor. Ancak beni böyle büyük bir şey huzurlu eder benden olan bir şey hayata farklı bakmamı sağlar ona hep amcasını anlatacağım öyle büyüteceğim gibi gibi şeyler söylüyor. Onu çok seviyorum ama bu hali beni çok yaralıyor.

Ben ise önce kendi iç huzurumuzu sağlayıp kendimiz sağlıklı hale gelip ondan sonra bebek düşünmemiz gerektiği görüşündeyim. Hayata hiçbir şey bilmeyen minicik bir insan gelecek ve sadece seni, beni örnek alacak senin bana davranışlarını senin dışarıya davranışlarını aklına kazıyacak önce biz iyi olmalıyız diyorum. Bilmiyorum yanlış mı düşünüyorum.

Çok uzattım sanırım özet olarak eşimi profesyonel yardıma nasıl ikna edebilirim sizin konuyla ilgili fikirleriniz nelerdir?

Genişletmek için tıkla...

Böyle bir psikolojideyken bebek çok yanlış zaten.
Ancak eğer bebek istiyorsan şartım bu diyerek paikolojik desteğe yönlendirebilirsiniz.
Ancak şu da var ki hayat devam ediyor. Ya kendini toplar ya da ben giderim nereye kadar böyle. Çocuğa da işleme planları yapıyor bu hiç normal değil.

naz_evren .!.:

Hanımlar öncelikle merhaba, biraz kendimden bahsedecek olursam 29 yaşında henüz yeni evli genç bir kadınım. Direkt konuya girecek olursam;

Eşim bundan 3 sene önce abisi ve arkadaşlarıyla gezmeye gidiyorlar fakat bir kaza sonucu abisini kaybediyor. (Trafik kazası değil çok ani ve acı bir sebep kimlik açığa çıkma meselesinden dolayı detay veremiyorum özelden cevaplayabilirim) işte hikayemiz bundan sonra başlıyor.

Önceden çok hayat dolu neşeli keyifli biriyken eşim 3 senedir karanlık ve derin bir acının içinde. Günlük yaşamına devam edebiliyor o konuda herhangi bir problem yok ama artık çok sinirli çok tahammülsüz hep negatiflik taşıyan en ufak meselelerden önüne gelen herkesi azarlayan biri haline dönüştü.

Hepimiz ona yardımcı olmaya çalışıyoruz olay ilk olduğu zamanlarda biraz konuşsaydı güçlü durmaya kendini zorlamak yerine ağlayabilseydi belki böyle olmazdı bilemiyorum.

Hiçbir şeyin artık ona önemli gelmediğini her şeyin boş iş olduğunu hiçbir yerden keyif almadığını hep aklının bir köşesinin o karanlık günde olduğunu söylüyor.

Psikolojik yardım almasını bütün ailecek çok söylüyoruz ama ikna edemiyoruz. İlaç kullanmayı reddediyor ki bu konuda saygı duyuyorum çünkü o boyutta bir durumu olmadığını görüyorum. Ben tanımadığım birine anlatınca konuşunca ne değişecek asla gitmeyeceğim bana ne faydası olacak gibi şeyler söylüyor.

Ve onun yaşam isteğini iç huzurunun neşesinin yerine gelmesini bir bebeğimizin olmasına bağlıyor. Ancak beni böyle büyük bir şey huzurlu eder benden olan bir şey hayata farklı bakmamı sağlar ona hep amcasını anlatacağım öyle büyüteceğim gibi gibi şeyler söylüyor. Onu çok seviyorum ama bu hali beni çok yaralıyor.

Ben ise önce kendi iç huzurumuzu sağlayıp kendimiz sağlıklı hale gelip ondan sonra bebek düşünmemiz gerektiği görüşündeyim. Hayata hiçbir şey bilmeyen minicik bir insan gelecek ve sadece seni, beni örnek alacak senin bana davranışlarını senin dışarıya davranışlarını aklına kazıyacak önce biz iyi olmalıyız diyorum. Bilmiyorum yanlış mı düşünüyorum.

Çok uzattım sanırım özet olarak eşimi profesyonel yardıma nasıl ikna edebilirim sizin konuyla ilgili fikirleriniz nelerdir?

Genişletmek için tıkla...

"İlişkimizi düzeltelim" diye çift terapisine başlayabilirsiniz..Psikolog oradan kontrolü ele alır zaten, eşiniz de rahatladığını gördükçe gitmeye devam edecektir.

Çok zor bir şey kardeş kaybetmek. Anne-baba kaybı gibi değil, başka bir acı.
Benim eşim de eşinizle aynı dönem erkek kardeşini kaybetti. Ben de yıllar önce kızkardeşini kaybetmiş bir kadınım. Dediğim gibi kardeş kaybı bambaşka bir acı gerçekten.
Dediğim gibi başlayın, gerisi gelir.

cileklipasta95 .!.:

Çok üzüldüm eşinizin adına, ciğerinden bir parçayı kaybetinin acısını çok iyi biliyorum.. Öncelikle neden destek almak istemediğini sorar anlamaya çalışır, sebebine göre ikna etmeye çalışırdım.. Buraya yazdığınız gibi bebek meselesini dile getirirdim..

Genişletmek için tıkla...

Artık biriyle konuşsa anlatsa ne değişecek ki diye düşünüyor kaybım geri gelecek mi ne olacak diyor. Öyle bir ben deli miyim “deli doktoruna” mı gideceğim gibi bir söylemi de inancı da yok

hln09 .!.:

Aynen öyle amac o zaten abisinin adını verip yaşatmak. Ama dikkat edilmesi gereken birşey var ki böyle akraba isimleri taşıyan cocukların kaderleri de adını aldıgı akrabaya benziyor. Cocuk rahmetli amcasının yaşına gelince aynı onun gibi br olayla vefat edebilir. Dikkat etmek lazım

Genişletmek için tıkla...

Orasi ne kadar dogru bilmiyorum, ama insanlar cocuklari daha dogmadan bir aciya ortak etmemeli. Her cocuk mutlu büyümeyi hak ediyor. Babasinin bozuk psikolojisini düzeltme araci olarak degil. Adamin psikolojisi bozuk oldugunu yargilamiyorum. Bende eskiden depresyon ve panik atak tedavisi gördüm. Simdi anneyim ve iyiki önce tedavimi tamamlayip öyle anne oldum diyorum. Ebeveyn olmak saglam ve yapici bir psikolojisini gerektiriyor.
Ve zamanla konu sahibi de negatif etkilenecek. Huzur olmayan ortamda, esin veya en yakinlarin depresif halleri insani co-depresyona sürekliyebiliyor. O yüzden kendi sagligini da korumak zorunda

PrimulaBaggins .!.:

"İlişkimizi düzeltelim" diye çift terapisine başlayabilirsiniz..Psikolog oradan kontrolü ele alır zaten, eşiniz de rahatladığını gördükçe gitmeye devam edecektir.

Çok zor bir şey kardeş kaybetmek. Anne-baba kaybı gibi değil, başka bir acı.
Benim eşim de eşinizle aynı dönem erkek kardeşini kaybetti. Ben de yıllar önce kızkardeşini kaybetmiş bir kadınım. Dediğim gibi kardeş kaybı bambaşka bir acı gerçekten.
Dediğim gibi başlayın, gerisi gelir.

Genişletmek için tıkla...

Asla ikna edemiyorum önceden laf açılınca hayır diye cevap veriyordu ama şimdi konusu açılınca bulunduğu ortamı bile terk ediyor dinlememek için

Pamukannesi83 .!.:

Orasi ne kadar dogru bilmiyorum, ama insanlar cocuklari daha dogmadan bir aciya ortak etmemeli. Her cocuk mutlu büyümeyi hak ediyor. Babasinin bozuk psikolojisini düzeltme araci olarak degil. Adamin psikolojisi bozuk oldugunu yargilamiyorum. Bende eskiden depresyon ve panik atak tedavisi gördüm. Simdi anneyim ve iyiki önce tedavimi tamamlayip öyle anne oldum diyorum. Ebeveyn olmak saglam ve yapici bir psikolojisini gerektiriyor.
Ve zamanla konu sahibi de negatif etkilenecek. Huzur olmayan ortamda, esin veya en yakinlarin depresif halleri insani co-depresyona sürekliyebiliyor. O yüzden kendi sagligini da korumak zorunda

Genişletmek için tıkla...

Aynı sizin gibi düşünüyorum önce biz iyi olmalıyız ki bir bebeğe öyle iyi gelelim

Pamukannesi83 .!.:

Orasi ne kadar dogru bilmiyorum, ama insanlar cocuklari daha dogmadan bir aciya ortak etmemeli. Her cocuk mutlu büyümeyi hak ediyor. Babasinin bozuk psikolojisini düzeltme araci olarak degil. Adamin psikolojisi bozuk oldugunu yargilamiyorum. Bende eskiden depresyon ve panik atak tedavisi gördüm. Simdi anneyim ve iyiki önce tedavimi tamamlayip öyle anne oldum diyorum. Ebeveyn olmak saglam ve yapici bir psikolojisini gerektiriyor.
Ve zamanla konu sahibi de negatif etkilenecek. Huzur olmayan ortamda, esin veya en yakinlarin depresif halleri insani co-depresyona sürekliyebiliyor. O yüzden kendi sagligini da korumak zorunda

Genişletmek için tıkla...

Aslında tam olarak bunu anlatmaya çalışıyorum siz daha doğru dile getirmişsiniz araç olarak kullanacakmışız gibi düşünüyorum bu da bana kötü hissettiriyor kendimi

Bebek için gidip psikologla görüşmesini be psikolojik destek alması gerekiyor şartını sunabilirsiniz. Bu sırada sizinde bu konuyu düşüneceğinizi; bu şekilde ikimizde hazır olabileceğini ve bebek planlayabileceginizi iletebilirsiniz.

Bebek gerçekten istiyorsan bu konuda kararliliginiz belki etki eder.

naz_evren .!.:

Artık biriyle konuşsa anlatsa ne değişecek ki diye düşünüyor kaybım geri gelecek mi ne olacak diyor. Öyle bir ben deli miyim “deli doktoruna” mı gideceğim gibi bir söylemi de inancı da yok

Genişletmek için tıkla...

Psikiyatriye değil psikoloğa gitsin ya da ilaç tedavisi için değil içini boşaltman için gitmeliyiz diyebilirsiniz. İçindekileri dökse kabullenmeye başlayabilir. Yabancı biri ne anlar derse de çıkar yolu bulman için sana rehberlik edecek diyebilirsiniz.

mutlucicek .!.:

Bebek için gidip psikologla görüşmesini be psikolojik destek alması gerekiyor şartını sunabilirsiniz. Bu sırada sizinde bu konuyu düşüneceğinizi; bu şekilde ikimizde hazır olabileceğini ve bebek planlayabileceginizi iletebilirsiniz.

Bebek gerçekten istiyorsan bu konuda kararliliginiz belki etki eder.

Genişletmek için tıkla...

Bende öyle düşünüyorum çünkü gerçekten bebek konusunda çok istekli onu ancak böyle bir şart koşmak ikna eder gibi geliyor.

Arkadaşın biri boşanın yazmış psikoloğa gitmiyorsa,, kardeşi acı şekilde ölmüş adamı boşamak nedir ya zor gün anlayışınız bu mu adam allah korusun felçli kalsa hepimizin hayatı etkileniyor deyip boşamak mı lazım, elinden geldiğince yanında ol empati yap, tedaviyi kabul etmiyorsa aile büyükleri varsa onlar bi konuşsun yine kabul etmiyorsa yapacak bi şey yok gibi gülüp eğlenmenin kardeşine ihanet olduğunu düşünüyordur büyük ihtimalle

Depresyonda bir insan yeni bir bebek sorumluluğla daha kötü olur. Oyuncak değil ki bu bir sürü sorumluluğu var. Eşinizin bir tedavi sürecine girme vakti gelmiş ama kendi istemeli başkasının iknasıyla olmaz.

Hesappasif .!.:

Arkadaşın biri boşanın yazmış psikoloğa gitmiyorsa,, kardeşi acı şekilde ölmüş adamı boşamak nedir ya zor gün anlayışınız bu mu adam allah korusun felçli kalsa hepimizin hayatı etkileniyor deyip boşamak mı lazım, elinden geldiğince yanında ol empati yap, tedaviyi kabul etmiyorsa aile büyükleri varsa onlar bi konuşsun yine kabul etmiyorsa yapacak bi şey yok gibi gülüp eğlenmenin kardeşine ihanet olduğunu düşünüyordur büyük ihtimalle

Genişletmek için tıkla...

Boşanmak gibi bir düşüncem yok dediğiniz gibi iyi günler olduğu gibi böyle kötü günler için de söz verdik. Aile büyüklerine kadar herkes konuştu anlattı herkese çıkıştığı için artık insanlar da yaklaşmaya bir şey söylemeye çekinir oldu.

Acı bir şekilde öldü ve bu durum eşimin gözü önünde yaşandı her anına kadar. Genelde öfkeli, gergin ve abisinin adını yaşatmak için yardımlar yapıyor kendini buna adadı çok katlanamadığında da sadece benim yanımda ağlıyor ve özlemini dile getiriyor.

naz_evren .!.:

Hanımlar öncelikle merhaba, biraz kendimden bahsedecek olursam 29 yaşında henüz yeni evli genç bir kadınım. Direkt konuya girecek olursam;

Eşim bundan 3 sene önce abisi ve arkadaşlarıyla gezmeye gidiyorlar fakat bir kaza sonucu abisini kaybediyor. (Trafik kazası değil çok ani ve acı bir sebep kimlik açığa çıkma meselesinden dolayı detay veremiyorum özelden cevaplayabilirim) işte hikayemiz bundan sonra başlıyor.

Önceden çok hayat dolu neşeli keyifli biriyken eşim 3 senedir karanlık ve derin bir acının içinde. Günlük yaşamına devam edebiliyor o konuda herhangi bir problem yok ama artık çok sinirli çok tahammülsüz hep negatiflik taşıyan en ufak meselelerden önüne gelen herkesi azarlayan biri haline dönüştü.

Hepimiz ona yardımcı olmaya çalışıyoruz olay ilk olduğu zamanlarda biraz konuşsaydı güçlü durmaya kendini zorlamak yerine ağlayabilseydi belki böyle olmazdı bilemiyorum.

Hiçbir şeyin artık ona önemli gelmediğini her şeyin boş iş olduğunu hiçbir yerden keyif almadığını hep aklının bir köşesinin o karanlık günde olduğunu söylüyor.

Psikolojik yardım almasını bütün ailecek çok söylüyoruz ama ikna edemiyoruz. İlaç kullanmayı reddediyor ki bu konuda saygı duyuyorum çünkü o boyutta bir durumu olmadığını görüyorum. Ben tanımadığım birine anlatınca konuşunca ne değişecek asla gitmeyeceğim bana ne faydası olacak gibi şeyler söylüyor.

Ve onun yaşam isteğini iç huzurunun neşesinin yerine gelmesini bir bebeğimizin olmasına bağlıyor. Ancak beni böyle büyük bir şey huzurlu eder benden olan bir şey hayata farklı bakmamı sağlar ona hep amcasını anlatacağım öyle büyüteceğim gibi gibi şeyler söylüyor. Onu çok seviyorum ama bu hali beni çok yaralıyor.

Ben ise önce kendi iç huzurumuzu sağlayıp kendimiz sağlıklı hale gelip ondan sonra bebek düşünmemiz gerektiği görüşündeyim. Hayata hiçbir şey bilmeyen minicik bir insan gelecek ve sadece seni, beni örnek alacak senin bana davranışlarını senin dışarıya davranışlarını aklına kazıyacak önce biz iyi olmalıyız diyorum. Bilmiyorum yanlış mı düşünüyorum.

Çok uzattım sanırım özet olarak eşimi profesyonel yardıma nasıl ikna edebilirim sizin konuyla ilgili fikirleriniz nelerdir?

Genişletmek için tıkla...

Gayet haklı ve mantıklısın.
Eşinin yaşadığı çok zor olabilir ama böyle etrafına zulüm olmak kendi tercihi.
Taviz göstermek yerine artık silkelenip kendine gelmesini sağlamalısınız.

naz_evren .!.:

Boşanmak gibi bir düşüncem yok dediğiniz gibi iyi günler olduğu gibi böyle kötü günler için de söz verdik. Aile büyüklerine kadar herkes konuştu anlattı herkese çıkıştığı için artık insanlar da yaklaşmaya bir şey söylemeye çekinir oldu.

Acı bir şekilde öldü ve bu durum eşimin gözü önünde yaşandı her anına kadar. Genelde öfkeli, gergin ve abisinin adını yaşatmak için yardımlar yapıyor kendini buna adadı çok katlanamadığında da sadece benim yanımda ağlıyor ve özlemini dile getiriyor.

Genişletmek için tıkla...

Ömür boyu aklından cıkmaz sadece acısı zamanla biraz hafifler, empati yaptım ben yataktan dahi cıkamazdım, psikologa gidip ilaç alması lazım, böyle kardeşini depremde enkazda kaybeden bi tanıdık ilaç kullanıyor hayatına devam ediyor gülüp eğleniyor içi tabikide kan kusuyor ama ilaçlarla iyi gözüküyor