- 11 Mayıs 2010
- 4.849
- 5.290
- 683
Canım şartlarımız aynı, ben de yeni evliyim. Başta zoruma gidiyordu benim de, ailem uzakta onlar hep içiçe diye. Çat kapı gelmezler ama ararlar eşimi sık sık, iş yerindeyken bile ben aramıyorum rahatsız etmeyim diye ama onlar arıyorlar, bir işleri olduğunda. Başta eşime rahatsız olduğumu söyledim her tıkırtıda açıp kapıyı bakman beni huzursuz ediyor dedim. Bir de geldiklerinde senin dediğin gibi beni görmezden geliyordu evin içinde, kızkardeşiyle sarmaş dolaş oturuyordu. Sonra dedim misafir geldiğinde sen de misafir gibi oturma lütfen arada gel mutfağa, bana yardım et. Şuan daha bir rayına oturdu her şey. Aramadan gelmiyorlar ama bazı şeyler bize de yansıyor . Ne kadar az görüşürsen mesafe koyarsan o kadar iyi. Biz imkanımız olduğunda başka eve çıkıcaz ama 5-6 seneyi bulur en az. Kötülüklerini görmedim Allah var ama evimi kabullenemedim hep diken üstünde, mesela haftasonu geç kalkacağım zaman acaba ararlar mı, zile basarlar mı gibi tedirginliklerim oluyordu, şuan daha rahat davranıyorum, alıştım sanırım biraz. Sana da tavsiyem çok fazla takılma bu duruma eşine de onlar geldiğinde beni yok sayman beni incitiyor de, bir de habersiz gelmelerinden dolayı, kulağın hep kapıda olduğundan dolayı evimize alışamıyorum sahiplenemiyorum diyebilirsin. Şuanki aklım olsa en azından bir kaç sokak uzakta oturmak isterdim ama eşimi kıramadım işte. Nişanlı kızlar okuyorsa kabul etmesin altlı üstlü oturmayı, ne kadar uzaktaysanız o kadar kıymetiniz biliniyor çünkü.
seni anlıyorum evlenmeden önce insan düşünemiyor bunu. Benim de en büyük pişmanlığım bu, sahiplenemiyorum evimi, temizlik yapmak gelmiyor içimden çoğu zaman. Eşim evdeysen mutluyum ama o yokken kendimi buraya hapsedilmiş gibi hissediyorum, bir akrabam arkadaşım bile yok ki çıkıp gidip dertleşeyim.
