Elbetteki eşlerin özel hayatı olacak.
Ben hiçbir zaman yeni evlilik falan diye bakmıyorum.
Ama unutmayın o çocuk eşinin evladı.
Net tavır falan konmuyor.
Net tavır konursa eşinin uzaklaşacağını hesaplayamadınız.
Kimse evladına ters ya da tavırlı davranılsın istemez..
Çocuk kaç sene daha kalır ki anne baba yanında.
Gerek var mı evinde kalmasın diye tavır yapıp sevimsiz bir insan olmaya.
Zaten ben annesinin çocuğunu bırakacağını zannetmiyorum.
Ancak hastalıklı insanlar sırf huzur bozsun diye çocuklarını gönderirler.
Bu durumlar da kısa sürede ortaya çıkar.
Çok olağan dışı bişey olmadıkça geride kalmak taraftarıyım ben.
Bence kesinlikle daimi olarak sizde kalmamalı,tatillerde veya ara sıra gelsin ama devamlı kalmasın.Ben aynı şeyi yaşadım.Eşimin ilk evliliğinden bir oğlu var.Biz evlendiğimizde 12 yaşındaydı.Benim eşimde sorun olmayacağını ve devamlı bizde kalmayacağını söylemişti.Ama 2 sene sonra annesi evlenmeye karar verince benim rızam bile alınmadan bizde kalmaya başladı.Çocuğu ve eşimi sevdiğim için itiraz etmedim.Çalışan bir bayanım,işim de oldukça ağır vede çocuk bizde kalmaya başladığında kızım 6 aylıktı.Bizde kaldığı süre içinde herşeyi ile ilgilenmeye çalıştım,dersleride dahil. Maddi anlamda hiç bir eksiği olmadı ve bir kere bile sesimi yükselterek konuşmadım.Bizde kaldığı son sene oğlum doğdu,ne doğru düzgün lohusalık yaşadım, ne de bebeğimi emzirebildimHergün duşunu alıp,kirli sepetini doldurup ,okuldan arta kalan zamanlarda yattı durdu.Ufak tefek işlerde yardımcı olmasını beklerdim.Liseyi bitirdikten sonra eşime 19 yaşında bir erkekle aynı evi paylaşmak istemediğimi artık annesinde kalması gerektiğini söyledim. Önce bozulsa da sonra kabul etti. Sonuç olarak kesinlikle kabul etmeyin,ben yaşadım aynı şeyi.Sonuç ne olursa olsun kabul etmeyin.ben annesinde kalsın demeseydim muhtemelen evleninceye kadar bizde kalacaktı.
iyi güzel diyorsunuz da bu beyefendi baştan demiş çocuk sorun olmayacak diye. kaç sene kalır dyorsunuz bu süre içinde bu çocugun yemegi çamasırı temizliği vs vs her şeyi çalışan üvey anneye! kalacak ve en ufak bir sorunda dediğim gibi adı üvey anne olacak. ve birgün bebek sahibi olmak istediklerinde her şey daha zor olacak.
Siz zor zamanlar geçirmişsiniz,sizin açınızdan haklı olabilirsiniz.Ama baştan çocuk devamlı bizimle kalacak denilseydi belki evlilik gerçekleşmezdi.Çünkü ergenlik çağına gelmiş erkek çocuğu ile aynı evi paylaşmak gerçekten zor.Kendi evinde hapis hayatı yaşamak gibi oluyor.Ben boşanmış olsaydım çocuklarımı babaya bırakmazdım.Çünkü babalar çocuklarıyla anneleri gibi ilgilenemez.İnşallah siz şu an mutlusunuzdur.Dediğim gibi sizin pencerenizden bakınca haklı taraflarınız olabilir ama benim penceremden bakıncada durum gerçekten zor.Aslında en makulu tarafların ikisininde ilk evliliğinden çocukları olması,böylece birbirlerini daha iyi anlarlar.Konu sahibi kabul eder ve çocuk onlarda kalırsa bu evlilik çatırdar bence,çünkü henüz kendi çocuğu yok.Kendisi anne olduktan sonra çocuk kalırsa biraz daha anlayışla bakabilir belki ama yinede zor.
Boşanmış bir ailede çocuk anne veya babasından kendi seçtiği biri ile kalabilir, bunu dönüşümlü olarak da yapabilir. Sizin rızanızın alınmasına gerek yoktur, ki zaten alınmamış. Bu çocuğun kendi tercihidir, aslolan onun sağlıklı gelişimidir.
Siz de çocuklu dul bir beyle evlenirken bu ihtimalleri kabul etmiş olursunuz otomatikman. Allah esirgesin, sizin evladınız da aynı durumda olabilir ve "19 yaşında bir erkekle aynı evde yaşayamam" diyen bir eş yüzünden alışık olduğu düzeninden kopartılabilirdi.
Diyorum ya, bu durum herkes için zor.. Kızımın arkadaşı 3 günlüğüne yatılı misafir olarak geldi bize. Çamaşırlarını yıkamak, evi dağıtması, "ben dolma yemem, başka ne var" tarzı yemek seçmeleri anında battı bana.. Yalan söyleyecek değilim, evlatlarımıza gösterdiğimiz sonsuz sabrı başka bir çocuğa nasıl gösterebiliriz.
Ama gelgelim ki, çocuklu bir beyle evlenmek tüm bu ihtimallere hazır olmak, en baştan kabullenmek demek oluyor..
Sürekli gelecek diye bir şey yok.
Zaten anne evlenme kararını ertelemiş.
Başından atmak isteyen bir anne ya da yeni evlilikte sorun çıkarmak isteyen bir kadın olsaydı bunu daha önce yapardı.
O da sonuçta evlat.
Babasına geldi diye kavga sebebi olmasın.
Konusahibi huzursuzluk çıkardığında pişman da olabilir. Çünkü oeşi o çocuğun aynı zamanda babası.
Ama olağandışı ya da büyük tartışmalara sebep olacak birşey çıkmadıkça sessiz kalmak en iyisi.
Yoksa her işi yapmak zorunda kalacak dediğiniz üvey anne bu kez haklıyken haksız duruma düşecek.
Birçok şeyden sorumlu tutulacak..
Cok dogru soyluyorsunuz. Ama huzursuzluk cıkarmadım ben hiç. Eşime sadece kalmayacak demiştin dedim.O kadar. Tartısmadım bile hatta dertleştik eşimle. Tatillerde gelir kalır. Ama surekli istemiyorum. Anneside göndermez bence. Ama eğer ben basta bu sozu hatırlatmasaydım eşim zorla alırdı cocugu annesinden.
Bebeğiniz hayırlı olsun,sağlıkla kavuşun İnşallah.Hamilelikte ve küçük bebekle gerçekten zor işiniz.Aynı durumu yaşamış biri olarak sizi çok iyi anlıyorum.Bebeğiniz olduktan sonra bakıcı bulmanızda zor olacak çünkü bizim için her ne kadar çocuk olsada bakıcılar ergenlik çağındaki erkek çocuğunun olduğu eve gelmek istemiyorlar.Hem iş hem ev işleri hemde bebekle ilgilenirken çocuğun işlerine vakit ayıramazsanız eşinizle aranız bozulacaktır.Ayrıca eşinizle kardeş gibi olma ihtimalinizde cabası.Bana eşim bizimle kalmayacağını söylemişti,bizimle kalacak deseydi farklı düşünürdüm belki.Sonuçta eve basit bir eşya bile alınırken ortak karar veriliyor ortada çocuk gibi önemli bir konu varken açık konuşulmalıydı.Allah yardımcınız olsun,sizin gelecekte ki hâliniz olarak kafanıza takılan birşey olursa cevaplarım:)
Öncelikle evin bir odasını onun odası yaptık.Kendi beğendiği bir genç odası aldık.Eşyalarını beraber yerleştirdik ve evin bir anahtarını ona verdik.Evi gibi hissetmesi için ayrı odasının olması şart.Ondan sonrası yavaş yavaş kendiliğinden geliyor.Sadece tatillerde geleceksede zamanla alışacaktır.
Bende evimin bir odasını ona ayrıdım. Ama hiç kullanmıyor orayı.
Annesinin ilgi anlayışı biraz farklı. Cocuga maddi olarak gerekenden fazla imkan veriyor. Cocugun hala arkasını toplayacak bakıcısı var. Düşünün. Ergenlik çağında bi cocuk vucudu gelişiyo ama kendisi hala bebek gibi. Kendi sorumlulugunu dahi alamıyor. Ama annesinin kendisi ile ile ilgilenmediğinden ve ona yemek dahi yapmadıgından sıkayetçi cocuk. Çook üzülüyorum ona. Of kafam cok karısık. Ama ona verdiğim odayıda bebeğim için dizayn etcem mecburen. Onun annesinin evinde bi odası var. Benim bebeğimin baska kimsesi yok ve ben asla onu bişeylerden mahrum bırakmam. Odayı mecbur kardesi ile paylşamayı öğrenecek. Hem belki bebegım sayesinde buyudugunun farkına varır. İlk zamanlarda alışması için onada sorumluluklar vereceğim. Bakalım hayırlısı.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?