Maşallah diyeyim biz. 18 yıla yakın beraberliğimiz var. 14 yılık evliyiz. İlk eşinden 1 çocuğu bizim de 1 çocuğumuz var. Maşallah diyeyim yine.
Konu sahibine söyleyeceklerim ise şöyle: Sabırlı davranmalısın. O bir çocuk. Annesinin yerinde sen varsın. Bu o çocuk için tam bir hayal kırıklığı. Benim eşimin çocuğu bana neler yapmadı kızdırmak için. Ben çocukla çocuk olmadım. Çocuğuma nasıl davranmam gerekiyorsa öyle davrandım. Ama hep merkezine koymuştum o çocuğu. Çocuk yapmamı da istemedi i, tamam demiştim. 12 yaşında falan 'olsun' dedi

oldu. Bebek anneye yani bana benzetilince kıyamet koptu. 'Hayır, bana benziyor' dedi. Şimdi beni çok sever, sayar. Ablasıyım ben onun. Şimdi 23 yaşlarında. Benim oğlum da 9 yaşında. Unutmuşum, annesindr kalıyordu, tatillerde, bayramlarda bizle kalırdı. Ben hiç nefret etmedim o masumdan. Onun ne günahı olabilirdi ki bu ayrılıktan. Ama kıskanması çok normal. Sabırla bu işi başarırsa bir arkadaş kazanırsın.