Öncelikle merhaba. Bir süredir burada aktifim ancak ilk kez konu açıyorum. Yardımcı olursanız çok sevinirim. 29 yaşındayım eşim de 31 yaşında. 2,5 senedir evliyiz. Süper bir evliliğimiz var vs gibi güzellemelere girmeyeceğim , maalesef sorunsuz evlilik yok. Bizim sorunumuz da çocuk konusu.
Çocuk konusunda ikimizinde olumlu/olumsuz net bir isteği olmadığından dolayı evlenmeden önce hiç konusu açılmadı. Bu senenin başında ilk defa konusu açıldığında eşim çok istekli olmadığını söyledi ben biraz daha istekliydim. Zamana bıraktık. Bundan birkaç ay önce ise kendisi konuyu açıp , hazır olduğunu söyledi, benim zaten bu arada çocuğa yönelik isteğim daha da artmıştı. Birkaç aydır da deniyoruz. Eşim gerçekten hevesli görünüyordu. Ancak bu cumartesi günü üzgün ve tedirgin bir halde bana daha hazır olmadığını , bir süre ara vermek istediğini söyledi. Kendimi gerçekten çok kötü hissettim. Sanırım bu birkaç ayda psikolojik olarak bebek fikrine alıştırmışım..Konuşunca ise , eski rahatımızın olmayacağını, bu yüzden biraz daha özgürce takılmak istediğini söylüyor.Bu yaptığı bana bencilce geliyor. Sadece kendisini etkileyen bir durummuş gibi karar alabilmesini kaldıramıyorum. Çok haklısın diyor ama hazır olmadığımı anladım kendimi 20'li yaşlarda hissediyorum diyor. Eşim çocuk ruhlu biri sürekli neşeli ve hareketli.Bunun yanında her türlü sorumluluğunu yerine getirir , çevresindekilerin bile hayatını kolaylaştırır. Ancak baba olunca yaşlı hissedeceğini söylüyor. Çocuğu enerji emici bir varlık gibi görüyor. Bu durumu nasıl aşabilirim bilmiyorum. Fikirlerinize ihtiyacım var.
Insallah beraber güzel bir anlasmaya varirsiniz. Ben cocuk olunca hayat bitiyor diyenlerden degilim. Ilk seneler onlara ama baya bagli geciyor. Ondan haric biz beraber tatile de gidiyoruz, geziyoruz da, ama cift olarak tek gezmeye benzemiyor tabi. Ama anne baba olmak da dünyada baska birseye benzemiyor. Her gün sükür sebebi benim icin..sevgileri bambaska. O yüzden hazir olunca cok güzel bir sürec oldugunu söyleyebilirim
