esimin cocuklarina cok iyi davraniyorum,kalplerini hic kirmiyorum,zaten beni uzende o ne kadar iyi niyetli davransam o kadar benim cocuklarimi uzuyorlar,tatli dille uyarmama ragmen,hala darmadaginlar,biliyorum ben kendi cocuklarima verdigim disiplini onlara veremem,onlar farkli anneden geliyor ,onlarinda sevgiye ihtiyaclari var,ben zaten kiyamam bir cocugun kalbini kirmaya,inanin,fakat ben hamileyim kendi cocuklarimin yayintisi bana yetiyor hatta sizlanmadan onlarinkinide topluyorum fakat her sabah uyandigimda salonda her koltuk basinda 3- 4 tane tabak,bardak,yastiklar yerde,tuvaletler cis icinde,ben temizliyorum ve beni yoruyor.ustune birde benim cocuklarim onlari rhatsiz ediyormus film izlerken salona inmesinler diyince cocuklar butun sinirlerim tepeme cikiyor.benim cocuklarim salonda oyurmuyor,odalarindan disari cikmiyor.aile boyle olmaz ,onlar benim cocuklarimi istemiyecek ben onlarin her istediklerini yapicagim.annelik yapamam bunu kendi cocuklarima.dusnsenize sizing cocugunuz sofrada sutu dokuyor,esinizin buyuk kizi ne skarsin diyip azarliyor sonrada pis pis bakiyor,yine de hic birsey demiyorum ben cocugumun yaptigini temizlemeye onunla ilgilenmeye calisiyorum,sesizligimi koruyorum,oglum neden bana hep boyle dik bakiyorsun diye soruyor kiza,cunku anlamiyor,daha kucuk.ıste o zaman kalbim kiriliyor,sinirleniyorum.onlara yemek yapan benim,temizlik yapan benim,gezmeye goturen benim,camasirlarini yikayip utuleyip odalarina koyan benim,hic mi saygiyi haketmiyorum.???