- 3 Nisan 2013
- 595
- 444
- 103
- 43
- Konu Sahibi Akanseneler
-
- #1
Not : 9 sayfada yeni aciklamalar
Tabiki eşim iyilik meleği değildir.Onun da kötü yönleri var.
Eşim aileme karşi çok yardim eder ,hiç gücenmeden söylenmeden her ricalarinda koşar .Bügün mesela babami (80)ve annemi (75)yalniz doktura götürdü.Ben dedim işyerimden izin alirim götürürüm dedim ama eşim öğlenci olduğu için ben giderim dedi.
Yarinde beraber tekrar gideceğiz eve yeni koltuklar geliyor ,evi toplayip eski koltuklari kaldiracağiz.
Bunda ne var demeyin ayni bölgede iki tane erkek kardeşim var.
Herşeye eşim koştumu kardeşlerimin adina ben utaniyorum .Kimse ilgilenmiyormu acaba yada babam biz biraz daha yakin olduğumuz için hep bizi ariyor.
Ben eşime karşi mahcup oluyorum kendimi ezik ve borclu hisediyorum.sanki yerini telafi etmem gerekiyor gibi.
Bana karşida merhametli sesiz sakin biri.
Ben hasta oldummu her işi yapar bana çocuklar gibi bakar .Kavgalarimizda ben ne kadar bağirsamda cağirsamda çok nadir bağrir.Öfkesini kontrol eder ve susar bekler .
Bu kadar iyi olmasina rağmen ben mutsuzum .Bana göre çok pasif ,heyecan diye bir şey yok .
Birde hayattan hedefi yok ,ye iç ve çaliş ve birde cinsellik oldumu yaşamak bu demektir onun için .Bana bunlar yetmiyor .Ben gezmek eğlenmek gülmek istiyorum.
Hayattimda bir hedefim olsun istiyorum ama artik beraber hayel bile kuramiyoruz.
Onunla beraber hiç beraber zevk aldiğimiz olay yok.
Ikimizde başka telden çaliyoruz.
Birde zamaninda yaptiği hatalardan dolayida evliliğimiz etkilendi.
Aslinda bazen ayrilmayi düşünüyorum ama diyorumki nerde bulacaksin ailene ve sana böyle düskün adami ve susuyorum.
Bilmiyorum yoksa benmi fazla beklenti içindeyim? Hayat bu mu,yemek içmek yatmak calişmak.
Düşüncelerime nasil yön verebilirim?
Tabiki eşim iyilik meleği değildir.Onun da kötü yönleri var.
Eşim aileme karşi çok yardim eder ,hiç gücenmeden söylenmeden her ricalarinda koşar .Bügün mesela babami (80)ve annemi (75)yalniz doktura götürdü.Ben dedim işyerimden izin alirim götürürüm dedim ama eşim öğlenci olduğu için ben giderim dedi.
Yarinde beraber tekrar gideceğiz eve yeni koltuklar geliyor ,evi toplayip eski koltuklari kaldiracağiz.
Bunda ne var demeyin ayni bölgede iki tane erkek kardeşim var.
Herşeye eşim koştumu kardeşlerimin adina ben utaniyorum .Kimse ilgilenmiyormu acaba yada babam biz biraz daha yakin olduğumuz için hep bizi ariyor.
Ben eşime karşi mahcup oluyorum kendimi ezik ve borclu hisediyorum.sanki yerini telafi etmem gerekiyor gibi.
Bana karşida merhametli sesiz sakin biri.
Ben hasta oldummu her işi yapar bana çocuklar gibi bakar .Kavgalarimizda ben ne kadar bağirsamda cağirsamda çok nadir bağrir.Öfkesini kontrol eder ve susar bekler .
Bu kadar iyi olmasina rağmen ben mutsuzum .Bana göre çok pasif ,heyecan diye bir şey yok .
Birde hayattan hedefi yok ,ye iç ve çaliş ve birde cinsellik oldumu yaşamak bu demektir onun için .Bana bunlar yetmiyor .Ben gezmek eğlenmek gülmek istiyorum.
Hayattimda bir hedefim olsun istiyorum ama artik beraber hayel bile kuramiyoruz.
Onunla beraber hiç beraber zevk aldiğimiz olay yok.
Ikimizde başka telden çaliyoruz.
Birde zamaninda yaptiği hatalardan dolayida evliliğimiz etkilendi.
Aslinda bazen ayrilmayi düşünüyorum ama diyorumki nerde bulacaksin ailene ve sana böyle düskün adami ve susuyorum.
Bilmiyorum yoksa benmi fazla beklenti içindeyim? Hayat bu mu,yemek içmek yatmak calişmak.
Düşüncelerime nasil yön verebilirim?
Son düzenleme: