eşimle yaklaşık 1 yıldır evliyiz, ufak bebeğimiz var. ilişkimizde bir sorun anlaşmazlık yok, dünya iyisi ve çok anlayışlı bir insan. birbirimizi seviyoruz, saygı duyuyoruz onda problem yok. hatta ne kadar şanslı olduğumu düşünüyorum bazen, bu konuyu kafama taktığım için nankör olduğumu bile düşünüyorum. buna siz karar vereceksiniz şimdi. eşim serbest çalışıyor, işi saatli değil. iş oldukça gidiyor. dolayısıyla evdeyiz genelde, ancak eşim bıraksam sabaha kadar oturuyor, oyun oynuyor. tamam diyorum az uyuruz erken kalkarız çocukla beraber, ama yok. sabah 8de kalkıyorum çocuğa bakmaya, diyorum kalk sen de kahvaltı yapalım, yok. bir iki saat geçiyor çocuğa biraz bakar mısın işlerimi halledeyim diyorum, yok. kavga ediyor benimle kaldırmaya çalışıyorum diye. sonra istediği saatte kalkıp geliyor hiçbir şey yokmuş gibi laf atıyor gönlümü almaya çalışıyor, ama ben sinirlenmiş oluyorum haliyle. yanlış anlaşılmasın 7 günün 5i böyle geçiyor. ama bir yere gidilecek olsun, anası babası çağırsın, 2 saat uykuyla ayağa dikiliyor ben de buna sinir oluyorum. erkenden kalkıp kahvaltı yapmaya değmiyor muyum yani. böyle yaşamaktan çok memnun ama ben düzen olması lazım diye düşünüyorum bir evlilikte. her şeyden önce bebek var yani ona göre hareket etmek gerekiyor. kalkıyor 2de hadi kahvaltı yapalım diyor dalga geçer gibi. kızınca da ben abartıyor oluyorum. ne diyorsunuz nasıl yaklaşmalıyım? defalarca konuştum yeri geldi kavga bile ettik ister istemez ama sonuç değişmedi. kaale alınmadığımı düşünüyorum artık.
