Benim bir yengem var (dayımın eşi).
Biz çocukken bizimle ilgileniyordu. Annem babam sağ Allaha milyonlar adedince şükürler olsun.
Ama dayımın bize akran kızları vardı. Biz birlikte durmak isterdik. Yengem;2 kız kendinde,2 de biz. Tam 4 tane cadı gibi kızlarla ilgilenirdi. Büyük sevecenlikle evine çağırırdı. Yemeğimizi yapardı. Hiç surat asmak ya da evinde istememek gibi bir şeyi olmazdı.
Gel zaman git zaman biz büyüdük.
Şimdi yengemle anneme çok yakın oturuyorum. Arabam var. Nereye giderseler götürüyorum. Yengeme vefa borcu hissediyorum. Allah ondan razıolsun. Evinde kalmamız küçük bir sorumluluk değildi.
Sık sık evine giderim. Ve her zaman derim ki "yengemi dayimdan milyon kat daha çok seviyorum". Dayim kırılmıyor. ya da önemsemiyor. Benim dayimdan çok yengeme gönül borcum var.
Belki o evlat da büyüyünce sizin kıymetinizi anlar. Belki yengemle benim gibi manevi anne ile evlat olursunuz.
Öfke duymamaya çalışın. Haksızsınız diyemiyorum. Haklısınız. Ama ...
Ne bilim kıza cok acıdım. Bütün savunmam bu aslında.





