Arkadaşlar merhaba, sabah eşimle bir mevzudan dolayı atıştık ben kendimi haklı buluyorum ama sizin de fikirlerinizi almak istedim tarafsız olarak.
Sabah işe geldiğimde odamdaki iş arkadaşlarımla bahçede oturalım dedik. O sırada da kurumun bahçıvanı çiçek dikiyordu. Aaa ne kadar güzelmiş isimleri ne bunların diye sordum o şekilde bir muhabbet açıldı konuşuldu sonra ben de alayım kızımla evde dikeriz dedim ben bir iki tane veriyim abla sana alma dedi yok gerek yok fln desem de ben odama geçtikten sonra baktım getirmiş. Teşekkür ettim. Eşime de çiçeklerin resmini atıp toprak alır mısın eve böyle böyle oldu diye anlattım.
Aman efendim benim ordakilerle bahçede ne işim varmış (bizim birimde tek kız benim ve doğal olarak erkek arkadaşlarla çıkmıştım bahçeye), bahçıvanla ne diye konuşuyormuşum, o bana neden çiçek getiriyormuş. Ki bahçıvan dediğimiz adam da 50li yaşlarda olmasına rağmen saygıdan bana abla diyen gayet efendi mesafeli bir adam.
Kendisi istiyor ki kimseyle konuşmayım, herkese sadece meraba diyim hiçbir muhabbetim olmasın kimseyle. Ama iş ortamında 8 saatimiz geçiyor ister istemez konuşuluyor robot gibi gidip gelemem ya. İnsanlarla konuşunca kendimi suçlu hissettirip artık öz güvenimi azalttığını hissediyorum. Ben mi yanlış yapıyorum, düşünüyorum, hissediyorum inanın artık kendimi sorgular oldum.
oruç başlarına vuruyor ama sabır da bir yere kadar 
