Ben de babamdan çok dayak yedim, uzun süre unutamadım aradan 10 sene geçmiş hala bir suçum yoktu ki diye düşünüyorum. Özellikle bir sebep arıyor insan neden diye, özellikle çocukluk gençlik dönemlerim öfke, nefret, hakaret, korku bu duygularla geçti, şuan eşimle mutluyum ama onunla da çok ciddi tartışmalarımız oldu. Şiddet illaki tokatla değil, bir laf eder mesela karşındaki saatlerce ağlarsın, tokattan daha ağır gelebilir. Ben şiddeti affetmem diyen insanlar olabilir, ama annesinden babasından şiddet görmeyen insan da azdır herhalde. Şiddetten kastım bir tokat veya bir hakaret gibi şeyler, çok daha ağır şeyler yaşayan insanlar vardır ve affetmemek de haklılardır. Ama unutmak zor olsa da kimse annem tokat attı artık bitti, babam bana hakaret etti bir daha asla görüşmem diyemiyor. Türkiye'de yaşıyoruz annesinden babasından şiddet gören insan da şiddete eğilimli oluyor haliyle. Bazen anne babaların açtığı yarayı da eş sarıyor, öfke dolu insan değişebiliyor, bazen de tam tersi o eş de bu döngünün içine giriyor.
Gerçekten pişman olduysa, hareketlerine artık dikkat ediyorsa, siz de aklınıza gelse de zamanla unutursunuz, gençlik hatası olarak düşünürsünüz, ya bir daha olursa diye de kendinizi üzmeyin, olursa onun çözümüne o zaman bakarsınız. Siz olmaması için elinizden geldiğince eşinize konuşarak anlaşmanın önemini vurgulayacaksınız. Benim eşim de ben de babamızdan hem fiziksel hem psikolojik şiddet görmüş insanlarız, düşünün içimizdeki öfkeyi, kini :) Ama evladımız var ve inanın sesimiz yükselse hemen susturuyorum eşimi, önceden uzatır dururduk, baktık anlaşamıyoruz en güzeli susmak kendi içine çekilmek, daha sonra sakince konuşulup halledilecek meseleyi, saçma sapan yerlere getirmeye gerek yok. Bunu öğrenene kadar yıllar geçiyor ama hayat bir okul zaten, her an yeni şeyler öğrenerek yaşıyoruz. İnşallah bu mezvuları aşarsınız ve bir daha da yaşanmaz böyle birşey.