Ben evlenmeden önce hiç yemek yapmamıştım , bilmiyordum ve hiçte ilgimi çekmiyordu , mutfağa girmemin tek amacı ne yemek yapmış annem halam vs. bakmak içindi.
Annem çok yalvardı gel öğretiyim diye ama hep kaçtım zamanı gelince öğrenirim diye. Ne zaman ki evlendim ve mutfak denen o tehlikelerle dolu odaya girdim ben ne yapıcam şimdi anne dedim!
Önceleri hazır çorba , makarna , yumurta idare ettik . Eşime evlenmeden önce yemek yapmayı bilmediğimi söylemiştim o yüzden rahattım açıkçası , öğrenirsin üzülme demişti. Ne üzülücem ki demiştim hatırlıyorum da
Sonra anneciğimin verdiği tarif ve talimatlar sonra internetten öğrendiğim tarifler deneye deneye birşeyler yapmaya başladım. Oldu gibi de yani benim annem ve halam harika yemek yaptığı için benim lezzetli yemek kriterim biraz yüksek , o yüzden ne kadar lezzetli olursa olsun halamın , annemin ki gibi olmamış diyorum hep.
Eşim yeni yeni itiraf ediyor bana : İlk zamanlar ayvayı yedik demiştim karıcım , senin yemek yapmayı bilmemen dolayısıyla ama bakıyorum da sen beni bilmiyorum diyerek kandırmışsın der , kimbilir belki iltifat ediyordur.
Bir de eşimin başkasının yaptığı yemekleri yememek ve bu konuda pimpiriklik derecesinde takıntısı vardır , işim ne kadar zor anlayın , aslında onun da işi zor :) Bazen gelir mutfağı bi kolaçan eder , kontrol eder , bu ne , şu ne , bu neden burda sorularını sorar ben yemek hazırlarken. Sonunda dayanamayıp ayy tamam verdin mi ISO HACCP belgemi yapabilir miyim yemek diyip mutfaktan uzaklaştırırım. Yemeklerim hakkındaki düşüncelerini de hiç çekinmeden , başkalarının yanında söyler , eleştirir. Benim iyiliğim içinmiş , daha dikkat edebilmem içinmiş.
İlk zamanlar yardım etsin bana diye çok dil döktmüştüm , yemek yapamadığımda oturup ağlardım bazen hatta :) O bu konulara uzak olduğu için o da yapamazdı , sonraları işleri yoluna koydum kendim mutfakta bişeyler çıkarabiliyorum. Ama artık eşim gelip yardım ediyim mi dediğinde , biranda gözümün önüne : havada uçuşan bıçaklar , mahfolmuş bir mutfak , alev almış perdeler , en kötüsü kendini elini kolunu yanlışlıkla kesmiş bir eş hayali geliyor. Korkuyla ''Aman canım sen otur ben hazırlarım ! '' diyorum.