Niye kıskandım ki şimdi. O mutlu ben mutsuzum. Sinir oluyorum kendime. O değilmiydi maaş kartıma el koyan. Herşeyi, evde ne olduysa herşeyimizi gidip annesine anlatan. Sonrada annesiyle bana fırça çekmeye gelen. Kendi hesabında biriktirdiği ortak parayla gidip annesinin üstüne arsa alan. Altınlarımı ( içinde rahmetli babamdan kalan kolyem de vardı) vermeyip saklayan. Herşeyi geçtim düşük tehdidim varken, sürekli yatmam gerekiyoken beni yalnız bırakıp annesi ve kardeşiyle antalyaya tatile giden. İşte bu son nokta oldu bardağı taşıran.
Ne çok istemiştim bebeğimi yapayalnız düşürdüm yanımda yoktu. Aradım telefonuma bile cevap vermediler hiçbiri ne kendisi ne annesi. Suçum doktor kontrollerine kendimi gezdirme amaçlı gidiyomuşum.
Üstelik antalyaya giderken (çok kırılmış olmama rağmen belli etmedim) evden "seni seviyorum antalyayı öğreniym sen iyileşince de seni götürürüm" diye çıkan adam, bir saat sonra yoldan beni arayıp "sen kendini gezdirmek için doktora gidiyosun bundan sonra o çocuğu tek başına doğurursun kontrollere de tek başına gidersin" dedi. Peki noldu da değişti bir saatte. Suçum kontrole gittiğimde "iyi oldu çıkmamız biraz gezmiş hava almış oldum" demem ve bunu kv nin duyması. Ben kendimi gezdirmek için hamileliğimi kullanıyomuşum.
Sonrasında da bebeğimi kaybettim daha fazla o evde durmadım eşyalarımı toplayıp gittim. Buna rağmen tatilini yarıda bölüp gelmedi ve dava için onun tatilden gelmesini bekledik :)
Peki ben naptım da sevmediler beni. Düşünüyorum neydi suçum.
Maaş kartımı vermemek için iyilikle çok direttim olmadı KAVGA ETTİM ama olmadı verdim kartı.
Altınlarımı güzellikle istedim vermediler KAVGA ETTİM yine vermediler
Annesine herşeyimizi anlatmaması için kendine yalvardım güzellikle söyledim olmadı KAVGA ETTİM yine olmadı yine anlattı
Sonuçta ben hep KAVGA EDEN taraf oldum ve sevilmedim. Saygısız oldum hadsiz oldum.
Biz böyle evlemiştik. Ben para hesabı bilmezdim. Sen ben olayı hiç aklıma gelmezdi. Nöbetlerini tutardım karşılık beklemezdim.( Ama o benim nöbetimi tuttuğunda nöbeti başıma başıma kalkmıştı.)
Aklıma yaşadığımız güzel şeyler de geliyor ve çok üzülüyorum. Yağmurda denize girmemiz, aynı şarkıda aynı şeyleri hissetmemiz, sabaha kadar hiçbişey yapmadan sarılıp mehtabı izlememiz dans etmemiz sigaranın ilk tadına onun elinden bakmıştım( çokta yarlı bişey değil evet) ilk şarabımı onunla içmiştim offfff ben niye özledim ki şimdi onu aslında bana kızıcaksınız ama saftı benim kocam beni severdi. Annesi doldurmasaydı biz geçinirdik.
Şimdi biriyle görüşüyor. Kızı da tanıyorum. Güzel ve kariyeri olan birisi. Bana yaptıklarını o kızcağıza yapmazlar eminim. Peki benim suçum neydi. Niye benim günahıma girdiler. Onların tepetaklak ettikleri hayatımı, yarattıkları travmaları iyileştiremiyorum.
Aynı şeyleri ona da yapacaklar.
Tek bir farkla belki o, hislerini daha hırçın ifade eden, hayatına karıştırmaayan biri olacak.
Böyle kayınvalideye, öyle gelin. Bilemeyiz.
Kurtulmuşsunuz. Şükür edelim.
Kadın kalbi kötüyü unutur, güzelliği hatırlar. Suçu tekrar kendinde arar. 100 kere dener, beyninde ve yine kalbinde.
Sevmemiş sizi, seni seviyorum demekle olmaz sevgi.
Düşük tehlikesinde "Anne ne gezmesi, karımın elinden tutacağım" demek sevgi.
Ki siz de ona hasta olduğunda bir tas çorba yapınca sevmiş olursunuz.
Yada "bugun ne aldın? Aa ne iyi etmişsin" demektir sevmek bir rendey, mandala bile.
Anlamıyorum erkekleri, hiç de anlamayacağım.
Hayatınızda mutluluklar. Hep sağlıklı ve huzurlu olun inşallah sevdiklerinizle.