- 9 Temmuz 2011
- 1.425
- 753
- 208
- Konu Sahibi yelda_teacher
- #1
2 ay önce tamamen bitti. 2 ay önce ayın dördüydü yine..iste o gün demiştim hayatımda karşıma çıkan en aşağlık adam diye..öyle ki o gün yanımda yeni bir birliktelik kurmaya çalıştığı kızı arayp, hafta sonu planı yapacak kadar basit ,bir daha onu aramam ve bir an önce onu unutmam gerektiğinı söyleyip beni tehdit etmeye kalkışacak kadar bayağı..ben zaten alt üst olmuş vaziyetteyim bir de kulaklarım onları duydu..kızla benimle ilk zamanlar konuşurken kullandığı ses tonuyla konuşuyor,resmen tiksindim.
2 ay sonra bugün telefonumda bir mesaj,onda kalan eşyalarımı almamı istiyor. neyse gittim almaya evlerimiz yakın yürüyüş mesafesi 10 dakika .gülen bir yüzle espirili şekilde konuşuyor benimle..elimde onun bende kalan eşyalarının olduğu bir paket apartmanın giriş kapısındayım..onda kalan şeyi getirdi.ver ben taşımana yardım edeyim dedi. evime kadar taşıdı yolda tek kelime etmedim...sıcak ve samimi olmaya çalışıyor, konuşuyor ama ben buz gibi olmuşum . kurduğum cümle sayısı 2 yi geçmiyor..sanki organ mafyası içimi boşaltmış.sadece ne kadar adi olduğunu düşünüyorum yol boyunca ve uzayıp giden boyuna bakıyorum..saç sakal birbirine karışmış ,sanki biraz daha yaşlanmış gibi görünüyor gözüme..eskisi gibi yakışıklı da bulmuyorum ama içimde bir yara var biliyorumarada bir yüzüme bakıyor yürürken.göz göze gelmekten kaçınıyorum çünkü biliyorum gözleri gözlerime değse ağlayacağım..
oturduğum apartmanın önüne geliyoruz,bundan sonrasını ben hallederim deyip alıyorum taşıdığı şeyi tek kelime etmeden arkamı dönüp gidiyorum,seziyorum arkamdan bakakalıyor ama dönüp bakamıyorum..
iste böyle kızlar,hayatında biri var mı, yok mu bilmiyorum.kendimi onu düşünürken, onunla ilgili hayal kurarken yakalıyorum çok zaman. onunla mutlu uyandığım sabahları hatırlıyorum.yanında ne kadar huzurlu ve güvende hissettiğimi.nasıl da öteki yarım olduğunu yada hiçbir zaman benim olamadığını.
işte son bağlantımızdı o kalan eşyalar,onlarda sahiplerini bulduktan sonra geriye ne kaldı.kendimi çok bitkin ve üzgün hissediyorum..
2 ay sonra bugün telefonumda bir mesaj,onda kalan eşyalarımı almamı istiyor. neyse gittim almaya evlerimiz yakın yürüyüş mesafesi 10 dakika .gülen bir yüzle espirili şekilde konuşuyor benimle..elimde onun bende kalan eşyalarının olduğu bir paket apartmanın giriş kapısındayım..onda kalan şeyi getirdi.ver ben taşımana yardım edeyim dedi. evime kadar taşıdı yolda tek kelime etmedim...sıcak ve samimi olmaya çalışıyor, konuşuyor ama ben buz gibi olmuşum . kurduğum cümle sayısı 2 yi geçmiyor..sanki organ mafyası içimi boşaltmış.sadece ne kadar adi olduğunu düşünüyorum yol boyunca ve uzayıp giden boyuna bakıyorum..saç sakal birbirine karışmış ,sanki biraz daha yaşlanmış gibi görünüyor gözüme..eskisi gibi yakışıklı da bulmuyorum ama içimde bir yara var biliyorumarada bir yüzüme bakıyor yürürken.göz göze gelmekten kaçınıyorum çünkü biliyorum gözleri gözlerime değse ağlayacağım..
oturduğum apartmanın önüne geliyoruz,bundan sonrasını ben hallederim deyip alıyorum taşıdığı şeyi tek kelime etmeden arkamı dönüp gidiyorum,seziyorum arkamdan bakakalıyor ama dönüp bakamıyorum..
iste böyle kızlar,hayatında biri var mı, yok mu bilmiyorum.kendimi onu düşünürken, onunla ilgili hayal kurarken yakalıyorum çok zaman. onunla mutlu uyandığım sabahları hatırlıyorum.yanında ne kadar huzurlu ve güvende hissettiğimi.nasıl da öteki yarım olduğunu yada hiçbir zaman benim olamadığını.
işte son bağlantımızdı o kalan eşyalar,onlarda sahiplerini bulduktan sonra geriye ne kaldı.kendimi çok bitkin ve üzgün hissediyorum..
