Evlenmeden önce bir sevgilim vardı. Uyumumuz muhteşem denilebilecek düzeydeydi. Yani yapacağımız esprileri bile aynı anda aynı cümlelerle yapardık, birlikte çok eğlenirdik, gülerdik. İlişki içinde yalnızca bir kere tartışır gibi olduk o da tartışma bile sayılmaz, minicik gülüşmeli laf atışması.
Bana ilk sevgilimde kaybettiğim ruhumu sende buldum falan derdi. (bak şimdi bundan sonrası çokomelli)
Biz ayrıldık. Hiç kavga etmeden ama birlikte geleceğimiz olmadığına karar verdik bir kaç sebepten.
Bir kaç ay sonra ben onla sohbetimiz muhabbetimi çok özledim, sızlandım çok ama dönmedim. Sızlandığım arkadaşlarımdan biri onun da arkadaşıydı. Aynı ortamda oldukları bir gün (ortak arkadaşımızın orada olduğunu bilmiyor) arkadaşlarıyla konuşurken, bu beyin " ilk aşkımı hiç unutamadım, çok güzel ilişkilerim oldu ama bana ilk gözağrımı kimse unutturamadı. Unutamam. Şimdi dönse sanırım kabul ederim." dediğini duyuyor. Bu arada bu ilk aşkı yaldır yaldır boynuzlayarak ayrılmış bu beyden.
Ben bunu duyunca bütün özlemim, bütün sızlanmam şıp diye kesildi. Anladım ki bu erkek milleti eski sevgilisini, özellikle kazık yediklerini asla unutmuyor. Aksine sülük gibi yapışıyorlar.
Nankör.
Size diyebileceğim tek şey eğer davranışlarında ya da söylemlerinde kızı unutamadığı yönünde bir durum yoksa bir şarkıya takılmayın.
