Benim annemde ev hanımı. Kendini geliştirmiş geliştirememiş kısmı kime göre, neye göre? Kitap okur diyet yapacaksa bile kitabını alıp okur ona göre yapar öyle bir kadın ama elalem korkusu da olan biri.
Ben üniversitede okurken yaz tatillerinde gittiğimde çok sıkılıyordum, ailecek pek birşey yapamıyoruz diye. En son daraldım annemi de dahil ettim planlarıma. Mesela makyaj yapmayı seviyor ama bu yaşta kadın ne sürmüş derler diye yapmıyor. Ben gidince canım sıkıldı hadi sana bakım yapıcam diye ayartıyodum onu. Çok abartmadan makyaj yapıp sonra bu böyle olmadı saçlara da fön lazım diyodum. En son aa bu güzellik evde oturamaz deyip kafeye götürüyodum. Annem latteyi, mochayı benimle öğrendi. Çay bahçesi var işte bizim ne işimiz var böyle kahvecilerde derdi. Yanında ben gaz verince güven geliyor ona da. Bir gün hiç unutmuyorum otobüsteyiz eve dönücez akşam ezanı okundu. Annem bir panik, ezandan sonra evde olunmaz baban eve geldiyse ne dicez diye. Dedim sakin ol, çocuk musun? Ben sokaktan geliyodum akşam ezanıyla bir boyunu geçtim artık. Hiç bir şey olmaz diye. Eve girdik babam dedi ne gezenti çıktınız ana kız akşam oldu evde kimse yok, yemek de yok. Evet ya artık geziyoruz biz, akşama da bizi yemeğe çıkartırsın diye yemek yapmadık, bak annem ne güzel oldu falan diye onu da gazladım. Hoop dışarıda yemek.
Şimdi annemde alıştı, arkadaşlarıyla çıkıp oturuyor akşamları. Namaz kılcaksa camiye uğrayıp kılıyor yine arkadaşlarıyla ya da bizle oturmaya geliyor.
Öyle kös kös oturup herşeyin değişmesini beklemek hiç bir sonuca ulaştırmaz bizi. Çaba harcamak gerekir.